Ο εμφύλιος που ξέσπασε τη δεκαετία του `90 στην πρώην Γιουγκοσλαβία ανάγκασε τους καλύτερους ποδοσφαιριστές και γενικά τους ανθρώπους του αθλήματος εκείνης της γενιάς να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό. Ο Πρέντραγκ Πάσιτς είχε διαφορετική άποψη.
Βόσνιος στην καταγωγή, γεννήθηκε το 1958 στο Σαράγεβο, εκεί μεγάλωσε και εκεί μεγαλούργησε ποδοσφαιρικά με την FK Σαράγεβο στην οποία αγωνίστηκε για δέκα χρόνια (1975-85). Μαζί της κατέκτησε ένα πρωτάθλημα (1985) κι ένα Κύπελλο (1983) Γιουγκοσλαβίας, ενώ συμμετείχε με την Εθνική ομάδα στο Μουντιάλ του 1982.
«Ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες της γενιάς μας. Έφτασε μέχρι την Εθνική Γιουγκοσλαβίας και τα πήγε καλά, ενώ έπαιξε και στο εξωτερικό. Είχε εξαιρετικό ταλέντο. Νομίζω πως εξαιτίας της επαναστατικής του φύσης δεν μπόρεσε να κάνει ακόμα μεγαλύτερη καριέρα», είπε για τον Πάσιτς ο συμπατριώτης του, παλιός συμπαίκτης του και νυν τεχνικός, ο Φαρούκ Χατζιμπέγκιτς.
Το 1985 πήρε μεταγραφή στη Στουτγκάρδη, όπου ο Βόσνιος μεσοεπιθετικός αγωνίστηκε με σχετική επιτυχία για δύο χρόνια, ενώ το 1987 πήγε στη Μόναχο 1860 για ένα χρόνο για να ολοκληρώσει την καριέρα του σε ηλικία μόλις 30 ετών.
Το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου στις αρχές της δεκαετίας του `90 τον βρήκε στο Σεράγεβο. «Κατά τη διάρκεια του πολέμου, είχα προτάσεις από παντού. Ακόμα και η Στουτγκάρδη προσφέρθηκε να βοηθήσει εμένα και την οικογένεια μου. Όμως ποτέ δεν θα ένιωθα καλά στο εξωτερικό ξέροντας πως στο Σεράγεβο έχει ξεσπάσει πόλεμος. Δεν μπορούσα να ζήσω πουθενά αλλού…», εξομολογήθηκε ο ίδιος.
Τότε ήταν στο σπαρασσόμενο και βομβαρδισμένο Σεράγεβο που συνέλαβε μια… τρελή ιδέα! Να δημιουργήσει μια σχολή ποδοσφαίρου για παιδιά, ανεξαρτήτως εθνικότητας και θρησκείας. Σέρβοι, Βόσνιοι, Μουσουλμάνοι όλοι μαζί!
Πράγματι, ο Πάσιτς εν μέσω βομβαρδισμών και αλληλοσπαραγμού πήγε πόρτα-πόρτα και κατάφερε να φιλοξενήσει μέχρι και 600 παιδιά, όλων των εθνικοτήτων, στη σχολή του που ονομάστηκε «Μπουμπαμάρα».
Η τραγική ειρωνεία για τον ίδιο ήταν πως την προηγούμενη δεκαετία είχε συνεργαστεί με τον διαβόητο Ράντοβαν Κάρατζιτς, τον ηγέτη των Σέρβων και επονομαζόμενο και «χασάπη της Βοσνίας»!
Ο Κάρατζιτς, ψυχίατρος στο επάγγελμα, ασκούσε και καθήκοντα ψυχολόγου στην FK Σεράγεβο στις αρχές της δεκαετίας του `80!
«Αφού κατάφερα να επιβιώσω σε μια εμπόλεμη πόλη, σκέφτηκα να κάνω κάτι γι` αυτήν. Είπα στον εαυτό μου ότι κάτι πρέπει να κάνω για τα παιδιά που κινδυνεύουν πιο πολύ. Ναι, να αντισταθώ, αλλά πώς; Λοιπόν, σκέφτηκα το ποδόσφαιρο! Μοιάζει ίσως αστείο, αλλά πρέπει να αναλογιστούμε πως στον πόλεμο τα παιδιά κινδυνεύουν πιο πολύ από όλους», σχολίασε ο Πάσιτς.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που άνοιξε η σχολή. Καθόμουν στην εξέδρα και γύρω μου ήταν παιδιά από όλα τα μέρη της πόλης. Έξω από τη σχολή υπήρχε μίσος και άνθρωποι που αλληλοσκοτώνονταν, μέσα όμως υπήρχαν μόνο παιδιά και όνειρα, τα όνειρα που γεννήθηκαν στο μυαλό αυτών των παιδιών για ένα καλύτερο μέλλον», είπε αργότερα.
Διαβάστε τα σημαντικότερα σημεία της συνέντευξης του Πρέντραγκ Πάσιτς για το ντοκιμαντέρ “Football Rebels”του δικτύου «Al Jazeera»:
Για τον Ράντοβαν Κάρατζιτς: «Η αλλαγή του ήταν κάτι που μου προκάλεσε μεγάλο σοκ, επειδή ήξερα έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο πριν τον πόλεμο. Σαν ψυχολόγος στην FK Σεράγεβο μας δίδαξε το πώς να παίζουμε σαν μια ομάδα. Εικοσιτέσσερις διαφορετικοί παίκτες, διάφορων θρησκειών και με άλλη καταγωγή ήταν σε μια ομάδα. Μας έμαθε πως μόνο όταν σκεφτόμαστε σαν μια ομάδα, ένα σώμα, θα πετύχουμε.
Έλεγε πως η αθλητική φιλοσοφία είναι η φιλοσοφία του νικητή! Όμως από όταν μπήκε στην πολιτική, είδα έναν άνθρωπο που μιλούσε για μια θρησκεία, έναν άνθρωπο. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι οι Σέρβοι σκότωναν αυτούς που δεν ήταν Σέρβοι! Το ξαναλέω, ήταν μεγάλο σοκ για μένα να τον δω υπ` αυτό το πρίσμα…
Για το πώς τον διαμόρφωσε σαν άνθρωπο το Σεράγεβο: «Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο πολύ μικρός και είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω σε άλλες χώρες και να γνωρίσω διαφορετικούς ανθρώπους και θρησκείες. Αλλού είδα μόνο εκκλησίες, αλλού μόνο τζαμιά ή συναγωγές. Όμως μόνο εδώ στο Σεράγεβο υπήρχαν όλα! Σε μια απόσταση 500 μέτρων μπορούσες να δεις ένα τζαμί ή να ακούσεις την καμπάνα μιας εκκλησίας, ζούσαν αρμονικά Χριστιανοί, Εβραίοι και Μουσουλμάνοι. Αυτό που έβλεπα με έκανε περήφανο και χαρούμενο για την πόλη μου και το γεγονός ότι ήταν ανοιχτή σε όλους. Έτσι με διαμόρφωσε σαν άνθρωπο το Σεράγεβο, να πιστεύω στην ενότητα».
Για το πώς κατάφερνε να ξεχνάει τη φρίκη του πολέμου, όταν άνοιξε τη σχολή: «Στη χώρα μου το ποδόσφαιρο έχει μεγάλη παράδοση, όλοι το αγαπούν. Τίποτα δεν δούλευε και δεν υπήρχαν ουσιαστικά σχολεία. Τα παιδιά υπέφεραν πολύ… Έτσι, έβγαλα μια ανακοίνωση στο ραδιόφωνο, στην οποία έλεγα πως θα άνοιγα μια σχολή ποδοσφαίρου. Την πρώτη μέρα ήρθαν 300 παιδιά και πραγματικά εξεπλάγην, όμως τότε κατάλαβα το πόσο ισχυρός είναι ο αθλητισμός, γενικότερα. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, κάθε μέρα έρχονταν τα παιδιά και έρχονταν με χαρά.
Απ` ΄έξω ακούγονταν βομβαρδισμοί, πυροβολισμοί από ελεύθερους σκοπευτές και οι γονείς κάποιων παιδιών ήταν και οι ίδιοι πολεμιστές, αλλά λόγω της δύναμης του ποδοσφαίρου, καταφέραμε όλοι να παίζουμε ειρηνικά, μαζί σε ένα μέρος. Τα παιδιά δεν καταλάβαιναν το μίσος… Η άποψη τους ήταν πως ήμασταν όλοι το ίδιο και δεν καταλάβαιναν γιατί υπήρχαν προβλήματα. Ενισχύσαμε την ιδέα αυτή με τη φιλοσοφία του αθλητισμού που είναι μια φιλοσοφία που ενώνει και είναι πολυσυλλεκτική.»
Για το ποια είναι η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του: «Χωρίς αμφιβολία, η ίδρυση της σχολής. Όλοι με ήξεραν σαν ποδοσφαιριστή, αλλά οι πιο πολλοί στο Σεράγεβο δεν ήξεραν τότε τι έκανα και το λέω και πάλι πως αυτή η σχολή δεν ήταν μόνο η κορυφαία στιγμή της καριέρας μου, αλλά και της ζωής μου…»
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου