Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες καθιερώθηκε να εορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα δράσης για τα ΑΜΕΑόμων με Ειδικές Ανάγκες δίνει την ευκαιρία στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς και στις κοινωνίες να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία. Αυτές τις λίγες γραμμές αποφάσισα να γράψω για την συγκεκριμένη μέρα. Έτσι απλά. Χωρίς πολλούς αριθμούς, στατιστικά στοιχεία και αποτελέσματα μελετών και ερευνών. Και πιστέψτε με, έχουν γίνει άπειρες. Και έχουν εξαγγελθεί και άπειρα προγράμματα. Όλα, ακούγονται ωραία και έχουν σαν σκοπό να βελτιώσουν την καθημερινότητα των ατόμων με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας και όλοι, όσοι κατέχουν «υπεύθυνες θέσεις», έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Τι γίνεται όμως στην πράξη; Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα άτομο με αναπηρία; Τι συναντάει στην καθημερινότητά του; Παρέχεται οποιαδήποτε μορφή βοήθειας στην οικογένειά του; Υπάρχει σωστή ενημέρωση του κοινωνικού συνόλου; Τι γίνεται με την εκπαίδευση, την επαγγελματική αποκατάσταση, την περίθαλψη, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του; Τι κάνεις εσύ, τι κάνω εγώ, τι κάνουμε εμείς που δεν έχουμε κάποια μορφή αναπηρίας; Είναι η αναπηρία μόνο κινητική;
Τα ερωτήματα είναι πάρα πολλά και δύσκολο να απαντηθούν και να λυθούν όλα μέσα από ένα άρθρο. Το σίγουρο όμως είναι ότι ΟΛΟΙ μας είμαστε άτομα που θα μπορούσαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας να γίνουμε Άτομα με Ειδικές Ανάγκες. Ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο ή το μηχανάκι, μια πτώση από τη σκάλα, μια αρρώστια, τα γηρατειά.Και τι κάνουμε για αυτό; Τι κάνουμε κάθε μέρα; Μήπως αδιαφορούμε, γιατί όπως λέει και ο λαός μας «100 ξυλιές σε ξένο κ…λο δεν πονάνε»
Έτσι σκέφτηκα ότι, αν δεν μπορώ να κάνω κάτι, τότε θα ήταν πιο εύκολο και δίκαιο να μην κάνω τα εξής: να μην παρκάρω σε πεζοδρόμιο, να μην καταστρέφω να ηχητικά κυτία στους σηματοδότες, να μην σπρώχνω για να περάσω πιο γρήγορα ή να προλάβω σειρά στην ουρά, να μην κάθομαι σαν γάιδαρος (που φυσικά δεν έχει χέρια) και να κοιτάω με απορία κάποιον που προσπαθεί να ανέβει ή να κατέβει από ένα πεζοδρόμιο, ή από το λεωφορείο ή το ταξί, να μην πω «δε βαριέσαι, τι μπορώ να κάνω εγώ». Να κάνω κάτι, είτε είμαι ο παπάς της ενορίας και φτιάξω μια ράμπα, είτε είμαι ο διευθυντής μιας τράπεζας και κατεβάσω ένα ΑΤΜ πιο χαμηλά, είτε είμαι ο μπακάλης της γειτονιάς και κάνω εξυπηρέτηση κατ’ οίκον χωρίς επιπλέον χρέωση, είτε μάθω την νοηματική χωρίς να την χρειάζομαι άμεσα.
Πάντα μπορούμε να κάνουμε ή να μην κάνουμε κάτι, αρκεί να έχουμε στο μυαλό μας το καλό του συνανθρώπου και συμπολίτη μας και να αντιληφθούμε ότι τα άτομα με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας δεν είναι άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά έχουν τις ίδιες ανάγκες με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
ΠΗΓΗ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου