Ήταν ο θρύλος της Ρεάλ. Ο άνθρωπος που την έκανε μεγάλη και τρανή. Αυτός που έγινε η αιτία... πολέμου «βασίλισσας» και Μπαρτσελόνα. Ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο, ο οποίος «έφυγε» για να βρει... παλιόφιλους.
Αν για κάποιο λόγο η Ρεάλ Μαδρίτης είναι αυτό που είναι σήμερα (των δέκα πρωταθλητριών), σίγουρα το οφείλει και στον Αλφρέδο Ντι Στέφανο.
Η «ξανθιά σαΐτα» έφυγε απ’ τη ζωή σε ηλικία 88 ετών και κατάφερε μέσα απ’ τα επιτεύγματά του να γίνει θρύλος της «βασίλισσας».
Να γίνει αυτός που την οδήγησε πέντε φορές στην κορυφή της Ευρώπης, να γίνει αυτός που αναγκάζει όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη να θρηνεί και να γίνει αυτός που… εξαιτίας του ξέσπασε για τα καλά ο πόλεμος ανάμεσα στους Μαδριλένους και την Μπαρτσελόνα.
Όταν το 1926 ερχόταν στον κόσμο, σε μια φτωχή περιοχή της Αργεντινής (κι ενώ αργότερα πολιτογραφήθηκε ως Ισπανός), σίγουρα κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει πως αυτός ο μικρός-μπόμπιρας θα κατακτούσε μετέπειτα όλο τον κόσμο.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 «έπεσε» πάνω στην απεργία που έκαναν οι ποδοσφαιριστές στην χώρα του, ήρθε σε μια σύγκρουση με τη Ρίβερ Πλέιτ, αλλά αυτό δεν μπορούσε επ’ ουδενί να αποτελέσει εμπόδιο για να δείξει σε όλο τον πλανήτη τι εστί Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Έστω λοιπόν κι αν αναγκάστηκε να φύγει άρον-άρον για Κολομβία, προκειμένου να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά, όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω, αλλά κατάφερε μέσω της Μιγιονάριος να σηκώσει τρόπαια και μέχρι το 1953 να υπερηφανεύεται πως είχε ήδη κατακτήσει έξι πρωταθλήματα (σε Κολομβία και Αργεντινή).
Ο… ισπανικός πόλεμος
Προφανώς η Λατινική Αμερική ήταν πολύ μικρή για να τον κρατήσει. Για να του περιορίσει το όνειρο. Για να μην τον αφήσει να εξελιχθεί. Και όταν αγωνίστηκε δύο φορές κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης έκανε το… κλικ σε όλη την Ευρώπη. Και κυρίως στα δύο ισπανικά «μεγαθήρια». Και κάπου εκεί, ξεκίνησε ο… πόλεμος, το καλοκαίρι του 1953, όπου ο Ντι Στέφανο έγινε αντικείμενο «διαμάχης» ανάμεσα στους δύο αιωνίους.
Η Μπαρτσελόνα τα είχε βρει σε όλα με την Ρίβερ Πλέιτ (ποτέ δεν είχε πάρει κανονική μεταγραφή στην Μιγιονάριος), είχε παρουσιάσει τον παίκτη ως δικό της, ενώ είχε ταξιδέψει και στην Βαρκελώνη για να ολοκληρωθεί το deal. Σε εκείνο το σημείο έδρασε η Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία μίλησε απευθείας με την Μιγιονάριος, είχε συμφωνήσει μαζί της και ουσιαστικά τον… βούτηξε μέσα απ’ τα χέρια των «μπλαουγκράνα», παίρνοντάς στον στην πρωτεύουσα.
Και κάπου εκεί ήρθε η παρέμβαση του δικτάτορα Φράνκο να φέρει τα πάνω-κάτω στην υπόθεση. Μέσω αυτού λοιπόν βγήκε μια απόφαση που έλεγε πως ο Ντι Στέφανο θα παίζει εκ περιτροπής σε Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, θέλοντας να ευνοήσει τους πρωτευουσιάνους. Οι Καταλανοί, τόσο σε διοικητικό επίπεδο, όσο και οι οπαδοί τους δεν την δέχθηκαν ποτέ. Το θεώρησαν ως κοροϊδία, απ’ τη στιγμή που ο παίκτης ήταν δικός τους εξ’ αρχής και αποφάσισαν να αποσυρθούν απ’ τη διεκδίκησή του. Κι εν τέλει, ο τότε 27χρονος κατέληξε στους «μερένχες»…
Ρεάλ, η δική του ομάδα
Αφού η μεταγραφή του πέρασε από σαράντα κύματα κι αφού φόρεσε τα λευκά της Ρεάλ, ξεκίνησε να γράφει τη δική του ιστορία και παράλληλα όλος ο κόσμος ξεκίνησε να υποκλίνεται στο μεγαλείο του. Ήταν ο ηγέτης της «βασίλισσας» που την οδήγησε στα πρώτα πέντε πρωταθλητριών. Και τα πέντε σερί (56, 57, 58, 59, 60). Σκόραρε, δε και στους πέντε τελικούς αυτών(!), ένα κατόρθωμα που όμοιό του δεν έχει υπάρξει ξανά. Απ’ το 1953 μέχρι το το 1964 αποτέλεσε τον ζωντανό θρύλο του ισπανικού συλλόγου, με αμέτρητα ρεκόρ (και γκολ), πολλές επιτυχίες, τρόπαια (8 πρωταθλήματα Ισπανίας). Ήταν πέντε φορές πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα, ενώ δις αναδείχθηκε κορυφαίος παίκτης της Ευρώπης (1957, 1959 Χρυσή Μπάλα).
Απ' το 1956 έως το 1959 συνυπήρξαν στη Ρεάλ οι Αλφρέδο Ντι Στέφανο, Φέρεντς Πούσκας και Ραϊμόν Κοπά, όπου εκείνη τη στιγμή θεωρείτο πως για πρώτη φορά οι τρεις καλύτεροι του κόσμου ήταν μαζί στην ίδια ομάδα!
Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο σε ηλικία 40 ετών, αφοσιώθηκε στην προπονητή, δίχως όμως την μεγάλη επιτυχία που είχε ως παίκτης. Κάθε άλλο μάλιστα. Η οικογένεια της Ρεάλ Μαδρίτης είχε πάντα στο πλευρό της την «ξανθιά σαΐτα». Γι’ αυτό και απ’ το 2000 ήταν επίτιμος πρόεδρος της «βασίλισσας». Το 2005 είχε πάθει ξανά έμφραγμα, αλλά τότε τα είχε καταφέρει. Δυστυχώς αυτή την φορά και σε ηλικία 88 ετών δεν μπόρεσε να βγει νικητής. Πήγε πάνω στον Παράδεισο να βρει… παλιούς φίλους και γνωστούς, να ανταμώσει μαζί τους και να ξαναθυμηθούν ιστορίες του ένδοξου παρελθόντος...
ΠΗΓΗ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου