Ο Σκωτσέζος βιολόγος και φαρμακολόγος ανακάλυψε την πενικιλλίνη και άλλαξε τον κόσμο της σύγχρονης ιατρικής.Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου 1881 στο East Ayrshire. Μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο, εργάστηκε σε ναυτιλιακή εταιρεία για τέσσερα χρόνια. Στα 20 του, κληρονόμησε ένα χρηματικό ποσό από κάποιον θείο του, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει τη δουλειά του και να αποφασίσει να σπουδάσει. Με την προτροπή του μεγαλύτερου αδερφού του, Τομ, που ήταν φυσικός, ο νεαρός Αλεξάντερ γράφτηκε στο St Mary's Hospital. Αποφοίτησε με διάκριση το 1906 με την προοπτική να γίνει χειρουργός. Κατά τύχη, ωστόσο, ο επικεφαλής του ομίλου σκοποβολής, όπου ο Φλέμινγκ ήταν μέλος, προκειμένου να παραμείνει στην ομάδα, του πρότεινε να ενταχθεί στο ερευνητικό τμήμα του St Mary's, όπου και έγινε βοηθός βακτηριολόγος υπό τον Σερ Άλμροθ Ράιτ, πρωτοπόρο στην ανοσολογία και την θεραπεία με εμβολιασμό. Tο 1914 έγινε λέκτορας στο St Mary's.
Στις 23 Δεκεμβρίου 1915, ο Φλέμινγκ παντρεύτηκε μια εκπαιδευόμενη νοσοκόμα, την Σάρα Μάριον ΜακΕλρόι, η οποία απεβίωσε το 1949. Το 1953 παντρεύτηκε την Ελληνίδα συνάδελφό του στο St Mary's, Δρ Αμαλία Κουτσουρή-Βουρέκα.
Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε στο ιατρικό σώμα του στρατού. Όπως και πολλοί συνάδελφοί του, εργάστηκε στα νοσοκομεία των πεδίων των μαχών στο δυτικό μέτωπο. Το 1918 επέστρεψε στο St.Mary's, όπου εξελέγη Καθηγητής Βακτηριολογίας το 1928.
Μετά τον πόλεμο, ο Φλέμινγκ ενεπλάκη ενεργά στην έρευνα αντιβακτηριδιακών παραγόντων, καθώς υπήρξε μάρτυρας πολλών θανάτων στρατιωτών από σηψαιμία, ως αποτέλεσμα μολυσμένων τραυμάτων. Δυστυχώς τα αντισηπτικά αντί να καταπολεμούν τα βακτήρια, κατέστρεφαν το ανοσοποιητικό σύστημα των ασθενών. Σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου στο ιατρικό έντυπο The Lancet, ο Φλέμινγκ περιέγραφε τον τρόπο με τον οποίο τα αντισηπτικά ήταν για τους τραυματισμένους στρατιώτες περισσότερο θανατηφόρα απ’ ό,τι η ίδια η μόλυνση. Αν και ο Σερ Αλμροθ Ράτι υποστήριξε τα ευρήματα του Φλέμινγκ, οι περισσότεροι στρατιωτικοί γιατροί, κατά τη διάρκεια του Α’ Π.Π. συνέχισαν να χρησιμοποιούν αντισηπτικά, ακόμη και όταν αυτά επιδείνωναν την κατάσταση του ασθενούς.
Το 1922, ο Φλέμινγκ ανακάλυψε το λυσόζυμο, το «φυσικό αντιβιοτικό του οργανισμού», το οποίο είχε ασθενείς αντιβακτηριδιακές ιδιότητες.
Το 1928, ο Φλέμινγκ ερευνούσε τις ιδιότητες του σταφυλόκοκκου. Ήταν ήδη διάσημος για το προηγούμενο έργο του, αλλά ενώ είχε αναπτύξει φήμη ως ιδιοφυής ερευνητής, είχε «κακό όνομα» ως εργαστηριακός τεχνικός: συχνά ξεχνούσε τις καλλιέργειες στις οποίες εργαζόταν και το εργαστήριό του ήταν συνήθως σε χάος. Μετά την επιστροφή του από κάποιες διακοπές, ο Φλέμινγκ παρατήρησε ότι πολλά από τα πιάτα με τις καλλιέργειές του είχαν προσβληθεί από ένα μύκητα και αναγκάστηκε να τα βουτήξει σε απολυμαντική ουσία. Όταν, όμως, χρειάστηκε να παρουσιάσει σε έναν επισκέπτη το ερευνητικό του έργο, αναγκάστηκε να δείξει μερικά από αυτά που είχαν «διασωθεί» από την απολύμανση. Τότε πρόσεξε μία «ζώνη» γύρω από τον μύκητα όπου τα βακτήρια δεν είχαν αναπτυχθεί. Ο Φλέμινγκ κατόρθωσε να εξάγει από τη μούχλα το πενικίλλιο, εξ ου και ονόμασε τον παράγοντα που εμπόδιζε την ανάπτυξη βακτηρίων, πενικιλλίνη.
Μελέτησε την αντιβακτηριδιακή δράση της πενικιλλίνης σε πολλούς οργανισμούς και διαπίστωσε ότι ενώ επιδρούσε σε βακτήρια όπως ο σταφυλόκοκκος, η γονόρροια, η οστρακιά, η μηνιγγίτιδα και η διφθερίτιδα, δυστυχώς δεν είχε καμία επίδραση στα βακτήρια που προκαλούσαν τύφο και για τα οποία έψαχνε εκείνη την περίοδο θεραπεία.
Ο Φλέμινγκ δημοσίευσε την ανακάλυψή του στο British Journal of Experimental Pathology, το 1929, αλλά λίγη προσοχή δόθηκε στο άρθρο του. Παρ’ όλα αυτά ο Φλέμινγκ συνέχισε την έρευνά του και βρήκε ότι η καλλιέργεια του πενικιλλίου ήταν αρκετά δύσκολη και ότι μετά την ανάπτυξη της μούχλας, η απομόνωση του αντιβιοτικού παράγοντα ήταν ακόμη πιο δύσκολη. Η εντύπωση του Φλέμινγκ ήταν ότι επειδή ήταν δύσκολη η παραγωγή της σε ποσότητα, αλλά και γιατί φαινόταν να επενεργεί μάλλον αργά, η πενικιλλίνη δεν θα ήταν χρήσιμη στη θεραπεία των μολύνσεων. Επιπλέον, ο Φλέμινγκ ήταν πεπεισμένος ότι η πενικιλλίνη δεν διαρκούσε αρκετά στον ανθρώπινο οργανισμό ώστε να σκοτώσει αποτελεσματικά τα βακτήρια. Πολλές κλινικές δοκιμές κατέληξαν χωρίς συμπεράσματα, πιθανόν γιατί εφαρμοζόταν περισσότερο ως αντισηπτικό επιφανείας. Τη δεκαετία του ‘30, τα πειράματα του Φλέμινγκ φάνηκαν πιο ελπιδοφόρα και συνέχισε να δοκιμάζει μέχρι το 1940, όταν και εγκατέλειψε τις προσπάθειες.
Ωστόσο, όχι πολύ αργότερα, οι Φλόρεϊ και Τσέιν συνέχισαν το ερευνητικό έργο πάνω στην πενικιλλίνη με χρηματοδότηση από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Άρχισαν τη μαζική παραγωγή μετά τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ και τη μέρα της απόβασης στη Νορμανδία είχαν παράγει αρκετή πενικιλλίνη ώστε να θεραπεύσουν όλους τους τραυματίες των συμμαχικών δυνάμεων.
Ο Ερνστ Τσέιν εργάστηκε πάνω στους τρόπους απομόνωσης και συγκέντρωσης της πενικιλλίνης. Λίγο αφότου η ομάδα δημοσίευσε τα αποτελέσματά της, το 1940, ο Φλέμινγκ τηλεφώνησε στον επικεφαλής, Χάουαρντ Φλόρεϊ, για να τους ανακοινώσει ότι επρόκειτο να τους επισκεφθεί. Όταν ο Τσέιν το άκουσε, σχολίασε: «Επιτέλους! Νόμιζα ότι ήταν νεκρός».
Ακολούθησαν πολλές κλινικές δοκιμές, η επιτυχία των οποίων ενέπνευσε την ομάδα να αναπτύξει μεθόδους μαζικής παραγωγής και διανομής της, το 1945. Την ίδια χρονιά, οι Φλέμινγκ, Φλόρεϊ και Τσέιν τιμήθηκαν με το Νόμπελ Ιατρικής.
Ο Φλέμινγκ ήταν μετριόφρων σχετικά με τον ρόλο του στην ανάπτυξη της πενικιλλίνης, περιγράφοντας τη φήμη του ως τον «Μύθο Φλέμινγκ» και επαινούσε τους Φλόρεϊ και Τσέιν για τη μεταμόρφωση μιας απλής εργαστηριακής περιέργειας σε πρακτικό φάρμακο.
Το 1955, ο Φλέμινγκ πέθανε ξαφνικά από έμφραγμα στο σπίτι του στο Λονδίνο.
Η ανακάλυψη της πενικιλλίνης είχε αλλάξει τον κόσμο της σύγχρονης ιατρικής, εισάγοντας την ιατρική κοινότητα στην εποχή των αντιβιοτικών: η πενικιλλίνη έσωσε και εξακολουθεί να σώζει εκατομμύρια ανθρώπους.
ΠΗΓΗ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου