Δείτε πως κατέληξαν οι πρωτεργάτες της Ελληνικής επανάστασης. Ήταν αρκετά βολικό για πολλούς να καταλήξουν θύματα και κυνηγημένοι οι πρωτεργάτες της Ελληνικής επανάστασης, ώστε να κρυφτούν οι πραγματικοί ένοχοι. Ας πάρουμε μια μικρή γεύση από τους ποιο γνωστούς...
Αυτό είναι μόνο ένα μικρό δείγμα, αφού και πολύ άλλοι έπεσαν θύματα των Κοτζαμπάσηδων, Προεστών και Πλοιοκτητών, που δεν δίστασαν σε πολλές περιπτώσεις να καλέσουν τους Τούρκους για να προασπίσουν τα συμφέροντα τους και να σφάξουν τον απλό λαό που εκτός από εθνική ελευθερία διεκδικούσε και την «Εθνική» Γη που άφηναν οι Τούρκοι φεύγοντας και δεν ήταν διατεθειμένοι να την χαρίσουν στο Λαό.
Αλέξανδρος Υψηλάντης: Μετά την απελευθέρωσή του, αποσύρθηκε στη Βιέννη, όπου και πέθανε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και μιζέριας στις 31 Ιανουαρίου 1828.
Δημήτριος Υψηλάντης: Ο αδελφός του Αλέξανδρου Υψηλάντη που ανέλαβε τον Ιούνιο του 1821 την αρχιστρατηγία των επαναστατών πολέμησε σε πλήθος μαχών και πολιορκιών. Όταν ήρθε ο Καποδίστριας, διορίστηκε στρατάρχης του τακτικού στρατού και ανέλαβε την οργάνωσή του στα ευρωπαϊκά πρότυπα του καιρού. Ο μετεπαναστατικός του βίος χαρακτηρίστηκε από τον έρωτά του για τη Μαντώ Μαυρογένους, η σχέση δεν θα κατέληγε όμως σε γάμο λόγω της κατασυκοφάντησης της αντάρτισσας από τον Κωλέττη. Ο Υψηλάντης πέθανε στο Ναύπλιο τον Αύγουστο του 1832
Αντώνης Οικονόμου (πλοίαρχος): Η δολοφονία του Οικονόμου ήταν ένα ξεκάθαρο δείγμα απροθυμίας της Ελληνικής ελίτ των προυχόντων να μοιραστούν την εξουσία με ανθρώπους που προέρχονταν από τον λαό. Ο Σπυρίδων Τρικούπης ανέφερε για την δολοφονία του Οικονόμου, «με την τόλμη του ανυψώθηκε υπεράνω της παντοδύναμης αριστοκρατίας και οδήγησε το λαό στον αγώνα της ελευθερίας και της δόξας».
Εμμανουήλ Ξάνθος: Διορίζεται σε διοικητική θέση στην Ύδρα κι αργότερα στο Ελεγκτικό Συνέδριο, απολύθηκε όμως ύστερα από λίγο καιρό. Έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του σε πλήρη ανέχεια, αποζητώντας μάταια από το Δημόσιο σύνταξη, ή έστω ένα ελάχιστο βοήθημα.
Μακρυγιάννης Ιωάννης: Μετά το τέλος της επανάστασης άρχισε να γράφει τα Απομνημονεύματά του, τα οποία αποτελούν σημαντικότατη, μοναδική και πολύτιμη ιστορική πηγή. Ήρθε σε αντίθεση με τους οπαδούς του Καποδίστρια και αργότερα με τον Όθωνα. Πρωτοστάτησε στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου. Το 1852 καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία ότι σχεδίαζε την δολοφονία του Όθωνα, αλλά το 1854 αφέθηκε ελεύθερος.
Κίτσος Τζαβέλας: Μαζί με τον Κολοκοτρώνη, στα χρόνια της Αντιβασιλείας, ρίχτηκε στη φυλακή, διότι υπήρξε μέλος της ρωσόφιλης μερίδας.
Καραϊσκάκης Γεώργιος: Στις 30 Μαρτίου 1824 συστάθηκε η παραπάνω επιτροπή και στις 2 Απριλίου 1824 (σε 3 μέρες) εκδόθηκε προκήρυξη των εγκλημάτων του Καραΐσκάκη με τον τίτλο «Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος». Κατά την προκήρυξη που ήταν πράξη διοικητική και όχι δικαστική, η εν λόγω επιτροπή έκρινε τον Καραΐσκάκη ένοχο «εσχάτης προδοσίας» άνευ δίκης. Παρόλα αυτά είναι αμφίβολο αν η απόφαση εκείνη της επιτροπής δημοσιεύθηκε ποτέ. Πάντως ο ήρωας στερήθηκε όλων των βαθμών και των αξιωμάτων του.
Μαντώ Μαυρογένους: Μετά την Επανάσταση, απογοητευμένη από την άτυχη ερωτική περιπέτειά της με το Δημήτριο Υψηλάντη και καταδιωκόμενη από τον Ιωάννη Κωλέττη, ξαναγύρισε στη Μύκονο και έπειτα από λίγα χρόνια πέθανε στην Πάρο πολύ φτωχή και λησμονημένη.
Οδυσσέας Ανδρούτσος: Περιμένοντας να δικαστεί ο Ανδρούτσος, στις 5 Ιουνίου μετά τα μεσάνυχτα, ο οπλαρχηγός Μαμούρης και δύο σύντροφοί του, ενεργώντας κατά διαταγή του Γκούρα, απομάκρυναν τον δεσμοφύλακα, μπήκαν στο κελί του Οδυσσέα Ανδρούτσου και τον θανάτωσαν με τα ίδια τους τα χέρια. Ύστερα γκρέμισαν το σώμα του από τον Γουλά κάτω στο λιθόστρωτο του ναού της απτέρου Νίκης και διέδωσαν ότι τάχα ο φυλακισμένος είχε επιχειρήσει να δραπετεύσει, αλλά το σχοινί που χρησιμοποίησε κόπηκε και έτσι σκοτώθηκε.
Νικηταράς ο Τουρκοφάγος: Επί Καποδίστρια και Όθωνα ανήκε στο κόμμα των Ναπαίων (Ρωσόφιλων). Η ελληνική κυβέρνηση, φοβούμενη ότι το ρωσόφιλο κόμμα επεδίωκε να αντικαταστήσει τον βασιλιά Όθωνα με κάποιον Ρώσο πρίγκιπα, συνέλαβε το Νικηταρά το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας. Όταν αποφυλακίστηκε, ήταν σχεδόν τυφλός. Έζησε λίγα ακόμη χρόνια με μια μικρή σύνταξη και πέθανε το 1849 στον Πειραιά.
Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα: Ο Ορλόφ, συνοδευόμενος από μέλη της οικογένειας Κούτση, πήγε στο σπίτι της Μπουμπουλίνας σε αναζήτηση της Ευγενίας. Στη λογομαχία που ακολούθησε, κάποιος πυροβόλησε (κάτι σαν τις εκπυρσοκροτήσεις των όπλων των αστυνομικών πάντα στο κεφάλι) και χτύπησε στο μέτωπο την Μπουμπουλίνα, που έπεσε νεκρή στις 22 Μαΐου. Δεν έχει διαλευκανθεί αν ήταν τυχαίο περιστατικό ή δολοφονία. Πριν την δολοφονία της η Μπουμπουλίνα αντέδρασε στη σύλληψη του Κολοκοτρώνη και ζήτησε την αποφυλάκισή του. Κρίνεται επικίνδυνη από το κυβερνών κόμμα και συλλαμβάνεται δύο φορές από το Υπουργείο Αστυνομίας με εντολή να φυλακιστεί. Τελικά ο Φεβρουάριος του 1825 βρίσκει τη Μπουμπουλίνα να ζει στο σπίτι της στις Σπέτσες, σχεδόν άνευ περιουσίας.
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Ο «Γέρος του Μοριά» φυλακίστηκε δυο φορές και είναι ίσως ο ποιο γνωστός που την «πλήρωσε» στον «αιώνιο εμφύλιο των Ελλήνων», υπήρξε ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Ιωάννη Καποδίστρια, διαφώνησε με τη βαυαρική αντιβασιλεία και ρίχτηκε ξανά στη φυλακή με κατηγορίες εσχάτης προδοσίας! Παρά το γεγονός ότι το 1834 καταδικάστηκε σε θάνατο, την επόμενη χρονιά έλαβε βασιλική χάρη και αποφυλακιστηκε, τιμήθηκε με τον βαθμό του στρατηγού αλλά και με το αξίωμα του συμβούλου της επικρατείας. Πέρασε τα στερνά του ως υπασπιστής του Όθωνα και τον Φεβρουάριο του 1843 εφύγε από την ζωη χτυπημένος από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Μακρυγιάννης Ιωάννης: Μετά το τέλος της επανάστασης άρχισε να γράφει τα Απομνημονεύματά του, τα οποία αποτελούν σημαντικότατη, μοναδική και πολύτιμη ιστορική πηγή. Ήρθε σε αντίθεση με τους οπαδούς του Καποδίστρια και αργότερα με τον Όθωνα. Πρωτοστάτησε στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου. Το 1852 καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία ότι σχεδίαζε την δολοφονία του Όθωνα, αλλά το 1854 αφέθηκε ελεύθερος.
Κίτσος Τζαβέλας: Μαζί με τον Κολοκοτρώνη, στα χρόνια της Αντιβασιλείας, ρίχτηκε στη φυλακή, διότι υπήρξε μέλος της ρωσόφιλης μερίδας.
Καραϊσκάκης Γεώργιος: Στις 30 Μαρτίου 1824 συστάθηκε η παραπάνω επιτροπή και στις 2 Απριλίου 1824 (σε 3 μέρες) εκδόθηκε προκήρυξη των εγκλημάτων του Καραΐσκάκη με τον τίτλο «Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος». Κατά την προκήρυξη που ήταν πράξη διοικητική και όχι δικαστική, η εν λόγω επιτροπή έκρινε τον Καραΐσκάκη ένοχο «εσχάτης προδοσίας» άνευ δίκης. Παρόλα αυτά είναι αμφίβολο αν η απόφαση εκείνη της επιτροπής δημοσιεύθηκε ποτέ. Πάντως ο ήρωας στερήθηκε όλων των βαθμών και των αξιωμάτων του.
Μαντώ Μαυρογένους: Μετά την Επανάσταση, απογοητευμένη από την άτυχη ερωτική περιπέτειά της με το Δημήτριο Υψηλάντη και καταδιωκόμενη από τον Ιωάννη Κωλέττη, ξαναγύρισε στη Μύκονο και έπειτα από λίγα χρόνια πέθανε στην Πάρο πολύ φτωχή και λησμονημένη.
Οδυσσέας Ανδρούτσος: Περιμένοντας να δικαστεί ο Ανδρούτσος, στις 5 Ιουνίου μετά τα μεσάνυχτα, ο οπλαρχηγός Μαμούρης και δύο σύντροφοί του, ενεργώντας κατά διαταγή του Γκούρα, απομάκρυναν τον δεσμοφύλακα, μπήκαν στο κελί του Οδυσσέα Ανδρούτσου και τον θανάτωσαν με τα ίδια τους τα χέρια. Ύστερα γκρέμισαν το σώμα του από τον Γουλά κάτω στο λιθόστρωτο του ναού της απτέρου Νίκης και διέδωσαν ότι τάχα ο φυλακισμένος είχε επιχειρήσει να δραπετεύσει, αλλά το σχοινί που χρησιμοποίησε κόπηκε και έτσι σκοτώθηκε.
Νικηταράς ο Τουρκοφάγος: Επί Καποδίστρια και Όθωνα ανήκε στο κόμμα των Ναπαίων (Ρωσόφιλων). Η ελληνική κυβέρνηση, φοβούμενη ότι το ρωσόφιλο κόμμα επεδίωκε να αντικαταστήσει τον βασιλιά Όθωνα με κάποιον Ρώσο πρίγκιπα, συνέλαβε το Νικηταρά το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας. Όταν αποφυλακίστηκε, ήταν σχεδόν τυφλός. Έζησε λίγα ακόμη χρόνια με μια μικρή σύνταξη και πέθανε το 1849 στον Πειραιά.
Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα: Ο Ορλόφ, συνοδευόμενος από μέλη της οικογένειας Κούτση, πήγε στο σπίτι της Μπουμπουλίνας σε αναζήτηση της Ευγενίας. Στη λογομαχία που ακολούθησε, κάποιος πυροβόλησε (κάτι σαν τις εκπυρσοκροτήσεις των όπλων των αστυνομικών πάντα στο κεφάλι) και χτύπησε στο μέτωπο την Μπουμπουλίνα, που έπεσε νεκρή στις 22 Μαΐου. Δεν έχει διαλευκανθεί αν ήταν τυχαίο περιστατικό ή δολοφονία. Πριν την δολοφονία της η Μπουμπουλίνα αντέδρασε στη σύλληψη του Κολοκοτρώνη και ζήτησε την αποφυλάκισή του. Κρίνεται επικίνδυνη από το κυβερνών κόμμα και συλλαμβάνεται δύο φορές από το Υπουργείο Αστυνομίας με εντολή να φυλακιστεί. Τελικά ο Φεβρουάριος του 1825 βρίσκει τη Μπουμπουλίνα να ζει στο σπίτι της στις Σπέτσες, σχεδόν άνευ περιουσίας.
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Ο «Γέρος του Μοριά» φυλακίστηκε δυο φορές και είναι ίσως ο ποιο γνωστός που την «πλήρωσε» στον «αιώνιο εμφύλιο των Ελλήνων», υπήρξε ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Ιωάννη Καποδίστρια, διαφώνησε με τη βαυαρική αντιβασιλεία και ρίχτηκε ξανά στη φυλακή με κατηγορίες εσχάτης προδοσίας! Παρά το γεγονός ότι το 1834 καταδικάστηκε σε θάνατο, την επόμενη χρονιά έλαβε βασιλική χάρη και αποφυλακιστηκε, τιμήθηκε με τον βαθμό του στρατηγού αλλά και με το αξίωμα του συμβούλου της επικρατείας. Πέρασε τα στερνά του ως υπασπιστής του Όθωνα και τον Φεβρουάριο του 1843 εφύγε από την ζωη χτυπημένος από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Αντώνης Οικονόμου (πλοίαρχος): Η δολοφονία του Οικονόμου ήταν ένα ξεκάθαρο δείγμα απροθυμίας της Ελληνικής ελίτ των προυχόντων να μοιραστούν την εξουσία με ανθρώπους που προέρχονταν από τον λαό. Ο Σπυρίδων Τρικούπης ανέφερε για την δολοφονία του Οικονόμου, «με την τόλμη του ανυψώθηκε υπεράνω της παντοδύναμης αριστοκρατίας και οδήγησε το λαό στον αγώνα της ελευθερίας και της δόξας».
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου