Μήπως οι Foo Fighters είναι τελικά οι σωτήρες του ροκ; Κι αν είναι, αυτό αυτόματα σημαίνει και ότι ο Dave Grohl είναι ο Μεσσίας του; Στην περίπτωστη των Foo Fighters δεν μπορείς να πεις ότι η επιτυχία άργησε μια μέρα, αλλά τίποτα δεν σε εμποδίζει να διαπιστώσεις ότι η παγκόσμια, έμπρακτη αναγνώριση έρχεται τη στιγμή που η μπάντα του Grohl μπαίνει αισίως στον 19ο χρόνο της. Κι αυτό σηκώνει δύο και τρεις αναγνώσεις.
Η σημαντικότερη είδηση που βγήκε από το Staples Center και τα φετινά Grammy Awards δεν είναι τα 5 βραβεία που πήραν σπίτι τους οι Foo Fighters, τη στιγμή που τα προηγούμενα 18 χρόνια είχαν πάρει συνολικά άλλα 6 (11 στο σύνολο). Το μεγαλύτερο win της βραδιάς ήταν οι δηλώσεις του Grohl που άγγιξαν μουσικόφιλους οι οποίοι ουδέποτε προσκύνησαν το μουσικό potential των Foo Fighters, θεωρώντας διαχρονικά καλούς, αξιοπρεπείς, αλλά μέχρι εκεί. Τύπους σαν κι εμένα δηλαδή. Τι είπε στην ουσία ο πάλαι ποτέ ντράμερ των Nirvana (ιδιότητα που τον κάνει de facto συμπαθή ακόμη κι αν έπαιζε άρπα σε κολεκτίβα της Σινγκαπούρης);
Ότι το "Wasting Light", ο έβδομος δίσκος της μπάντας και τέταρτος που κατακτά Grammy καλύτερου ροκ άλμπουμ της χρονιάς, γράφτηκε μέσα σε ένα γκαράζ. Ότι το νόημα είναι να συνεχίσουν οι πιτσιρικάδες να πρήζουν το μπαμπά να τους αγοράσει ένα μουσικό όργανο και να βγάλουν πάνω του τα απωθημένα, τις εμπνεύσεις, τη δημιουργικότητα, το ταλέντο τους. Έτσι, με τον old-school τρόπο. Αυτό που βασικά είπε ο Grohl είναι πως το ροκ δεν έχει πεθάνει ή τουλάχιστον δεν έχει παραδοθεί στις μοντέρνες μουσικές επιταγές και το (όχι πάντα) άκομψο ντου του ηλεκτρονικού στοιχείου στη μουσική. Γενικά στη μουσική.
Στο πολύ καλό "Walk" του τελευταίου τους δίσκου που επίσης βραβεύτηκε με Grammy, η δομή του βιντεοκλίπ σε συνδυασμό με τους στίχους του τραγουδιού φέρνουν τον Grohl στην άτυπη θέση του εκπροσώπου του ροκ που αν είχε φωνή θα τραγουδούσε με τεντωμένες τις φλέβες στο λαιμό "I never wanna die", "I never wanna die". Και πώς να πεθάνει όταν μπάντες σαν κι αυτήν κάνουν την επική ανατροπή και καταφέρνουν μετά από τόσα χρόνια στα στούντιο και τις σκηνές να εξακοντίζουν ακόμα έναν δίσκο τους στην κορυφή τόσο των αμερικάνικων όσο και των αγγλικών charts;
Όσο περίεργο κι αν σου ακούγεται, όσο έτοιμοι κι αν είναι πολλοί να διαφωνήσουν μαζί μου (κανένα νέο ως εδώ), οι Foo Fighters είναι καλύτεροι από ποτέ. Και η αλήθεια για όσους αγαπούν αυτό που γενικά κι αόριστα ορίζουμε ως ροκ είναι ότι κι εμείς τους χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ.
Για ποιο λόγο; Για τον ίδιο που κανείς θα τους χαρακτήριζε και ως σωτήρες του ροκ. Όχι επειδή είναι η καλύτερη ροκ μπάντα στον πλανήτη. Για μερικούς είναι, για τους περισσότερους όχι. Αλλά γιατί, κατ' αρχήν, σε πείθουν ότι δεν έχει εφευρεθεί ακόμα αυτό που μπορεί να τους αναγκάσει να παρεκκλίνουν από το να το "κρατούν αληθινό" ακόμη και σήμερα, ακόμα και δέκα χρόνια από τώρα. Γιατί πρεσβεύουν το ροκ, το αγνό ροκ του μπάσο-ντραμς-κιθάρα, με τρόπο και βεληνεκές που επιτρέπουν στο είδος να κοιμάται ήσυχο το βράδυ.
Προς απογοήτευση των λάτρεων της ίντριγκας, ο Grohl δεν κήρυξε τον πόλεμο στην ηλεκτρονική μουσική. Προχτές βγήκε και δήλωσε ότι λατρεύει τον Skrillex, τον παραγωγό που βραβεύτηκε φέτος με το Grammy του καλύτερου dance άλμπουμ της χρονιάς. Αυτό που όντως έκανε ο Grohl ήταν να δείξει ότι το ροκ, όπως τουλάχιστον το παρέλαβε αυτός στα μέσα των 90s μετά τους Nirvana, είναι ακόμα εδώ. Με δισκάρες σαν το "Wasting Light" και μυαλά που αντιστέκονται σαν το δικό του.
Οι Foo Fighters προς θλίψην όσων θεωρούν ότι γράφω υποκειμενικούς διθυράμβους για την αγαπημένη μου μπάντα, δεν ήταν ποτέ του γούστου μου. Αλλά με το παρόν momentum, αποτελούν ξεκάθαρα ένα από τα πιο σοβαρά στηρίγματα του ροκ. Εδώ, δεν έχει σημασία ποια θεωρείς την κορυφαία εν ενεργεία ροκ μπάντα. Ποιοτικά, σίγουρα αυτή δεν είναι οι Foo Fighters. Αλλά πιστεύεις ότι ένα είδος μουσικής που όντως απειλείται σαν δομή (για να μην πω σαν φιλοσοφία) από την υιοθέτηση samples, μπλιμπλικίων και λουπών μπορεί να σωθεί από την, κατά τ' άλλα εξαίρετη, underground μπάντα με την οποία έχεις κολλήσει εσύ και άλλοι 1.000 άνθρωποι στον συγκεκριμένο πλανήτη; Δύσκολα πράγματα.
Τώρα που οι Foo Fighters είναι τόσο δημοφιλείς στις Η.Π.Α. όσο και στη Βρετανία (όπου ανέκαθεν πούλαγαν περισσότερο), ας τραβήξουν το κάρο εκείνοι. Ας ροκάρουν τα μαζικά κοινά κι ας αφήσουν την τέχνη για τα ψαγμένα acts της αλτερνατίβας. Άλλωστε είναι τόσο-όσο mainstream χρειάζεται. Τιμώντας, παράλληλα, ευλαβικά το μπάσο-ντραμς-κιθάρα πυρήνα κάθε αυθεντικής ροκ μπάντας εκεί έξω. Και εσχάτως, κηρύσσοντας για αυτό. Αμήν.
Ηλίας Αναστασιάδης
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου