Στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων το 1987 η ομάδα της Γιουγκοσλαβίας κατέβηκε μόνο και μόνο για να μην υπάρξουν κυρώσεις από τη FIFA. Ήταν τότε που ο Προσινέτσκι με τον Μπόμπαν έπαιξαν μαζί για πρώτη φορά, δείχνοντας ότι αν η ομάδα αυτή συνέχιζε την εξέλιξή της τη δεκαετία του ’90, ίσως η ποδοσφαιρική ιστορία να ήταν διαφορετική.
Οι ενδογιουγκουσλαβικές σχέσεις ήταν τεταμένες και το Παγκόσμιο Νέων μόνο προτεραιότητα δεν αποτελούσε για τη χώρα. Με τον αρχηγό, Αλεκσάνταρ Τζόρτζεβις να τιμωρείται στο τελευταίο ματς των προκριματικών με τέσσερις αγωνιστικές, η πρώτη μεγάλη απουσία ήταν δεδομένη. Μετά ήρθαν οι τραυματισμοί των Ίγκορ Μπερέτσκο, Ντέγιαν Βουκίσεβιτς, Ίγκορ Πέγιοβιτς και Σέχο Σάμποτιτς που έκαναν τα πράγματα ακόμα δυσκολότερα.
Ο γνωστός μας από τη θητεία του στην ΑΕΚ Μπόμπαν Μπαμπούνσκι έμεινε εκτός λόγω της κόντρας που είχε με την ομάδα του οπότε με όλες τις απουσίες και το γενικότερο κλίμα να παίζουν το ρόλο τους, η Ομοσπονδία πήρε την απόφασή της. Άδικος κόπος, απεφάνθη, αφήνοντας εκτός τον Σίνισα Μιχαΐλοβιτς, τον Βλάντιμιρ Γιούγκοβιτς και τον Άλεν Μπόκσιτς, με τη λογική ότι θα ήταν καλύτερα να μείνουν επικεντρωμένοι στις συλλογικές τους υποχρεώσεις.
Αρνήθηκαν ακόμα και τη χρηματοδότηση δημοσιογράφων από τη χώρα για το τουρνουά. Μόνο ο Τόμα Μιχαΐλοβιτς από τον «Αρένα» του Ζάγκρεμπ έκανε το ταξίδι, κυρίως για ρεπορτάζ στην Κροατική μειονότητα του Σαντιάγο.
Οι ποδοσφαιριστές ενθουσιάστηκαν με τα όσα αντίκρισαν στη Χιλή. Στο πρώτο τους ματς αντιμετώπισαν μετά από τριήμερη αναβολή λόγω βροχής την διοργανώτρια και κέρδισαν 4-2. «Ήρθαν τα πάνω κάτω. Όλοι στη Χιλή ξεκίνησαν να υποστηρίζουν τη Γιουγκοσλαβία επειδή είχαν παίξει τόσο καλά. Τα παιδιά κατάλαβαν ότι αν κέρδιζαν το δεύτερο και το τρίτο ματς μπορούσαν να παρατείνουν τη διαμονή τους στη χώρα», θυμάται ο Μιχαΐλοβιτς.
Ο προπονητής Μίρκο Γιόζιτς ήταν λάτρης της πειθαρχίας, ωστόσο οι ποδοσφαιριστές τρελαίνονταν να κυκλοφορούν στο Σαντιάγο. Χωρίς, όμως, να κάνουν καταχρήσεις, όπως θυμάται ο Μιχαΐλοβιτς. Ήταν απλά μια τρομερή παρέα. Το φλερτ του Στίματς με τη Μις Χιλή, η οποία είχε γιουγκοσλαβικές ρίζες, αποτελεί μια ακόμα απόδειξη ότι… πραγματικά το απολάμβαναν. Ο Ερυθρός Αστέρας προσπάθησε να καλέσει τον Προσινέτσκι πίσω λόγω ευρωπαϊκών υποχρεώσεων και ο ίδιος προσέφυγε στη ΦΙΦΑ, με τον Ζοάο Χαβελάτζε να αποφασίζει την παραμονή του στο τουρνουά. Τις τεσσάρες με Αυστραλία (4-0) και Τόγκο (4-1) ακολούθησε η νίκη επί της Βραζιλίας με το γκολ του Προσινέτσκι στο τέλος.
Στα ημιτελικά, κέρδισαν την Ανατολική Γερμανία 2-1 και έπαιξαν στον τελικό απέναντι στη Δυτική χωρίς τον Μιγιάτοβιτς και τον Προσινέτσκι. Κέρδισαν στα πέναλτι και παρέτειναν για δύο μέρες την παραμονή τους στη Χιλή για να γιορτάσουν τα γενέθλια του Γιάρνι! Στην επιστροφή, όλοι έκλαιγαν. «Υπήρχε μια πραγματική οικογενειακή ατμόσφαιρα στην γιουγκοσλαβική κοινότητα», θυμάται ο Μχαΐλοβιτς. Η τότε ομάδα πήρε το όνομα οι «Χιλιανοί».
Το Μουντιάλ του 1990 αποτέλεσε μια ένδειξη για το τι θα μπορούσε να ακολουθήσει, αν η ομάδα του 1987 συνέχισε να υπάρχει, σε συνδυασμό και με παίκτες όπως οι Στοϊκοβιτς, Σαβίσεβιτς, Γιούγκοβιτς, Πάντσεφ, Κάτανετς. Οι Γιουγκοσλάβοι όμως, αφού με εκπληκτικό ματς απέκλεισαν την Ισπανία, αποκλείστηκαν στα προημιτελικά από την Αργεντινή στα πέναλτι και έχοντας αντέξει για 89 λεπτά με 10 παίκτες! Δύο χρόνια αργότερα, έχοντας σκορπίσει το φόβο στα προημιτελικά, αποκλείστηκαν λόγω του πολέμου και η Δανία πήρε τη θέση τους για να φτάσει μέχρι την κατάκτηση του Euro.
Ο Σλοβένος Σρέτσκο Κάτανετς, πάντως, είναι σίγουρος: «Αν η χώρα δεν είχε καταρρεύσει, εγγυώμαι ότι θα είχαμε διαλύσει τον κόσμο!»
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου