Η σφαγή του Σάρπβιλ: Η μέρα που ξύπνησε τον ΟΗΕ κατά των φυλετικών διακρίσεων

Η 21η Μαρτίου τιμάται ετησίως ως Παγκόσμια Ημέρα κατά των Φυλετικών Διακρίσεων με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Καθιερώθηκε η ημέρα αυτή προς τιμήν των 69 ειρηνικών διαδηλωτών, στην πόλη Σάρπβιλ της Ν Αφρικής, που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ στις 21 Μαρτίου 1960 από το βάρβαρο και απάνθρωπο καθεστώς του απαρτχάιντ.

Περίπου 5-7 χιλιάδες άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί στο αστυνομικό τμήμα του Σάρπβιλ προκειμένου να διαμαρτυρηθούν ενάντια στους νόμους φυλετικού διαχωρισμού της Νότιας Αφρικής, οι οποίοι είχαν σχεδιασθεί από την κυβέρνηση του Απαρτχάιντ για να περιορίσουν σε σημαντικό βαθμό τις μετακινήσεις τους σε περιοχές λευκών. Οι συγκεκριμένοι νόμοι όριζαν ότι όλοι οι μαύροι κάτοικοι της χώρας, άνδρες και γυναίκες, ήταν υποχρεωμένοι να διατηρούν βιβλιάρια με το όνομά τους, αριθμό φορολογικού μητρώου, καθώς και στοιχεία του εργοδότή τους. Στην περίπτωση που κάποιος βρισκόταν σε δημόσιο χώρο και δεν έφερε το βιβλιάριο, έπρεπε να συλληφθεί και να παραμείνει στη φυλακή μέχρι 30 ημέρες.

Ο ηγέτης του Παναφρικανικού Κογκρέσου (PAC) Robert Subukwe δήλωσε ότι η πορεία, που έλαβε χώρα την 21 Μαρτίου 1960, αποτελούσε την πρώτη πράξη μιας πενθήμερης ειρηνικής εκστρατείας που είχε σχεδιαστεί από μαύρους Αφρικανούς, ώστε να πείσουν την κυβέρνηση να καταργείσει τους νόμους. Το σχέδιο ήταν να αφήσουν τα βιβλιάρια σπίτι τους και να παρουσιαστούν στο αστυνομικό τμήμα και να συλληφθούν. Το αποτέλεσμα αυτής της πράξης θα ήταν οι φυλακές να γεμίσουν, το εργατικό δυναμικό να μειωθεί και η οικονομία να φτάσει σε αδιέξοδο.

Ωστόσο, τρεις ώρες μετά την έναρξη της, η ειρηνική διαμαρτυρία μετατράπηκε σε λουτρό αίματος. Στην αρχή, η αστυνομία προσπάθησε να διαλύσει το πλήθος με πολεμικά αεροσκάφη που πραγματοποίησαν χαμηλές πτήσεις, αλλά στη συνέχεια έλαβε πιο ακραία μέτρα. Ο διοικητής της αστυνομίας D. H. Pienaar είπε ότι η τακτική άλλαξε, όταν πλήθος ντόπιων περικύκλωσε το κτίριο της αστυνομίας. «Θα πρέπει να πάρουν ένα σκληρό μάθημα, αν κάνουν αυτά τα πράγματα», ήταν τα λόγια του.

Ο ΟΗΕ για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων

Στη συνέχεια, το 1963, ο ΟΗΕ υιοθέτησε τη Διακήρυξη για την εξάλειψη κάθε μορφής φυλετικών διακρίσεων, όπου αναφέρεται ότι «η διάκριση λόγω φυλής, χρώματος ή εθνικής καταγωγής αποτελεί προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, άρνηση των αρχών του Χάρτη του ΟΗΕ, παραβίαση της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και εμπόδιο στις φιλικές και ειρηνικές σχέσεις μεταξύ των λαών». Ακολούθησε, το 1965, η Διεθνής Σύμβαση για την Εξάλειψη Όλων των Μορφών Φυλετικών Διακρίσεων, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 1969...

Έκτοτε, οργανώθηκαν πολλές εκστρατείες κατά του ρατσισμού και ιδιαίτερα κατά του καθεστώτος του απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική. Ακόμα και κυρώσεις, πολιτικές και οικονομικές, επιβλήθηκαν στο καθεστώς αυτό, τις οποίες όμως δεν σεβάστηκαν συγκεκριμένες χώρες της Δύσης, αλλά και ελληνικές κυβερνήσεις της περιόδου του ψυχρού πολέμου.

Μεταδικτατορικά, η χώρα μας υπήρξε ενεργός σε εκστρατείες του ΟΗΕ κατά του απαρτχάιντ, ιδιαίτερα την περίοδο που Βοηθός Γενικός Γραμματέας διετέλεσε ο Σωτήρης Μουσούρης, ο οποίος ανέλαβε και τη θέση του Διευθυντή του Κέντρου του ΟΗΕ Κατά του Απαρτχάιντ. Με την ιδιότητά του αυτή, ο Σωτήρης Μουσούρης οργάνωσε διεθνές συνέδριο στην Αθήνα το 1989, με την ενεργό συμπαράσταση της τότε υπουργού Πολιτισμού της Ελλάδας, Μελίνας Μερκούρη. Ήρθαν τότε στην Αθήνα αντιρατσιστές καλλιτέχνες παγκόσμιας εμβέλειας, όπως ο Αμερικανός Χάρι Μπελαφόντε και η βρετανίδα ηθοποιός Γκλέντα Τζάκσον, κατοπινή βουλευτής και υπουργός του Εργατικού Κόμματος.

Η τύχη του καθεστώτος του απαρτχάιντ είχε προδιαγραφεί λόγω του τερματισμού του Ψυχρού Πολέμου και της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της Ναμίμπια, της νίκης του Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος στη Ζιμπάμπουε, κυρίως όμως, μετά την απελευθέρωση του Νέλσον Μαντέλα – ύστερα από 27 χρόνια στη φυλακή – τον Φλεβάρη του 1990. Η εξέλιξη αυτό αποτέλεσε την αρχή του τέλους του καθεστώτος του απαρτχάιντ, αφού στη συνέχεια ο Νέλσον Μαντέλα διαπραγματεύτηκε και συμφώνησε με τον πρόεδρο Ντε Κλερκ τις διαδικασίες που οδήγησαν σε ελεύθερες εκλογές στη Νότια Αφρική με βάση την αρχή «ένας άνθρωπος, μία ψήφος».

Έτσι, το 1994 ο Νέλσον Μαντέλα εξελέγη θριαμβευτικά πρόεδρος της Ν. Αφρικής και το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο, δηλαδή, το υπό την ηγεσία του Εθνικοαπελευθερωτικό και δημοκρατικό κίνημα της χώρας ανέλαβε τη διακυβέρνηση, την οποία διατηρεί μέχρι σήμερα, σε συμμαχία με το ΚΚ Ν. Αφρικής και το COSATU, δηλαδή τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων.

Η πτώση του απαρτχάιντ και η νίκη του παγκόσμιας εμβέλειας ηγέτη του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου Νέλσον Μαντέλα, σκόρπισε κύματα ενθουσιασμού σε όλον τον κόσμο.

Πολλοί πίστεψαν τότε ότι ο ρατσισμός δεν θα μπορούσε να επανεμφανιστεί σε καμιά δημοκρατική χώρα. Δυστυχώς όμως, οι ελπίδες διαψεύστηκαν και τις τελευταίες δεκαετίες γινόμαστε μάρτυρες της επιθετικής επανεμφάνισης των αποκρουστικών φαινομένων της ξενοφοβίας του ρατσισμού και του νεοναζισμού στην ίδια την καρδιά της Ευρώπης, που κάποτε ορκιζόταν (1945) «ποτέ πια πόλεμος – ποτέ πια φασισμός». Σήμερα, κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος και να δηλώνει ανυποψίαστος μπροστά στους κινδύνους για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες από την εξάπλωση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού που εμφανίζεται με πολλά πρόσωπα. Και δεν πρόκειται μόνο για φυλετικό ρατσισμό, αλλά και κοινωνικό.







ΠΗΓΗ 1
ΠΗΓΗ 2

Share on Google Plus

About kostas.alm

Καλώς ορίσατε στο Παπαγάλο Του Διαδικτύου! Ο σκοπός δημιουργίας αυτού του blog είναι η συγκέντρωση αναρτήσεων που βρίσκουμε κατά καιρούς στο διαδίκτυο και μας κινούν το ενδιαφέρον, αλλά δεν αποτελούν απαραίτητα θέση και άποψη του παρόντος ιστολογίου. Ελπίζουμε να βρείτε θέματα που σας ενδιαφέρουν και να μας επισκέπτεστε συχνά!