O Γιόχαν Στράους, «βασιλιάς του βαλς», [Waltz king] γεννήθηκε το 1825 στην Βιέννη. Πατέρας του ήταν ο Γιόχαν Στράους ο πρεσβύτερος [Johann Strauss the elder], συνθέτης ιδιαίτερα αγαπητός. Όμως, δεν επιθυμούσε να ακολουθήσει ο γιος του την ίδια σταδιοδρομία.Ο νεαρός επέμεινε και σύντομα οι Βιεννέζοι του έδειξαν την αγάπη τους. Γεμάτος αυτοπεποίθηση ο γιος Στράους περιόδευσε σε πολλές χώρες και στα μέσα της δεκαετίας του 1860 ήταν ήδη διασημότερος από τον πατέρα του.
Την εποχή εκείνη την Ευρώπη σάρωναν οι οπερέτες του Όφενμπαχ [Offenbach]. Επηρεασμένος, ο Στράους δοκίμασε τις δικές του δυνάμεις πρώτα με τις Εύθυμες Κυράδες της Βιέννης [Die lustigen Weiber von Wien], που δεν παρουσιάστηκαν ποτέ, και στην συνέχεια με τον Ίντιγκο και τους 40 κλέφτες [Indigo und die vierzig Räuber] (1871) που δόθηκε με τεράστια επιτυχία το 1871.
Στην Παρισινή εκδοχή του ίδιου έργου ενέταξε το βαλς Στον ωραίο γαλάζιο Δούναβη [An der schönen blauen Donau]. Ακολούθησαν πολλές οπερέτες, μεταξύ των οποίων το Ρωμαϊκό Καρναβάλι [Carneval in Rom] (1873), η Νυχτερίδα [Die Fledermaus] (1874), το δημοφιλέστατο στις ΗΠΑ Δαντελένιο μαντήλι της Βασίλισσας [Das Spitzentuch der Königin] (1880), Μία Νύχτα στην Βενετία [Eine Nacht in Venedig] (1883) και ο Βαρόνος Ατσίγγανος [Der Zigeunerbaron] (1885).
Το 1899, διασημότατος και καταξιωμένος, ο Στράους πέθανε στην γενέτειρά του Βιέννη. Σε μία έρευνα που διεξήχθη το 1890, εννέα χρόνια πριν τον θάνατό του Στράους, ο Αυστριακός συνθέτης αναδείχθηκε ως μία από τις τρεις σημαντικότερες προσωπικότητες της υφηλίου, πλάι στην βασίλισσα Βικτόρια και τον Μπίσμαρκ. Ελάχιστοι μουσικοί είχαν την ευτυχία να υμνηθούν τόσο από συναδέλφους τους όσο αυτός.
Όμως ήταν ο Γκούσταβ Μάλερ εκείνος που έκανε στον Στράους το μεγαλύτερό δώρο: στις 13 Μαρτίου 1894 ο συνθέτης και αρχιμουσικός διηύθυνε τη Νυχτερίδα στην Όπερα του Αμβούργου, επικυρώνοντας την ποιότητα της μουσικής, δίνοντας στο έργο τα διαπιστευτήρια για διεθνή σταδιοδρομία στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου, και χαρίζοντάς του δημοτικότητα που παραμένει μέχρι σήμερα αμείωτη. Ακολούθησαν ο Ρίχαρντ Στράους (Βερολίνο 1899), ο Μπρούνο Βάλτερ (Ζάλτσμπουργκ 1926)… [Richard Strauss, Bruno Walter].
Ακόμα και το Τρίτο Ράιχ δεν μπόρεσε να αγνοήσει την τεράστια επιτυχία της μουσικής: ανακαλύπτοντας την εβραϊκή καταγωγή του δημοφιλέστερου γερμανόφωνου συνθέτη οι ναζί δήμευσαν το αρχείο στο οποίο υπήρχε η σχετική πιστοποίηση και το αντικατέστησαν το επίμαχο τεκμήριο με άλλο, πλαστογραφημένο. Όχι πως ο Στράους θα είχε αντίρρηση: προκειμένου να νυμφευτεί την κατά τριάντα χρόνια νεώτερη τελευταία του σύζυγο και να μην διωχθεί ως δίγαμος, είχε απαρνηθεί την αυστριακή υπηκοότητα αλλά και τον καθολικισμό!
ΠΗΓΗ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου