Ο Χαβιέ Ζανέτι, είναι ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές, που έχει προσφέρει η Αργεντινή στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ο 39χρονος δεξιός οπισθοφύλακας, αγωνίζεται τα τελευταία 17 χρόνια στην Ίντερ Μιλάνου, όντας παρών σε κάποιες από τις μεγαλύτερες στιγμές της ιστορίας των «νερατζούρι». Ο Ζανέτι όμως δεν είναι απλά ένας μεγάλος παίκτης. Είναι και ένας έντονα πολιτικοποιημένος άνθρωπος.
Γεννημένος το 1973 στο Μπουένος Άιρες, ο Ζανέτι ξεκίνησε την καριέρα του στην Ταλέρες ντε Ρεμέντιο ντε Εσκαλάντα, όπου αγωνίστηκε για έναν χρόνο, στην 2η κατηγορία του αργεντίνικου πρωταθλήματος. Ακολούθησε η μεταγραφή στην Μπάνφιλντ και το καλοκαίρι του 1995, ο Βαλεντίν Ανζελίλο, μεγάλη μορφή της Ίντερ, που εκτελούσε χρέη «κατασκόπου» για τους Μιλανέζους, τον πρότεινε στους Ιταλούς. Ο Ζανέτι αποτέλεσε την πρώτη μεταγραφή, του Μάσιμο Μοράτι στην Ίντερ. Τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια, ο Il Capitano, έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις όλων των ποδοσφαιρόφιλων ανά τον κόσμο, ως ένα παράδειγμα σταθερότητας, αγωνιστικής συνέπειας και αφοσίωσης, έχοντας συμπληρώσει σχεδόν 600 αγώνες, πάντα με την φανέλα της αγαπημένης του Ίντερ.
Η παροιμιώδης ικανότητα του, να αγωνίζεται με επιτυχία και στα δύο άκρα της άμυνας, αλλά και ως αμυντικός μέσος, τον μετέτρεψε σε σημείο αναφοράς. Το εκπληκτικό δε, είναι ότι στα 39 του, δείχνει ακόμη ακμαίος, απόρροια και της εξαιρετικής ζωής που κάνει, μακριά από καταχρήσεις και υπερβολές. Θεωρείται δε, αδύνατο, να βρεις έστω και έναν άνθρωπο, που να έχει να πει κακή κουβέντα για τον Ζανέτι. Απολαμβάνει τον σεβασμό όλων των μεγάλων αντιπάλων του, ενώ για τους περισσότερους συμπαίκτες του, αποτελεί και όχι άδικα, είδωλο.Ο Ζανέτι όμως, όπως αναφέραμε και στην εισαγωγή, είναι και ένα σκεπτόμενο άτομο, με απόψεις ρομαντικές, παράταιρες της ψυχρής, σύγχρονης εποχής, τις οποίες μάλιστα δεν διστάζει να εκφράζει.
Τα διαπιστευτήρια του, όσον αφορά τα παραπάνω, τα έχει δώσει με την ανάμειξη του, στο κίνημα των Ζαπατίστας από το Μεξικό. Ο Εμίλιο Ζαπάτα, ήταν αγρότης και μεταρρυθμιστής. Υπήρξε ηγέτης του Ejercito Libertador del Sur και ήρωας της μεξικανικής επανάστασης. Σκοτώθηκε σε ενέδρα, το 1919. Το κίνημα των Ζαπατίστας, που φέρει το όνομα του, αποτελείται από αγρότες και εργαζόμενους. Σκοπός του, είναι να αλλάξει το σύστημα διακυβέρνησης στο Μεξικό, με την χρησιμοποίηση ειρηνικών μέσων. Απεχθάνονται την παγκοσμιοποίηση και την νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική και αγωνίζονται για την διατήρηση των αυτόχθονων τρόπων ζωής και λήψης αποφάσεων.
Τον Ιούνιο του 2004, το χωριό Καρακόλ ντε Οβεντίκ, που βρίσκεται στα σύνορα του Μέξικο με την Γουατεμάλα και στο οποίο ζουν Ζαπατίστας, δέχθηκε επίθεση από παραστρατιωτικούς και καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς. Ο Ζανέτι δεν έμεινε με τα χέρια σταυρωμένα. Με δική του πρωτοβουλία, επιτόπου μετέβη ο Μπρούνο Μπαρτολότσι, γενικός αρχηγός της Ίντερ, προσφέροντας υλικά για ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων σπιτιών, αθλητικό υλικό, ακόμη και ασθενόφορο για την διακομιδή τραυματιών και αρρώστων. Επίσης συγκεντρώθηκε ένα χρηματικό ποσό, από τα πρόστιμα που είχαν δεχθεί οι παίκτες της Ίντερ, το οποίο επίσης στάλθηκε στους Ζαπατίστας, συνοδευμένο με μια ανοικτή επιστολή του ίδιου του Ζανέτι, στην οποία έγραφε : «-Πιστεύουμε σε έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο χωρίς παγκοσμιοποίηση, εμπλουτισμένο με τις πολιτιστικές διαφορές και τα έθιμα όλων των ανθρώπων. Για αυτόν τον λόγο, θέλουμε να στηρίξουμε τον αγώνα σας και είμαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε για τα ιδανικά σας, που είναι και δικά μας!»Μετά από αυτό, ένας από τους ηγέτες των ανταρτών, ο υποδιοικητής Μάρκος, έγραψε με την σειρά του, μια ελαφρώς σουρεαλιστική επιστολή, προς τον πρόεδρο Μοράτι, στην οποία τον καλούσε να μεταβεί με την Ίντερ στο Μεξικό, για να αντιμετωπίσει σε φιλικό αγώνα, μια επίλεκτη ομάδα των Ζαπατίστας. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα θα εκτελούσε χρέη διαιτητή, με τους Βαλντάνο και Αγκίρε για βοηθούς και 4ο διαιτητή, τον βραζιλιάνο Σόκρατες! Πρότεινε επίσης, στα προεόρτια του αγώνα, να συμμετάσχουν ομοφυλόφιλοι, για να τονιστεί έτσι η εκμετάλλευση των γυναικών, που χρησιμοποιούνται σαν αντικείμενα σε όλους τους αγώνες ανά τον κόσμο!
Ο Ζανέτι, όπως αναφέρει στην αυτοβιογραφία του, ενθάρρυνε τον πρόεδρο της Ίντερ να αποδεχτεί την πρόταση, καθώς κατά την γνώμη του «η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει χρώμα, θρησκεία και πολιτικές απόψεις. Αυτή η κοινότητα αγωνίζεται για να κάνει αναγνωρίσιμο τον πολιτισμό της, δίνοντας του, την προ-κολομβιανή ταυτότητα, που είχε, πριν την δημιουργία του Μέξικο. Για εμένα, θα ήταν χαρά να αγωνιστώ στην Τσιάπας.» Τελικά, ο αγώνας δεν διεξήχθη ποτέ, ωστόσο η στάση του Ζανέτι, υπήρξε πραγματικά εκπληκτική.
Συνυπολογίζοντας δε, ότι η πλειοψηφία των οπαδών της Ίντερ, ανήκει πολιτικά στην δεξιά πτέρυγα, ο αγώνας του Ζανέτι για κοινωνική προσφορά και οι πρωτοβουλίες, που ακόμη και σήμερα αναλαμβάνει, στην κατεύθυνση της βοήθειας τέτοιων πολύπαθων πληθυσμών, είναι πραγματικά αξιομνημόνευτος. Η δημόσια δε, αποστροφή του, για την παγκοσμιοποίηση, τον κάνει ακόμη πιο ξεχωριστό και είναι σίγουρο, ότι όταν αποφασίσει να σταματήσει το ποδόσφαιρο, παρά τα τεράστια αγωνιστικά του επιτεύγματα, ο κόσμος θα έχει πολύ περισσότερους λόγους, εκτός από το ποδόσφαιρο, για τους οποίους θα τον θυμάται.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου