Η Parma είναι μια μικρή πόλη, με κάτι παραπάνω από 100.000 κατοίκους, στο Βορρά της Ιταλίας. Άσημη και άγνωστη για τους περισσότερους, ήταν κυρίους γνωστή στους λάτρεις του καλού ιταλικού φαγητού, καθώς έχει μεγάλη γαστρονομική ιστορία και παράδοση. Από τη δεκαετία όμως του 90, θα γίνει παντού γνωστή, στους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους και όχι μόνο.
Με φιλοσοφία δημιουργίας και εξαγωγής ταλέντων, χαμηλού μπάτζετ, επιθετικού ποδοσφαίρου, πράγμα περίεργο στην πατρίδα του κατενάτσιο για κάποια από τις "μικρές" ομάδες, κλασσική ομάδα των Coppa Italia και συνδεδεμένη απόλυτα με τη γνωστή εταιρεία τροφίμων Parmalat, η Parma μπήκε απότομα στην καθημερινή ποδοσφαιρική πραγματικότητα.
Ως έτος ίδρυσής της θεωρείται το 1913, με άλλο όνομα βεβαία και σίγουρα ασυνήθιστο. Η Parma λοιπόν ιδρύθηκε ως Verdi Football Club, παίρνοντας το όνομα του γνωστού τενόρου Giuseppe Verdi, ο οποίος καταγόταν από την περιοχή, έχοντας για χρώματα το κίτρινο και το μπλε, τα οποία είναι και τα χρώματα της σημαίας της περιφέρειας της Emilia-Romagna που βρίσκεται η πόλη. Μετά από ένα περίπου χρόνο άλλαξε το όνομά της στη σημερινή του μορφή (Parma FC) και η εμφάνισή της ομάδα ήταν λευκή με έναν μαύρο σταυρό, αποκτώντας έτσι και το παρατσούκλι σταυροφόροι. Το 1922 μετακόμισε στο στάδιο που έχει ως έδρα της μέχρι και σήμερα, το ιστορικό Ennio Tardini, το οποίο πήρε το όνομα του πρώτου προέδρου της ομάδας μετά το θάνατό του, ένα περίπου χρόνο από τα εγκαίνια του.
Μέχρι το 1970 περίπου, ο σύλλογος έκανε δρομολόγια ανάμεσα σε Serie B και Serie C, ενώ η αλήθεια είναι ότι είχε μεγαλύτερες επιτυχίες στο ράγκμπι, στο βόλεϊ και στο στίβο. Τη δεκαετία του 80 σταθεροποιείται στη δεύτερη κατηγορία, φτάνει πολλές φορές κοντά στην άνοδο, αλλά δεν τα καταφέρνει.
Αμέσως παίρνει την άνοδο και από την επόμενη χρονιά θα ξεκινήσουν οι επιτυχίες, με την τοπική εταιρεία-κολοσσό της Parmalat να είναι κύριος και μόνιμος χρηματοδότης.
Στην πρώτη της χρονιά στη μεγάλη κατηγορία θα βγει έκτη και θα κερδίσει το τελευταίο ευρωπαϊκό εισιτήριο. Τη σεζόν 1991-92 θα κατακτήσει τον πρώτο της τίτλο, νικώντας στο διπλό τελικό τη Juventus με συνολικό σκορ 2-1 (1-0, 2-0). Την επόμενη χρονιά κατακτά το κύπελλο κυπελλούχων Ευρώπης (3-1 την Antwerp στο Wembley με γκολ των Minotti, Melli, Cuoghi) και στο τέλος του καλοκαιριού το Super Cup Ευρώπης κόντρα στη Milan. Tη σεζόν 1993-94 θα αγωνίζεται και πάλι στο κύπελλο κυπελλούχων ως τρίτη της Serie A και θα φτάσει στον τελικό, όπου όμως θα χάσει από την Arsenal με 1-0.
Η τελευταίες επιτυχίες του Scala θα έρθουν τη σεζόν 1994-95, με μια συνεχόμενη κόντρα ανάμεσα σε Juventus και Parma. Στους τελικούς του κυπέλλου UEFA, οι gialloblu κέρδισαν με 2-1 συνολικό σκορ (1-0, 1-1) με σκόρερ και των δυο γκολ τους τον Dino Baggio. Όμως η Κυρία του Ιταλικού ποδοσφαίρου θα πάρει την εκδίκησή της στον τελικό του Coppa Italia, με συνολικό σκορ 3-0 (1-0, 2-0) και θα κάνει το νταμπλ εκείνη τη σεζόν.
Οι μονομαχίες με τη Juventus ήταν σύνηθες και ετήσιο πλέον γεγονός για τους οπαδούς των παρμένζι, που κάναν τους Bianconeri το μισητό τους αντίπαλο. Αυτός ήταν και ο λόγος που είχαν αποσύρει για αρκετό καιρό την ασπρόμαυρη φανέλα τους με το σταυρό, καθώς θύμιζε στα χρώματα την Κυρία. Η κόντρα αυτή κρατάει μέχρι και σήμερα καθώς η Parma εκτός από τις τοπικές κόντρες με τη Regianna, τη Modena και την Piacenza, δεν είχε κάποιο μεγάλο αντίπαλο.
Μετά από μια σεζόν λοιπόν χωρίς επιτυχίες ο Scala αποχωρεί και τον διαδέχεται ο νέος τότε στην προπονητική Carlo Ancelotti. Στην πρώτη του χρονιά θα καταφέρει να βγάλει την Parma στο Champions League (για πρώτη φορά στην ιστορία της τερματίζει δεύτερη στη Serie A). Το 1998 αποχωρεί όμως μετά από μια κακή χρονιά και τη θέση του αναλαμβάνει ο πρώην δικός μας, Alberto Malesani. Η Parma έχει ίσως το καλύτερο ρόστερ της ιστορίας της και με το επιθετικό ποδόσφαιρο του Malesani κατακτά τρεις τίτλους μέσα σε ένα καλοκαίρι.
Η αρχή γίνεται στις αρχές του Μάη με την κατάκτηση του Coppa Italia κόντρα στη Fiorentina με δυο ισοπαλίες (1-1, 2-2). Μια βδομάδα μετά κάνοντας περίπατο κόντρα στη Marseille στον τελικό του UEFA Cup, το κατακτά με 3-0, στη Μόσχα. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η κατάκτηση του ιταλικού Super Cup κόντρα στη Milan με 1-2 τον Αύγουστο. Πρωταγωνιστές σε εκείνη την φοβερή πορεία των παρμένζι εκτός από τον κόουτς Malesani ήταν και οι Sensini, Buffon, Thuram, Cannavaro, Boghossian, Dino Baggio, Juan Sebastian Veron, Stefano Fiore, Asprilla, Chiesa και ο μπομπέρ Hernan Crespo. Εκείνη η χρονιά όμως ήταν που αμαυρώθηκε αργότερα από ένα σκάνδαλο ντόπινγκ των παιχτών, με στοιχεία που κυκλοφόρησαν αρκετά χρόνια μετά.
Πολλοί πιστεύαν ότι το 1999-00 θα διεκδικούσε το πρωτάθλημα, όμως έμεινε νωρίς εκτός στόχων. Το καλοκαίρι αποχωρεί ο πρώτος της σκόρερ Hernan Crespo με ποσό μεταγραφής-ρεκόρ, περίπου 45 εκατομμύρια ευρώ. Την επόμενη σεζόν θα ξαναπαίξει στον τελικό του Coppa Italia, όμως θα ηττηθεί από τη Fiorentina, με τον Ulivieri στον πάγκο καθώς ο Malesani είχε αποχωρήσει λίγο καιρό πριν λόγω των κακών εμφανίσεων της ομάδας.
Την επόμενη σεζόν με τον Carmignani στον πάγκο, αλλά χωρίς Veron, Buffon, Cannavaro, Crespo προσπαθεί να χτίσει μια ομάδα από την αρχή. Κατακτά έτσι το τρίτο και τελευταίο της Coppa Italia κόντρα στη Fiorentina, όμως τερματίζει κάτω από την έκτη θέση για πρώτη φορά από τότε που ανέβηκε στην πρώτη κατηγορία, κάτι που έδειχνε ότι η Parma είχε όντως πάρει την κάτω βόλτα. Το τελειωτικό χτύπημα ήταν η πτώχευση και διάλυση της Parmalat, κάτι που σήμαινε ότι το μπάτζετ της ομάδας θα μειωνόταν κάτω από το μισό.
Από το 2004 λοιπόν και μετά, η γαλαζοκίτρινοι παλεύουν συνεχώς για τη σωτηρία τους, μπλέκονται στο σκάνδαλο Calciopolis το 2006, και ίσως το μόνο αξιοσημείωτο είναι η πώληση του Alberto Gilardino με περίπου 25 εκατομμύρια ευρώ στη Milan. Το 2007 αλλάζει ιδιοκτησία, αλλά η κατάσταση δεν αλλάζει και ο υποβιβασμός έρχεται, κάτι αναμενόμενο το Μάη του 2008. Αμέσως ανέβηκε και πάλι στην πρώτη κατηγορία με προπονητή τον Fransesco Guidolin και τα τελευταία τρία χρόνια κοιτά απλά να εξασφαλίζει την παραμονή της όσο πιο γρήγορα μπορεί.
Mε προπονητή τον Donadoni και ηγέτες πλέον τους Mirante, Paletta και Giovinco, προσπαθεί για κάτι καλύτερο. Πιθανότατα εκεί θα βρίσκεται και ο δικός μας Σωτήρης Νίνης από το καλοκαίρι. O Crespo μπορεί να γύρισε στην ομάδα της καρδιάς του αλλά στα γεράματά του δεν μπορεί να έχει ρόλο πρωταγωνιστικό. Λεφτά πολλά δεν υπάρχουν και οικονομικά προβλήματα του παρελθόντος ακόμα αποτελούν το βραχνά της ομάδας. Το ερώτημα είναι εάν οι σταυροφόροι είναι καταδικασμένοι να παλεύουν συνεχώς για όσο το δυνατόν πιο γρήγορη σωτηρία ή αν θα κάνουν σύντομα ένα βήμα παραπάνω.
Θεωρείται, και δίκαια, λόγω των 4 Ευρωπαϊκών της τίτλων η τέταρτη δύναμη στην Ιταλία. Είναι η ομάδα που ανέδειξε πραγματικούς παιχταράδες, πρωταγωνιστές στην εθνική Ιταλίας αργότερα, αλλά και σε άλλους μεγάλους συλλόγους. Ήταν η μοναδική "μικρή" ομάδα της Ιταλίας που έπαιζε τόσο ανοιχτά και γρήγορα, γι'αυτό βέβαια ξεχώρισε και από τη μάζα των υπολοίπων.
Οι κίτρινες-μπλε οριζόντιες ρίγες, η επιγραφή Parmalat στη φανέλα, οι πολλοί μακρυμάλληδες που είχε η ομάδα, θα υπάρχουν για πάντα στην ποδοσφαιρική μνήμη πολλών από εμάς. Δεν ξέρουμε αν θα υπάρξουν νέοι Benarrivo, Sensini, Baggio και Crespo. Πάντως η Parma χάρισε αξέχαστες ποδοσφαιρικές στιγμές και μακάρι να ξαναεπαναλάβει κάτι τέτοιο. Ο κόσμος στο Ennio Tardini μπορεί πλέον να είναι λίγος, ζει όμως με ένα όνειρο: να ξαναδεί μια ομάδα ανάλογη αυτή της δεκαετίας του 90.
Τίτλοι
Κύπελλα Ιταλιας (3) : 1992.1999,2002
Ιταλικο ΣούπερΚαπ (1): 1999
Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (2): 1995,1999
Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης (1): 1993
Σούπερ Καπ Ευρώπης (1): 1993
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου