Πώς η Αστυνομία Διέλυσε τις Νεανικές Υποκουλτούρες της Βρετανίας


Σε κανέναν παρά μόνο στον Charles Bronson, ίσως δεν αρέσουν τα πάρε δώσε με την αστυνομία. Κι όπως ανακαλύψαμε πρόσφατα, ο κόσμος εκνευρίζεται ακόμα περισσότερο, όταν το μοναδικό «έγκλημά» του είναι ότι είναι juggalo- δηλαδή ότι του αρέσει να ακούει κάποιο, όχι ιδιαιτέρως δημοφιλές, είδος hip hop μουσικής και κατά περιόδους να βάφεται σαν κλόουν.

Το ανησυχητικό είναι ότι η καταστολή των juggalos από το FBI δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι αρχές εδώ και δεκαετίες στοχοποιούν τις υποκουλτούρες, βασιζόμενοι ενδεχομένως στο γεγονός ότι, όποιος επιλέγει συνειδητά να ντύνεται σαν ηλίθιος και να βάζει τον εαυτό του στην διαδικασία να παρακολουθήσει π.χ. μία συναυλία των Phish, πρέπει να έχει χάσει, μάλλον, κάθε επαφή με τις νόρμες και τις αξίες της κοινωνίας.

Αυτό φυσικά σημαίνει ότι τα εν λόγω άτομα -φυσικά- έχουν αυξημένη τάση να ληστεύουν καταστήματα με κοτόπουλα και να πετούν γάτες σε ποτάμια, κάτι που θα οδηγήσει αναπόφευκτα, στην ηθική παρακμή μιας ολόκληρης γενιάς.

Πάρτε π.χ. τον πρώην βουλευτή των Tories τον Jocelyn Cadbury, ο οποίος κατηγόρησε την punk και rock μουσική για την αύξηση της εγκληματικότητας στις αρχές του 1980, υποστηρίζοντας ότι προωθούσε μια «ηθική της βίας». Ή την κυβέρνηση των Tories στις αρχές του '90, η οποία εισήγαγε νέα νομοθεσία για να σταματήσει τον κόσμο από το να συγκεντρώνεται στους αγρούς, προκειμένου να περάσει τη νύχτα ακούγοντας πιάνο house και αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον.

Για να μπορέσω να καταλάβω καλύτερα το ιστορικό καταστολής των βρετανικών, νεανικών υποκουλτούρων από την αστυνομία, μίλησα με τον Δρ. Chris A. Williams, καθηγητή «Αστικής Ιστορίας» - “Urban History”- και ειδικό σε θέματα αστυνομίας και εγκληματικότητας, καθώς και με τον Δρ. Andrew Wilson, καθηγητή Κοινωνιολογίας και ειδικού σε θέματα ναρκωτικών και υποκουλτούρων.

ΟΙ SCUTTLERS


Στα τέλη του 19ου αιώνα, στις φτωχογειτονιές του Μάντσεστερ, οι scuttlers ήταν ίσως η πρώτη βρετανική νεανική υποκουλτούρα - αν το να δέρνεσαι με κάποιον -έχοντας τυλίξει τη ζώνη σου γύρω από τον καρπό σου- μέχρι τελικής πτώσης, μπορεί να θεωρηθεί «κουλτούρα». Φορώντας μυτερά, μπρούτζινα παππούτσια, χαμηλοκάβαλες καμπάνες και φουλάρια, οι scuttlers ανήκαν σε διάφορες τοπικές νεανικές συμμορίες και προκαλούσαν ο ένας τον άλλο προκειμένου να παίξουν ξύλο - ή "scuttling", όπως θα το αποκαλούσες αν ζούσες γύρω στο 1873 - σε μια προσπάθεια να αποδείξουν ότι η γειτονιά τους ήταν η πιο «σκληρή» της πόλης.

Για διάφορους λόγους, στην αστυνομία δεν άρεσε αυτή η αύξηση του αριθμού των νεαρών, που έσπαγαν ο ένας τον άλλο στο ξύλο στο δρόμο κι έτσι οι μπάτσοι συμπεριφέρονταν σκληρά σε οποιονδήποτε υποπτεύονταν, ακόμη κι αν ήταν ελάχιστα ανακατεμένος. «Η αντίδρασή αυτή ήταν αποτέλεσμα φόβου και ενός υψηλού επιπέδου βίας, που σήμερα θα ήταν ανεπίτρεπτο», εξηγεί ο Δρ. Ουίλιαμς. «Η αστυνομία δεν χρειαζόταν να γνωρίζει πολλά γι’ αυτούς ή να βεβαιωθεί ότι ήταν scuttlers– ήταν αρκετό απλώς να έχουν την ίδια εμφάνιση με οποιοδήποτε νέο της εργατικής τάξης».

Χάρη στην επιθετικότητα της αστυνομίας, τις σκληρές ποινές και την αύξηση των youth clubs και των ενώσεων ποδοσφαίρου –που τους έδωσαν την ευκαιρία να επικεντρώσουν την ενεργητικότητά τους στο να ξεφωνίζουν εναντίον των παικτών και μεταξύ τους– οι scuttlers εξαφανίστηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα.

ΟΙ SKINHEADS


Πριν το look των skinheads γίνει μόδα και υιοθετηθεί από τους ρατσιστές και τους Ολλανδούς σχεδιαστές μόδας, οι αρχές στοχοποίησαν αυτή την σχετικά ειρηνική, απολιτίκ υποκουλτούρα, με το πρόσχημα της δημόσιας ασφάλειας –διότι το να ξυρίζεις το κεφάλι σου και να φοράς τιράντες είναι σαφώς σημάδι ότι σ’ αρέσει να παίρνεις μπουκάλια και να τα σπας στα κεφάλια αγνώστων. Ωστόσο, όπως σημειώνει ο Δρ. Ουίλιαμς, μεγάλο κομμάτι αυτής της αρχικής βίας δημιουργήθηκε από την ίδια την αστυνομία. «Οι αστυνομικοί τότε προέρχονταν, κατά κύριο λόγο, από την εργατική τάξη», εξηγεί, «και η δημιουργία προβλημάτων ήταν κάτι που απολάμβαναν».

Ο Δρ. Wilson πρόσθεσε ότι τους skinheads τους είχαν βάλει στο μάτι από νωρίς και κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικών αγώνων, τους ανάγκαζαν να βγάζουν τα κορδόνια των παπουτσιών τους, έτσι ώστε να μην μπορούν να ξεφύγουν τρέχοντας ή να κλωτσούν άλλους ανθρώπους. «Μέρος της μόδας των skinheads ήταν ένα κομμάτι υφάσματος στο εξωτερικό της τσέπης», μου είπε. «Στα κλαμπ και στα μπαρ, αν το είχες αυτό δεν σε άφηναν να μπεις μέσα. Σε κάποια φάση, πολλοί από αυτούς φορούσαν κόκκινες γραβάτες και αυτό λειτουργούσε σαν προειδοποίηση. Αυτό ήταν ένα είδος αστυνόμευσης η οποία βασιζόταν στα ρούχα».

ΟΙ SOULIES


Η πρώτη soul σκηνή από τον βορά, βασικά «επιβίωσε» μέσω των εφήβων που φορούσαν φανελάκια και φαρδιά παντελόνια και έκλεβαν speed από τα φαρμακεία. Ο Δρ. Wilson -που ήταν και ο ίδιος Soulie εκείνη την εποχή- θυμήθηκε ότι «οι διαρρήξεις πραγματοποιούνταν στα μέσα της εβδομάδας», στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το Σαββατοκύριακο, πριν ξεκινήσει η διακίνηση των χαπιών στα στενά, σαν μια ελάχιστα πιο «διακριτική» εναλλακτική λύση, από τα μέσα της δεκαετίας του '70 και μετά.

Η αστυνομία άρχισε σταδιακά να παίρνει πρέφα ότι όλα αυτά τα υπόγεια, στα οποία παίζονταν εισαγόμενα άλμπουμ Motown, ήταν επίσης γεμάτα από ιδρωμένα φρικιά που έπαιρναν speed, και το 1971, το Twisted Wheel Club του Μάντσεστερ -το επίκεντρο της σκηνής τότε- έκλεισε μετά από πιέσεις της αστυνομίας και του δημοτικού συμβουλίου. «Ήταν ένα συνεχές κυνηγητό γάτας με ποντίκι», είπε ο Wilson. «Η αστυνομία σε πήγαινε στην άκρη, σου έβαζε ένα φακό στα μάτια για να δει τη διαστολή της κόρης των ματιών σου. Αν δεν πέρναγες το τεστ σε έβαζαν στην μια πλευρά και αν το πέρναγες σε πέταγαν έξω. Ήταν σαν μια πραγματική ιεροτελεστία».

OI HIPPIES


Το κίνημα των hippies ήταν η πρώτη μη προερχόμενη από την εργατική τάξη υποκουλτούρα, που κέντρισε την προσοχή της αστυνομίας. Διότι, ακόμα κι αν η εδραίωση της παγκόσμιας ειρήνης και το να μοιράζεσαι τον έρπη με άλλους δεν ήταν παράνομα, η μαζική παραγωγή, προμήθεια και χρήση του LSD σίγουρα ήταν. Αυτό οδήγησε στην πρώτη συστηματική αστυνόμευση της υποκουλτούρας των hippies. H αστυνομία αντί απλώς να συλλαμβάνει εφήβους, άρχισε να δείχνει ιδιαίτερο ζήλο σε ό,τι τους αφορούσε. «Πολλές ομάδες δίωξης ναρκωτικών αποφάσισαν τότε να δουλεύουν undercover», μου είπε ο Δρ. Ουίλιαμς. «Οι αστυνομικοί άφηναν τα μαλλιά τους μακριά και μεταμφιέζονταν σε hippies για μήνες, προκειμένου να συλλάβουν κόσμο».

Όλο αυτό το μασκαριλίκι έφτασε στο αποκορύφωμά του κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Julie, στα μέσα της δεκαετίας του '70. Βάζοντας στόχο δύο μεγάλα LSD rings, τα αφεντικά είχαν δεκάδες αστυνομικούς εκπαιδευμένους σαν hippies τους οποίους έστειλαν σε μια φάρμα στην Ουαλία, που ανήκε σε έναν από τους υπόπτους. Μετά από 13 μήνες παρακολούθησης, έγιναν επιδρομές σε 87 σπίτια στην Αγγλία και στην Ουαλία, οι οποίες οδήγησαν σε 120 συλλήψεις υπόπτων και στην κατάσχεση 1,1 εκατομμυρίων acidταμπλετών.

OI PUNK


Οι Punks δεν στοχοποιήθηκαν άμεσα από την αστυνομία με τον ίδιο τρόπο που στοχοποιήθηκαν άλλες υποκουλτούρες, αν και ο τρόπος που έφτυναν και έβριζαν παρουσιάστηκε από τα μέσα ενημέρωσης με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργηθεί ένα μεγάλο κύμα ηθικού πανικού (παρά το γεγονός ότι η κουλτούρα δημιουργήθηκε αρχικά από φοιτητές καλών τεχνών, οι οποίοι ήθελαν να πουλήσουν ρούχα bondage και μπλουζάκια με τη σβάστικα). Η αστυνομία παραβλέποντας όλα αυτά, τους είχε υπό στενή παρακολούθηση, λόγω του ότι – όπως είπε ο Δρ. Ουίλιαμς - «οι punk και οι μετά-punk κοινότητες ήταν έντονα συνυφασμένες με αριστερές πολιτικές -ήταν συμπονετικοί, π.χ., προς τους ανθρακωρύχους».

Όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν δύσκολο να γίνουν punk shows. Τον Δεκέμβριο του 1976, οι Sex Pistols, οι The Clash και οι Johnny and the Heartbreakers συμμετείχαν στο λεγόμενο Anarchy Tour, μια σειρά από συναυλίες στη Βρετανία. Πολλές από αυτές τις συναυλίες ακυρώθηκαν από τους ιδιοκτήτες των χώρων, μετά από πιέσεις που δέχθηκαν από την τοπική αστυνομία.

ΟΙ RAVERS


Ούτε η αστυνομία, ούτε η κυβέρνηση στα τέλη της δεκαετίας του '80 ήξεραν πώς να χειριστούν τους ravers - γεγονός το οποίο σύμφωνα με τον Δρ. Williams οφειλόταν στην αδυναμία προσδιορισμού τους σε σύγκριση με άλλες, πιο αναγνωρίσιμες, υποκουλτούρες. «Τα άτομα τα οποία πήγαιναν σε αυτά τα acid house rave πάρτι δεν έμοιαζαν αναγκαστικά με κάποιον που θα πήγαινε σε τέτοιο πάρτι», μου είπε. «Δεν ήταν αναγκαίο να είσαι ντυμένος γελοία για να είσαι μέρος της συγκεκριμένης υποκουλτούρας».

Φυσικά, ο νόμος περί Ποινικής Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης που τελικά πέρασε το 1994, έκανε αυστηρότερη τη νομοθεσία που αφορούσε σε διοργανώσεις παράνομων πάρτι σε χωράφια. Έτσι τα raves μετακινήθηκαν σε εσωτερικούς χώρους, το οποίο σήμαινε ότι η κυβέρνηση μπορούσε να φορολογήσει τα πάντα και με το παραπάνω και η αστυνομία μπορούσε να κάνει επιδρομές στα κλαμπ για να συλλάβει τους εμπόρους και τους χρήστες ναρκωτικών.

ΤΟ ΚΟΝΒΟΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ


Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να σκεφτείς κάτι πιο απειλητικό, από ένα μάτσο χίπιδες που τριγυρνούν τη χώρα, καπνίζοντας χόρτο, βράζοντας φακές και οι οποίοι πλένονται σε ποτάμια. Αυτός είναι πιθανώς και ο λόγος, για τον οποίο οι Tory βουλευτές της εποχής εκείνης σύγκριναν αυτούς τους ταξιδιώτες της «Νέας Εποχής» με τις «συμμορίες ληστών του μεσαίωνα», οι οποίες έστηναν ενέδρες και λήστευαν ανθρώπους στα δάση -και επίσης, είναι ίσως η εξήγηση στο γιατί η αστυνομία έκανε έφοδο στο Stonehenge Free Festival του 1985, γεγονός το οποίο στο μέλλον θα γινόταν γνωστό ως “Battle of the Beanfield”.

Οι δημοσιογράφοι της εποχής ανέφεραν βάναυσες σκηνές αστυνομικής σκληρότητας. Ο ρεπόρτερ του ΙΤΝ Kim Sabido είπε ότι αυτά που είδε ήταν «από τις χειρότερες σκηνές αστυνομικής βίας που είχε δει) σε όλη του την καριέρα». Κατασχέθηκαν αυτοκίνητα, έσπασαν παράθυρα και οι άνθρωποι χτυπήθηκαν με μπατόν. Οι αστυνομικοί υποστήριξαν ότι ήταν η απάντησή τους στο γεγονός ότι οι hippies τους καταδίωκαν με ξύλα, πέτρες, ακόμη και με βόμβες πετρελαίου. Αυτές οι κατηγορίες δεν αναφέρθηκαν ποτέ ξανά σε δικαστήρια.

Σύμφωνα με τον Δρ. Ουίλιαμς, «Αυτή ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της Βρετανίας, όπου μια υποκουλτούρα που δεν ήταν ανοιχτά πολιτικοποιημένη, αντιμετωπίστηκε σαν εγκληματική».

GRIME και GARAGE


Σύμφωνα με τον Δρ. Ουίλιαμς, η grime και η garage είναι δύο υποκουλτούρες που η αστυνομία θεωρεί άκρως ανησυχητικές. Ενώ δεν μπορεί, εκ των πραγμάτων, να απαγορεύσει την πραγματοποίηση ενός grime show, «[η αστυνομία] μπορεί να απειλήσει με ανάκληση αδειών τους ιδιοκτήτες των χώρων», δήλωσε ο Ουίλιαμς. «Μπορούν επίσης, εφόσον θεωρούν ένα καλλιτέχνη ‘προβληματικό’, να δυσκολέψουν τον ιδιοκτήτη να πραγματοποιήσει το show ασκώντας πιέσεις».

Όλος αυτός ο έλεγχος έχει να κάνει με το Έντυπο 696 -φύλλο αξιολόγησης κινδύνου, το οποίο κρίνει κατά πόσο μπορεί να υπάρξει κίνδυνος βίαιων εγκλημάτων σε μια εκδήλωση (το Noisey κυκλοφορήσε ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ σχετικά με αυτό νωρίτερα μέσα στη χρονιά). Παλιότερα υπήρχε ερώτηση για το κατά πόσον θα παρακολουθούσαν και άτομα κάποιας εθνικής μειονότητας την εκδήλωση, αλλά παρά το γεγονός ότι αυτή η άκρως ρατσιστική ερώτηση αφαιρέθηκε, ο υπαινιγμός εξακολουθεί να υπάρχει. Αυτός, είναι ένας ανησυχητικά αποτελεσματικός τρόπος για την αστυνόμευση μιας ολόκληρης μουσικής υποκουλτούρας.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ


«Η αστυνομία έχει γίνει πολύ πιο ισχυρή όσον αφορά στη δημόσια τάξη τα τελευταία 20 χρόνια», δήλωσε ο Δρ. Ουίλιαμς. «Είναι ενήμερη σχεδόν για οποιαδήποτε συγκέντρωση γίνεται». Και έχει δίκιο -είναι πολύ δύσκολο πλέον να διατηρήσεις μια σχετική μυστικότητα γύρω από μια εκδήλωση.

Αλλά σε τι αποσκοπεί όλη αυτή η παρακολούθηση; Το Occupy - αν μπορεί να θεωρηθεί υποκουλτούρα – διαλύθηκε όσο γρήγορα ξεκίνησε. Η τελευταία πραγματική μουσική υποκουλτούρα που δημιουργήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν τα emo - ή ίσως η new rave, αν μεγάλωσες κάπου με μέτρο - και η μόνη επίπτωση που είχαν ήταν μια σειρά από άστοχα πρωτοσέλιδα της Daily Mail και ο πολλαπλασιασμός των νεαρών ενηλίκων με κρεμασμένους λοβούς αυτιών. «Η μουσική βιομηχανία μπλοκάρει πλέον την γνήσια τρέλα», υποστήριξε ο Williams. «Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον μουσικό, μεγάλης δισκογραφικής εταιρείας να κυκλοφορεί κάποιο single, για όλα τα τρομακτικά εγκλήματα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή».




Share on Google Plus

About kostas.alm

Καλώς ορίσατε στο Παπαγάλο Του Διαδικτύου! Ο σκοπός δημιουργίας αυτού του blog είναι η συγκέντρωση αναρτήσεων που βρίσκουμε κατά καιρούς στο διαδίκτυο και μας κινούν το ενδιαφέρον, αλλά δεν αποτελούν απαραίτητα θέση και άποψη του παρόντος ιστολογίου. Ελπίζουμε να βρείτε θέματα που σας ενδιαφέρουν και να μας επισκέπτεστε συχνά!

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου