Το Εθνικό Σύστημα Υγείας μας το ξέρουμε. Όλοι μας το έχουμε ζήσει και από την καλή και από την ανάποδη. Αυτή η τελευταία μάλιστα τείνει να γίνει ακόμη πιο… ανάποδη με τα 25€ που θεσμοθετούνται ως «ταρίφα» για την νοσοκομειακή μας περίθαλψη και φυσικά με τα φακελάκια, τα ανεπάνδρωτα κέντρα υγείας, τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τα υπέρογκα χρέη του ΕΟΠΥΥ που αφήνουν τους ασφαλισμένους ξεκρέμαστους στα φαρμακεία. Τι ισχύει όμως στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης; Είναι δωρεάν η περίθαλψη στην Σουηδία; Τι παροχές υγείας θα συναντήσετε στην Αγγλία ή την Γερμανία; Είτε από απλή περιέργεια (και ίσως λίγη ζήλεια), είτε για να ξέρετε τι σας περιμένει αν ετοιμάζεστε να πετάξετε για πιο “ελπιδοφόρα” μέρη, συγκεντρώνουμε παρακάτω τις βασικές «αρχές» που διέπουν τα συστήματα υγείας ανά την Ευρώπη.
Οι τέσσερις τύποι Συστημάτων Υγείας
Σύμφωνα με μελέτη των Αρχείων Ελληνικής Ιατρικής, στην Ε.Ε. διακρίνονται τέσσερα πρότυπα οργάνωσης και διοίκησης των Συστημάτων Υγείας. Πρόκειται για
-το αγγλοσαξονικό μοντέλο
-το ηπειρωτικό (κεντρικοευρωπαϊκό) πρότυπο
-το σκανδιναβικό μοντέλο
-τα συστήματα νοτιοευρωπαϊκού τύπου
Το τελευταίο, το γνωρίζουμε πολύ καλά: Πρόκειται για προσέγγιση με βάση το αγγλοσαξονικό σύστημα, αλλά με ανοργάνωτη διαχείριση πόρων που καταλήγει σε αναποτελεσματική περίθαλψη για τα περισσότερα νοτιοευρωπαϊκά κράτη, όπως το δικό μας. Παρακάτω, συγκεντρώνουμε τα χαρακτηριστικά του καθενός από τα υπόλοιπα συστήματα και ενδεικτικά τις παροχές ανά κράτος.
Υγεία α λα αγγλοσαξονικά
Το αγγλοσαξονικό σύστημα αναπτύχθηκε αρχικά στην Αγγλία, με πρωτεργάτη τον Sir William Beveridge και εστιάζει στην διασφάλιση ίσης πρόσβασης στις υπηρεσίες υγείας από κάθε κοινωνικό αλλά και κάθε γεωγραφικό κομμάτι της χώρας.
Το Σύστημα Υγείας στην Αγγλία: Το «καμάρι» της Αγγλίας είναι το National Healthcare System, το περίφημο δημόσιο NHS που αποτέλεσε μέχρι και βασικό… «νούμερο» στην τελετή έναρξη της Ολυμπιάδας του Λονδίνου. Στο NHS έχουν πρόσβαση όλοι οι μόνιμοι κάτοικοι Αγγλίας.
Δημόσια ή Ιδιωτική Υγεία: Στο NHS προστρέχει το 92% του πληθυσμού, ενώ το 8% που κατέχει η ιδιωτική υγεία αποτελεί στις περισσότερες περιπτώσεις «συμπλήρωμα» του πρώτου.
Νοσοκομειακή περίθαλψη: Δωρεάν. Η διαδικασία έχει ως εξής: Κάθε κάτοικος διαλέγει έναν GP (γιατρό γενικής Ιατρικής – general practitioner) στην περιοχή του, «εγγράφεται» σε αυτόν, και όποτε συντρέχει θέμα υγείας κλείνει ραντεβού με εκείνον η επίσκεψη είναι δωρεάν, και εκείνος αντίστοιχα αν χρειαστεί τον παραπέμπει σε άλλη ειδικότητα, που θα τον δει επίσης δωρεάν, λαμβάνοντας όλο το ιστορικό του από τον GP. Η επίσκεψη σε ιδιωτικά κέντρα περίθαλψης στοιχίζει αρκετά ακριβά, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις το NHS καλύπτει μέρος των εξόδων.
Φαρμακευτική περίθαλψη: Η συνταγή (και τα φάρμακά της από τα συμβεβλημένα φαρμακεία) στοιχίζει περίπου 8 λίρες (ανεξαρτήτως ποσότητας και είδος φαρμάκου). Υπάρχει επίσης η δυνατότητα λήψης τριμηνιαίου ή ετήσιου δελτίου συνταγογράφησης με 29,10 και 104 λίρες αντίστοιχα. Οι άνω των 60 και κάτω των 16, καθώς και ειδικές κατηγορίες ασθενών λαμβάνουν φάρμακα δωρεάν. Περισσότερα για το Αγγλικό Σύστημα Υγείας εδώ.
Υγεία α λα κεντροευρωπαϊκά
Το ηπειρωτικό μοντέλο «χτίστηκε» από τον Βίσμαρκ στη Γερμανία το 1883 και υιοθετήθηκε από τις περισσότερες χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Η κύρια αρχή του είναι ένα ασφαλιστικό σύστημα που βασίζεται στην αυτονομία και την αυτοδιαχείριση επιμέρους εργατικών και επαγγελματικών ασφαλιστικών ταμείων. Παρακάτω, αναφέρουμε τα χαρακτηριστικά και τις παροχές υγείας στην Γερμανία.
Δημόσια ή Ιδιωτική Υγεία: Στην Γερμανία, κάθε εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος από τον νόμο να εγγραφεί σε κάποιο ασφαλιστικό ταμείο. Τα ασφαλιστικά ταμεία του Δημοσίου Συστήματος Υγείας είναι ιδιωτικά αλλά «συμβεβλημένα» με το κράτος. Αυτό σημαίνει ότι: Όσοι έχουν εισόδημα κάτω των 49.500€, πρέπει να διαλέξουν ένα από αυτά τα «ταμεία ασθενείας» (ελεύθερα, όποιο από αυτά θέλουν). Αυτά λειτουργούν μέσω των εισφορών που γίνονται από κοινού από τους εργαζόμενους και τους εργοδότες τους (περί το 2% του μισθού). Οι μόνιμοι κάτοικοι με εισόδημα άνω των 49.500€, έχουν την δυνατότητα επιλογής ιδιωτικής ασφάλισης, παρ’ όλα αυτά, το 85% επιλέγει την δημόσια.
Νοσοκομειακή περίθαλψη: Οι κάτοικοι Γερμανίας, όταν χρειαστεί, επισκέπτονται τον γιατρό γενικής Ιατρικής/τον παθολόγο που επιλέγουν να είναι ο «οικογενειακός» τους γιατρός (τα έμμεσα μέλη της οικογένειας ενός ασφαλισμένου καλύπτονται από την ασφάλιση), τον οποίο μπορούν να αλλάζουν ανά τρίμηνο. Οι επισκέψεις σε γιατρό, η παραμονή σε νοσοκομείο, οι προληπτικές εξετάσεις και οι θεραπείες καλύπτονται από την ασφάλιση ασθενείας, ενώ ο ασφαλισμένος σε κάποιες περιπτώσεις απλώς πρέπει να καταβάλλει μία «προμήθεια» (ονομάζεται eigenanteil) από 5 έως 10€. Επίσης, η παραμονή στο νοσοκομείο στοιχίζει το ανώτερο 10€ ανά ημέρα.
Φαρμακευτική περίθαλψη: Η νομοθεσία περί αυτής είναι ιδιαίτερα αυστηρή – πολλά «απλά, καθημερινά» για τα δικά μας δεδομένα φάρμακα χρειάζονται στην Γερμανία συνταγή γιατρού. Για συνταγή ταμείου ασθενείας, ο ασφαλισμένος καταβάλλει πρόσθετη συμμετοχή ύψους 5 έως 10€ ανά σκεύασμα (ανάλογα το είδος του), ενώ υπάρχει και η επιλογή φαρμάκων χωρίς πρόσθετη χρέωση. Η χρέωση ποικίλλει ανάλογα με το εισόδημα του ασφαλισμένου. Από τις οδοντιατρικές δαπάνες, το δημόσιο καλύπτει περί το 20-70% των εξόδων, ανάλογα με την περίπτωση.
Υγεία α λα σκανδιναβικά
Το σκανδιναβικό μοντέλο μεταθέτει την αρμοδιότητα της οικονομικής διαχείρισης και της αξιολόγησης του συστήματος υγείας στην κεντρική και κυρίως την τοπική αυτοδιοίκηση. Χώρες όπως η Σουηδία και η Δανία εμφανίζονται ως πρότυπα περίθαλψης, με αποτέλεσμα να έχει επικρατήσει η ιδέα πως πρόκειται για την τέλεια και κυρίως, δωρεάν φαρμακευτική περίθαλψη. Είναι όμως ο «σουηδικός παράδεισος» αλήθεια ή μύθος;
Ιδιωτική η δημόσια υγεία: Το σύστημα είναι κατά βάση κρατικό, αφού η κεντρική διοίκηση φροντίζει να χρηματοδοτεί το 97% των ιατρικών εξόδων, και οι ασθενείς πληρώνουν ένα μικρό ποσό για την εξέταση. Οι πόροι του δημοσίου συστήματος προέρχονται κυρίως από την φορολογία, την οποία εισπράττει η τοπική αυτοδιοίκηση.
Νοσοκομειακή περίθαλψη: Κάθε φορολογούμενος στην Σουηδία έχει τις εξής δύο επιλογές: Να επισκεφθεί τον γιατρό ή ένα νοσοκομείο πληρώνοντας 18€, στα οποία συμπεριλαμβάνονται και τα έξτρα κόστη (ακτινογραφίες, παρακλινικές εξετάσεις κλπ) ή να καταβάλει 95€ τον χρόνο και να έχει το κεφάλι – και το πορτοφόλι- του ήσυχο για όλο αυτό το διάστημα, καθώς έτσι καλύπτονται τα πάντα πλην των οδοντιατρικών δαπανών. Σημειώστε πως, εφόσον τα έξοδα ενός ατόμου για περίθαλψη φτάσουν τα 126€, από εκεί και έπειτα τα αναλαμβάνει πλήρως το κράτος. Η οδοντιατρική περίθαλψη είναι δωρεάν για όλους ως τα 19 τους χρόνια. Επίσης, όταν ο γιατρός κρίνει κάποιον «ασθενή», ο εργοδότης του είναι αναγκασμένος να του πληρώνει ένα σημαντικό μέρος του ημερομισθίου του για τις πρώτες 14 ημέρες, και από εκεί και πέρα συνεχίζει να το πληρώνει το κράτος, μέχρι ο γιατρός να κρίνει πως είναι πλέον υγιής.
Φαρμακευτική περίθαλψη: Η ετήσια συνδρομή για φάρμακα στοιχίζει κάτι παραπάνω από 200€ και καλύπτει όποια ανάγκη προκύψει μέσα στους 12 μήνες.
ΠΗΓΗ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου