O διάσημος Γάλλος συγγραφέας και στοχαστής με το πλήθος σημαντικών ποιητικών συλλογών και μυθιστορημάτων.
Ο Βίκτωρ Ουγκώ γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1802 στο Παρίσι, ο νεότερος από τα τρία παιδιά του Γιόζεφ Λέοπολντ Ουγκώ. Ήταν ένα παιδί της Ναπολεωνικής περιόδου της Γαλλίας, με τον πατέρα του ενεργό μέλος της φρουράς του Ναπολέοντα καθ’ όλη την αλλαγή των καθεστώτων. Η μητέρα του ήταν φιλοβασιλική γεγονός που οδήγησε τους γονείς του να χωρίζουν όταν ο Βίκτωρ ήταν ακόμα μικρός στην ηλικία. Πηγαινοερχόταν μαζί με τον πατέρα και τα αδέρφια του σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης όμως κατέληξε να μένει με την μητέρα του με σκοπό να λάβει σταθερή εκπαίδευση. Η συμβίωση αυτή θα κάνει και τον ίδιο κριτή του Ναπολεονιού καθεστώτος, στοιχείο που θα φανεί και στα γραπτά του.
Αν και εξαίρετος τόσο στη λογοτεχνία όσο και στα μαθηματικά, ο Ουγκώ δεν θεωρούνταν καλός μαθητής. Έγραφε από μικρός ποιήματα και θεατρικά έργα. Κερδίζοντας δύο μαθητικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς κατάφερε να γίνει γνωστός για τα ποιήματα του. Το 1821, μετά τον θάνατο της μητέρας του και τον γάμο του με την παιδική του φίλη Αντέλ Φούσερ, εξέδωσε τη πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο: «Odes et poésies diverses». Ο φιλοβασιλικός χαρακτήρας των ποιημάτων θα του προσφέρει μία ετήσια πληρωμή από τον Λουδοβίκο ΙΗ’.
Με τα έργα του σημάδεψε την ταραχώδη και συχνά μεταβαλλόμενη πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην πατρίδα του καθ΄ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Στα χρόνια της νεότητάς του ο Ουγκό επηρεασμένος από το οικογενειακό περιβάλλον με τον αξιωματικό του Ναπολέοντα πατέρα και την φιλομοναρχική μητέρα, έγραφε ωδές στους μονάρχες. Από τη δεκαετία του 1820, όμως και μετά εμπνευσμένος από τις εξεγέρσεις στην Ανατολή και από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων έδωσε στη γραφίδα του δημοκρατικό προσανατολισμό.
Η συλλογή «Les Orientales» (1829), όπως και το δράμα του «Κρόμβελ» (ο ηγέτης της αγγλικής προαστικής επανάστασης) που προηγήθηκε (1827) ήταν εύγλωττα του νέου του δρόμου. Παράλληλα από το θεατρικό δράμα του ευγενικού ληστή «Ερνάν» και το πρώτο σημαντικό μυθιστόρημά του «Η Παναγία των Παρισίων» ο Ουγκό άρχισε να ηγείται ενός καινούργιου ρεύματος, του «ρομαντισμού» εναντίον του κρατούντος «κλασικισμού».
Η πραξικοπηματική παλινόρθωση της μοναρχίας το 1848 ανάγκασε τον Ουγκό να αυτοεξοριστεί στα νησιά της Νορμανδίας από το 1852 και να ριζοσπαστικοποιηθεί ακόμα πιο πολύ. Τα πολιτικά ποιήματα «Τιμωρία» (1853) έγιναν τραγούδια των κατοπινών Παρισινών κομμουνάρων. Οι πασίγνωστοι «Άθλιοι» (1862), «Οι εργάτες της θάλασσας», «Ο άνθρωπος που γελά», είναι δείγματα της συναισθηματικής-ανθρωπιστικής καταγγελίας του για την κοινωνική αδικία και ένας ύμνος στις ηθικές αρχές, που βρίσκει κανείς μόνο στις κατώτερες κοινωνικά τάξεις.
Η ανατροπή του αυτοκράτορα τον ξανάφερε στη Γαλλία εν μέσω της Παρισινής Κομμούνας (1870-71) της οποίας την απήχηση εκθειάζει στη συλλογή «Ο τρομερός χρόνος» (1872), ενώ με το «Ενενηντατρία» ξαναζωντανεύει την πάλη της Δημοκρατίας των Ιακωβίνων και ζωγραφίζει τις μορφές των επαναστατών.
Τη χρονιά εκείνη εκδίδονται «Οι Άθλιοι». Το έργο του αποτελεί το σημαντικότερο Ρομαντικό μυθιστόρημα όλων των εποχών, παρουσιάζοντας τις δυσκολίες της ζωής των φτωχών του Παρισιού, τις αδικίες της δικαιοσύνης, τη σημασία της ελευθερίας. Είναι μία ελεύθερη καταγραφή των γεγονότων των Ναπολεόντειων Πολέμων και έπειτα, και μία κοντινή ματιά στη ζωή τον καιρό της αυτοκρατορίας.
Το 1871 επιστρέφει στο Παρίσι. Κουρασμένος και μόνος γράφει το τελευταίο του έργο «Ενενήντα Τρία», μία ωδή στα γεγονότα του 1793. Η φήμη του είναι πλέον διεθνής και θα παραμείνει γνωστός στους αιώνες. Στις 22 Μαΐου του 1885 ο Ουγκώ πεθαίνει από πνευμονία, σημαίνοντας το τέλος του σημαντικότερου Γάλλου συγγραφέα του 19ου αιώνα.
ΠΗΓΗ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου