Η «Ρεάλ του Νις», η Ραντνίσκι, θεωρούταν και είναι κάτι παραπάνω από ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας και στην ευρύτερη περιοχή. Από την ίδρυση της το 1923, οι «Εργάτες», αυτό σημαίνει «ραντνίσκι» στα σερβικά, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι με το σοσιαλιστικό και εργατικό κίνημα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Οι οπαδοί της, οι «Μεράκλιγιε» είναι γνωστοί για το αντι-φασιστικό τους προφίλ σε αντίθεση με ότι συμβαίνει με τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς άλλων ομάδων της Σερβίας που έχουν υιοθετήσει την ακροδεξιά ιδεολογία.
Ιδρυτής της ομάδας άλλωστε υπήρξε ο εκ των πρωτεργατών του ΚΚ, Μίλος Μάρκοβιτς, σε μια πόλη που ανέκαθεν η αριστερή ιδεολογία ήταν κυρίαρχη.
Κατά τη διάρκεια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, στα περίχωρα του Νις, στο Τσρβένι Κριστ, δημιουργήθηκε από τους Ναζί το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γιουγκοσλαβίας.
Εκεί χιλιάδες άνθρωποι, πάνω από 30.000, φυλακίστηκαν και περισσότεροι από 12.000 εκτελέστηκαν στο γειτονικό δάσος του Μπουμπάνι από τους Γερμανούς κατακτητές, όπου σήμερα στέκει το μνημείο με τις περίφημες Γροθιές, ώστε να μην ξεχαστεί η ναζιστική θηριωδία.
Το άλλοτε προπύργιο της Αριστεράς της Σερβίας, όπως και η Ραντνίσκι, έχουν περάσει στη Δεξιά και συγκεκριμένα στο κόμμα SNS, στη δεξιά συντηρητική παράταξη δηλαδή που κυβερνά πλέον τη χώρα.
Το SNS (Srpska napredna stranka, στα σερβικά) είναι το παρακλάδι του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος, ο ηγέτης του οποίου, ο Βόισλαβ Σέσελι, είναι κατηγορούμενος στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα πολέμου.
Τα οικονομικά προβλήματα που έχουν γονατίσει τη Ραντνίσκι, φέρνοντας τη ως το χείλος της καταστροφής, προκάλεσαν λοιπόν την αντίδραση του SNS. O δήμαρχος της πόλης και μέλος του κόμματος, Ζόραν Πέρισιτς, πρόσφατα ανακοίνωσε την πρόθεση του SNS να βοηθήσει την ομάδα.
Για το λόγο αυτό τοποθέτησε τον Ντάρκο Μπουλάτοβιτς, πολιτικότου SNS επίσης και πρόεδρο της κοινότητας του Τσρβένι Κριστ, σαν διευθύνοντα σύμβουλο της ομάδας.
Κατόπιν ο Πέρισιτς επέβαλε στο ΔΣ του συλλόγου τον Ντράγκαν Μιλένκοβιτς, ο οποίος όλως… τυχαίως είναι ο ιδιοκτήτης της κατασκευαστικής εταιρίας που είναι υπεύθυνη για την ανακαίνιση του «Τσάιρ», της ιστορικής έδρας της ομάδας.
Αποτέλεσμα ήταν το μεγαλεπίβολο, όσο και αναγακαίο βέβαια, πλάνο της ανακαίνισης να προσθέσει περαιτέρω οικονομικά βάρη στον ήδη υπερχρεωμένο σύλλογο, με αποτέλεσμα να επέμβουν οι τοπικοί παράγοντες, αλλά και η ίδια η ΠΟ της Σερβίας για να σώσουν την ομάδα από την οικονομική καταστροφή.
Τουλάχιστον από την περίοδο της ποδοσφαιρικής ανυποληψίας που είχε περιπέσει η ομάδα από το 2003, όταν και υποβιβάστηκε στη Β` Εθνική, το 2012 κατάφερε να επιστρέψει στη μεγάλη κατηγορία, αν και τα προβλήματα παρέμειναν…
Οι παίκτες ήταν απλήρωτοι για πέντε μήνες, πολλοί από αυτούς δεν είχαν καν συμβόλαιο, ενώ πολλές φορές αναγκάζονταν να… πλένουν μόνοι τους τις εμφανίσεις τους!
«Στηριζόμαστε στην υποστήριξη του κοινού και σε όσους έχουν τη Ραντνίσκι στην καρδιά τους, αλλιώς το μέλλον της ομάδας είναι πολύ σκοτεινό…», ανέφεραν σε ανακοίνωση τους οι ποδοσφαιριστές.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τα χρέη της ομάδας είναι 60.000.000 σερβικά δηνάρια, δηλαδή κάτι παραπάνω από 500.000 ευρώ, ποσό σχεδόν… γελοίο αναλογικά με τα χρέη πολλών άλλων ομάδων στην Ευρώπη. Όμως πρέπει να αναλογιστεί κανείς πως ο μέσος μισθός στη Σερβία είναι 40.000 δηνάρια, περίπου 350 ευρώ δηλαδή.
Η οικονομική κακοδιαχείριση στη Ραντνίσκι ήταν αποτέλεσμα μιας μη ρεαλιστικής φιλοδοξίας και κακού δημοσιονομικού σχεδιασμού, όμως το οικονομικό ήταν ένα μέρος μόνο του προβλήματος για την ομάδα και αυτούς που την αγαπάνε.
Με την εγκαθίδρυση των ανθρώπων του SNS στο ΔΣ η απόλυτη τραγική ειρωνεία είναι πως χρίστηκαν αυτόκλητοι σωτήρες του συλλόγου-εμβλήματος της κομμουνιστικής παράταξης οι άνθρωποι της συντηρητικής Δεξιάς… Και αυτό είναι που δεν αντέχει ο κόσμος…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου