Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι μία ομάδα που ποτέ δεν είχε πρόβλημα να βρει παίκτες με την ικανότητα να στέλνουν την μπάλα στα δίχτυα. Κι όμως, το καλύτερο… γκολ της το έχει πετύχει εκτός γηπέδων. Μπορεί το ίδρυμα Fundacion Real Madrid να μην κινείται τόσο «ηχηρά» όσο άλλες οργανώσεις, αλλά με σταθερά βήματα έχει καταφέρει να προσφέρει ένα έργο υψίστης ανθρωπιστικής σημασίας.
Στο περιθώριο των υπέρογκων σε προκλητικό – αρκετές φορές – βαθμό αμοιβών των αστέρων της, η «Βασίλισσα» διαθέτει εδώ και 15 χρόνια την «ψυχή της», όπως λέει χαρακτηριστικά ο Φλορεντίνο Πέρεθ, για έναν σπουδαίο σκοπό που σιγά σιγά μεγαλώνει.
Η αρχή έγινε από τα εγχώρια, με το ίδρυμα να βοηθά Ισπανούς που ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας και αθλητές με ειδικές ανάγκες κι επεκτάθηκε πολύ εκτός των συνόρων. Σε περιοχές που τα παιδιά παλεύουν να επιβιώσουν στους δρόμους, είτε λόγω της φτώχειας είτε λόγω του πολέμου και των καρτέλ των ναρκωτικών.
Πριν μερικά χρόνια, ο Ινίγκο Αρενίγιας άκουσε έναν λόγο του Πέρεθ για το ίδρυμα και τους σκοπούς του που τον άγγιξε. Πλέον, είναι ένας από τους δικηγόρους του οργανισμού κι έχει να διηγηθεί συγκινητικές, όσο και συγκλονιστικές ιστορίες που έχει βιώσει μέσω των παιδιών που επωφελούνται από το πρόγραμμα.
«Στους πρώτους αγώνες, το μόνο που έκαναν ήταν να δίνουν κλωτσιές. Στα μάτια τους έβλεπες την απέχθεια. Τι θα μπορούσες, όμως, να περιμένεις από παιδιά που τίθενται αντιμέτωπα με ανθρώπους που λίγους μήνες πριν είχαν σκοτώσει τους γονείς τους;», εξομολογείται ο Αρενίγιας ενθυμούμενος σκηνές που αντίκρισε στη διαλυμένη από τον εμφύλιο πόλεμο Σιέρα Λεόνε και συνεχίζει:
«Στη συνέχεια, όμως, κατάφεραν να δεχτούν ο ένας τον άλλον. Καταφέραμε να ανταλλάξουμε μπάλες με τουφέκια. Ίσως ακούγεται σκληρό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια».
Μέσω συνεχών διαπραγματεύσεων, η Ρεάλ έχει καταφέρει να ανοίξει 200 αθλητικοκοινωνικά σχολεία σε 65 χώρες σε όλο τον κόσμο – το 2009 είχε μόλις 9 – τα οποία εξοπλίζει με αθλητικές εμφανίσεις και μπάλες.
Πρωταρχικός στόχος της, όμως, δεν είναι να ανακαλύψει τα ποδοσφαιρικά αστέρια του μέλλοντος: «Το ποδόσφαιρο είναι η… δικαιολογία. Στόχος μας δεν είναι να βρούμε ποδοσφαιριστές. Το άθλημα, όμως, είναι ένα εργαλείο που βοηθά απίστευτα στον ψυχολογικό τομέα έπειτα από πολέμους ή φυσικές καταστροφές. Αυτό που προσπαθούμε είναι να κάνουμε τα παιδιά να επιστρέψουν στο σχολείο, να μορφωθούν, να αποκτήσουν επαγγελματικό προσανατολισμό και να διδαχθούν τις αρχές της κοινωνικής συμβίωσης σε συνθήκες ειρήνης».
Η αλλαγή στη ζωή τους είναι συχνά θεαματική: «Το πάθος που νιώθουν για το ποδόσφαιρο τα σπρώχνει στο να αλλάξουν θετικά τη ζωή τους. Θυμάμαι μία φορά στην Κολομβία, σε ένα από τα σχολεία που έχουμε σε συνεργασία και με το ίδρυμα Fundacion Revel, είχαμε διαλέξει ήδη μία ομάδα παιδιών, όταν πλησίασε ένα παιδάκι που σνίφαρε κόλλα. Δεν ήταν πάνω από 10 ετών. Μας είπε ότι αν το αφήναμε να παίξει, θα άφηνε τα ναρκωτικά και τους δρόμους και θα γύριζε στο σχολείο. Δύο χρόνια αργότερα, η αλλαγή του είναι ριζική».
Το ίδρυμα ψάχνει και από μόνο του πρότζεκτ που ταιριάζουν στη φιλοσοφία του, αλλά πολλές φορές ενημερώνεται για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα μέσω των τοπικών αρχών, δουλεύοντας πάντα διακριτικά κι ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες: «Δεν πιέζουμε καταστάσεις. Αν υπάρχουν χώρες που, για παράδειγμα, το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν είναι γενικά αποδεκτό, δεν πειράζει: ξεκινάμε με το μπάσκετ που είναι το άθλημα με τους λιγότερους περιορισμούς. Για τα αγόρια είναι πιο εύκολο, αλλά για τα κορίτσια λόγω των συνθηκών που επικρατούν σε ορισμένες χώρες τα πράγματα περιπλέκονται. Έχουμε, όμως, τα κόλπα μας και γι` αυτό. Στην Κολομβία, για να αποδεχτούν τα αγόρια τα κορίτσια, λέγαμε ότι το πρώτο γκολ στο νέο σχολείο θα πρέπει να το πετύχει κορίτσι, οπότε έπρεπε να ψάξουν να βρουν κάποια κοπέλα εκείνη τη στιγμή».
Από τη Χιλή μέχρι τη Νέα Γουινέα, τη Σενεγάλη και την Τανζανία, το ίδρυμα προσπαθεί να βοηθήσει παιδιά κάθε ηλικίας και ιδιαιτερότητας. Στους πρόποδες του Κιλιμάντζαρο, μία ομάδα δουλεύει με παιδιά αλμπίνο που προπονούνται καλύπτοντας ολόκληρο το σώμα τους για να προφυλαχτούν από τον εχθρό τους, τον ήλιο.
Η αγάπη τους για το ποδόσφαιρο, αλλά και για την ομάδα κάνει, άλλωστε, τα πράγματα πιο εύκολα: «Το να δουλεύεις για τη Ρεάλ Μαδρίτης είναι ένα προνόμιο. Όπου και να πας, τα παιδιά είναι δεκτικά γιατί ξέρουν τα πάντα για την ομάδα. Υπάρχουν χωριουδάκια στην Αιθιοπία που δεν έχουν ίντερνετ, αλλά που τα παιδιά έχουν απομνημονεύσει την ενδεκάδα της ομάδας!».
Η επιβράβευση όλων των εμπλεκομένων βρίσκεται στα μάτια των παιδιών που είχαν την τύχη να ξεφύγουν από τη μιζέρια τους, όταν γράφτηκαν στα ειδικά σχολεία του οργανισμού και σίγουρα δεν ανταλλάσσεται με κανένα τρόπαιο.
«Ξέρετε τι είναι να βλέπεις κάποια από αυτά τα παιδιά να πατάνε στον αγωνιστικό χώρο του Μπερναμπέου, να κυλιούνται στο χορτάρι και να τα ακούς να λένε κλαίγοντας από χαρά: ”Τώρα μπορώ να πεθάνω, εκπλήρωσα το όνειρό μου”;», λέει συγκινημένος ο Αρενίγιας…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου