Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να πω για το HUD, τη νέα πρόταση της Canonical για το “περιβάλλον εργασίας” του Ubuntu, που έχει πάψει από καιρό να θυμίζει τυπικό desktop. Πρώτα είχαμε το απαράδεκτο Unity, που όχι μόνο πρόδιδε πως κανείς “εκεί μέσα” δεν ήξερε πού πάνε τα τέσσερα όσον αφορά στην χρηστικότητα, την εμφάνιση, τη λειτουργικότητα, αλλά και που… τόλμησε να ενσωματώσει ως “βασικό περιβάλλον εργασίας” στο Ubuntu ενώ αυτό δεν ήταν καν έτοιμο (και χάρη τους κάνουμε που το χαρακτηρίζουμε απλά ως “beta”). Τώρα, η Canonical επιστρέφει για να προσθέσει… εφιαλτικές “πρωτοποριακές” ιδέες στο ήδη ελεεινό κατασκεύασμα της. Γνωρίστε… Όχι, λάθος… Θαυμάστε το HUD.
Πάμε, τώρα, να αποδομήσουμε το “γιατί είναι ένα μαύρο χάλι”;
Ομορφιά και ουζαμπίλιτυ
Η πρώτη επαφή του χρήστη με έναν υπολογιστή είναι η θέα της “επιφάνειας εργασίας” (δεν μετράμε το “παίζω κωλοντούτυ στο πισί του ξαδέλφου” ως “πρώτη επαφή με τους υπολογιστές” – άλλο τα παιχνίδια). Το HUD προσπαθεί να… την κρύψει. “Δεν θα τη βρείς ποτέ! Δες τι ωραία εικονούλα, όμως, έχει ως background το desktop! Καλή; Ε; Καλή; Πήρε στο Μιχάλη 3 ολόκληρες ώρες να τη σχεδιάσει στο GIMP” (άαααλλο απαράδεκτο πρόγραμμα από εκεί).
Στην ίδια ακριβώς όχθη (επίσης… ναυαγός), ο “μέσος” χρήστης, που ήξερε να κάνει πέντε-δέκα πράγματα “ψάχνοντας στα μενού”, τώρα θα πρέπει να έχει… τυπωμένο manual για ΚΑΘΕ εφαρμογή. Γιατί; Ω, μα διότι τα… σαίνια της Canonical θεώρησαν πολύ πιο εύχρηστο να ΚΡΥΨΟΥΝ όλα τα μενού των εφαρμογών. Και όπως είδατε στο βιντεάκι, όλες οι καταχωρήσεις τους είναι, πια, προσβάσιμες από το HUD. Ω, τι ευχρηστία, πόσο βολική εφεύρεσης! Έτσι, δεν θα χρειάζεται πια να κουράζεται κανείς κουνώντας το βελάκι με το ποντικάκι επάνω από το μενουδάκι με ένα κατανοητό ονοματάκι. Βέβαια, βέβαια, γιατί να έχει κανένας έναν εύκολο τσελεμεντέ με καμιά διακοσαριά συνταγές; Γιατί να έχει ένα μπλοκάκι με τηλέφωνα από καμιά τριακοσάρα γνωστούς του; Γιατί να παιδεύεται όταν μπορεί απλά να τα αποστηθίσει και να τα θυμάται; Να μου το θυμηθείτε, η Canonical θα είναι η πρώτη που θα ασχοληθεί με ένα νέο τύπο hardware, σαν αυτόν που είδαμε στο Deus Ex, φέρνοντας στο προσκήνιο τις πρώτες επεκτάσεις μνήμης για ανθρώπους.
Εεεεπιπλέον, ενώ (υποτίθεται πως) το Unity έδειξε μια στροφή στη σχεδίαση του περιβάλλοντος έτσι ώστε να είναι εύχρηστο και σε οθόνες αφής (μεγάααλα εικονίδια, εξαφάνιση “ενοχλητικών μικρών πλήκτρων” και συγκεκριμένα τα “άβολα” minimize και maximize), το HUD κάνει… στροφή 180 μοιρών και απαιτεί… εμ… πληκτρολόγηση; Μπορείτε, παρακαλώ, να αποφασίσετε ποιά εκ των δυο αντιδιαμετρικά αντίθετων προσεγγίσεων θέλετε; Ένα περιβάλλον “εύκολο στη χρήση με αφή”, ή ένα που “αγνοεί τα οπτικά στοιχεία και δίνει έμφαση στην πληκτρολόγιση”;
Να αναφέρω το άλλο τραγικό, το “αντί να κάνω ένα κλικ στο όνομα μιας εφαρμογής chat σε μια μπάρα και μετά κλικ στο μενουδάκι που λέει `πού είσαι ωρέ παλουκάρι;` και μετά ένα τρίτο κλικ στο `την έχω κάνει διακριτικά, δεν είμαι εδώ για μπλαμπλά`” -φάνηκε πολύ, μα αν το μετρήσετε είναι ΤΡΙΑ κλικ- θα έχουμε το εξής “πιο εύκολο”: κλήση του HUD (υποθέτω, ένα shortcut), πληκτρολόγηση του ονόματος της εφαρμογής (πάτημα 4-15 πλήκτρων, ανάλογα με το όνομα και το “αν τη μάντεψε σωστά το HUD”), επιλογή της με τα βελάκια αν δεν την διάλεξε ως πρώτη (σημείωση: αν την έχει εμφανίσει καν, και δεν είχε κάποιο κουλό όνομα – π.χ. “mixer”, έχω… δυο-τρια να βόσκουν στο Arch μου), πάτημα του enter, ξανα-μανα κλήση του HUD με το που θα εμφανιστεί το παράθυρο, πληκτρολόγηση του “away”, ελπίδα πως το HUD “θα μιλήσει σωστά” στο πρόγραμμα chat, και ΤΣΟΥΠ! Άλλαξε το status σας σε “away”! Είδατε τι εύκολο που είναι; Ε; Ε; Τα παράπονα σας στα τζιμάνια της Canonical.
Αλλά μετά, εγώ είμαι ο κακός που θάβει το Linux και που δεν ξέρω τι λέω. Εξάλλου, ΦΕΤΟΣ “θα είναι η χρονιά του στο desktop”, όπως και πέρυσι, και πρόπερσι, και τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μόνο που, χάρη στην Canonical, το “desktop” θα είναι ταυτόσημο με την “wallpaper”, και όλα τα στοιχεία του θα αντικατασταθούν από μια μεγάαααλη και διάφανη κονσόλα. Εμ, βέβαια… Σου λέει “αφού δεν καταφέραμε να την ξεφορτωθούμε τόσο καιρό, ας την χώσουμε στη μέση, φάτσα-κάρτα, να τελειώνουμε”.
Ody's thoughts
Πριν με κράξει κάθε… πικραμένος -μα φανατικός- Ουμπουντάς (χαρακτηρισμός και αυτός), πως “είμαι παραθυράς” ή “φανατικός της Apple” ή οτιδήποτε τέτοιο, μόλις πριν δυο μηνάκια αντικατέστησα το Gentoo σέρβερά μου με μια φρέσκια εγκατάσταση του Arch. Στο βασικό PC κάνω multiboot Windows 7 με Mint, στο laptop Windows XP με Ubuntu. Δυο remote PCs που διαχειρίζομαι “πατάνε” σε Mint. Όλα τα έχω στήσει “με το χεράκι”. Δεν λέω πως είμαι ο… απόλυτος γιούζερας, μα απλά πως “έχω μια κάποια ιδέα της κατάστασης του Linux εις την σήμερον ημέρα”. Μην μου λέτε πως “το κράζω εξ’ αποστάσεως, χωρίς να το έχω δει live”.
ΠΗΓΗ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου