Μετά από 11 χρόνια δισκογραφικής απουσίας, οι Ιρλανδοί Cranberries επανέρχονται με καινούριο δίσκο. Σίγουρα όσοι τους λάτρεψαν στα ‘90s έχουν πολλές προσδοκίες από αυτό το album και μπορώ να πω πως είναι ένα από τα καλύτερά τους albums και πως σίγουρα το πιο ώριμο μέχρι τώρα.
Γενικά κινείται σε πιο ήσυχους ρυθμούς σε σχέση με το παρελθόν, αλλά αυτό μόνο κακό δεν είναι. Εδώ να πω πως η φωνή της Dolores O’ Riordan είναι το ίδιο-αν όχι περισότερο- εντυπωσιακή με τα πρώτα τους χρόνια. Από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτά του πρώτου κομματιού ‘Conduct’, το ‘Roses’ δικαιώνει όσους το περίμεναν τόσα χρόνια. Οι κιθάρες και τα drums μπαίνουν σιγά-σιγά και παίζουν στο γνώριμό τους στυλ, ακολουθούμενα από τις χαρακτηριστικές αρμονίες από την φωνή της Dolores.
Ακολουθεί το ‘Tommorow’, το πρώτο single του δίσκου, θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει σε κάποιο από τα δύο πρώτα τους albums, όπως και το ‘Raining In My Heart’ αλλά και το πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου (και το καλύτερο κατά την άποψή μου) ‘Schizophrenic Playboy’. Άλλα αξιόλογα κομμάτια του δίσκου είναι το ‘Fire & Soul’ , το κολλητικό ‘So Good’ αλλά και το υποτονικό title track που κλείνει το album.
Σε γενικές γραμμές, έμεινα ευχαριστημένος από το ‘Roses’. Τα τραγούδια είναι πιο ανάλαφρα και acoustic σε σχέση με τα παλιά τους και ίσως εκπλήξουν κάποιους από τους fans τους, αλλά θέλω να πιστεύω πως η έκπληξη αυτή θα είναι ευχάριστη. Σίγουρα πάντως είναι ένα πολύ καλό album, είτε είσαι fan των Cranberries είτε όχι, αξίζει να το ακούσεις.
Σπύρος Βοντετσιάνος
ΠΗΓΗ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου