Αναμφίβολα ένα από τα πιο δύσκολα επαγγέλματα στον χώρο του ποδοσφαίρου είναι αυτό του μάνατζερ/προπονητή. Ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει αισθητά όταν ένας προπονητής αναλαμβάνει τα ηνία μιας ομάδας στο απαιτητικότατο αγγλικό ποδόσφαιρο. Η επιτυχία από την αποτυχία δεν απέχει πολύ. Η συνεχής πίεση και κριτική από οπαδούς, παίχτες, διοίκηση και Τύπο απαιτεί προσήλωση, ταλέντο, τακτική ικανότητα αλλά και αρκετή τύχη.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες όμως αρχίζουν να απασχολούν έναν προπονητή από την στιγμή που κάθεται στον πάγκο της ομάδας.
Τι γίνεται όμως όταν ένας Άγγλος τεχνικός, παρά τα προσόντα, την τακτική ικανότητα και το πλούσιο βιογραφικό του, βλέπει τις ομάδες της χώρας του να του κλείνουν την πόρτα η μια μετά την άλλη;
Όταν ο Ντάριλ Γουιλάρντ κλήθηκε να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση δεν διάλεξε την παραίτηση. Άνοιξε τους ορίζοντες του, δεν το έβαλε κάτω και η απάντηση δεν άργησε πολύ, παρότι ερχόταν από αρκετά μακριά, σχεδόν πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα από το σπίτι του.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή…
Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των προπονητών παγκοσμίως, ο Γουιλάρντ δεν έπαιξε ποτέ ποδόσφαιρο επαγγελματικά, αφού η προπονητική αποτελούσε το πάθος του από μικρός.
Κάπως έτσι ξεκίνησε να παρακολουθεί μια σχολή προπονητικής στο Κεντ, δουλεύοντας με πιτσιρικάδες και μαθαίνοντας σιγά σιγά τα μυστικά της δουλειάς.
Δεν πέρασε πολύς καιρός από την μέρα που το έμπειρο μάτι, του τότε υπεύθυνου ανάπτυξης ακαδημιών της Τσέλσι και νυν προπονητή της Τσάρλτον, Νταμιάν Μάθιους θα εντοπίσει τον Γουιλάρντ και θα του προτείνει κάτι στο οποίο δεν θα μπορούσε να πει όχι. «Νομίζω ότι εντυπωσιάστηκε με τον ενθουσιασμό μου και μου προσέφερε αμειβόμενη εργασία σε ένα κέντρο ανάπτυξης της Τσέλσι στο Κίντμπρουκ.»
Η αρχή είχε γίνει και το όνειρο του Γουιλάρντ φαινόταν να παίρνει σάρκα και οστά. Δούλεψε στις μικρές ομάδες των Μπλε για έξι χρόνια συλλέγοντας εμπειρίες δίπλα σε έμπειρους μάνατζερ όπως ο Μπρένταν Ρότζερς της Λίβερπουλ και ο βοηθός προπονητή του Ρομπέρτο Ντι Ματέο στην Τσέλσι, Έντι Νιούτον.
Έπειτα μετακόμισε στην συμπολίτισσα Τότεναμ όπου είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί για δύο χρόνια με ξένους πρόπονητες όπως ο Ρικάρντο Μονίζ με θητεία σε Αγγλία, Γερμανία και Αυστρία και ο Σολ Ίσακσον- Χουρστ ο οποίος είχε προπονήσει ομάδες σε Αμερική και Ισπανία.
Η εμπειρία αυτή τον βοήθησε να διευρύνει τους ορίζοντες του και να μελετήσει άλλες σχολές ποδοσφαίρου διαφορετικές από την κλασσική Βρετανική…
Την ίδια στιγμή, τον Ιούνιο του 2010 έμελλε να έρθει μια ανέλπιστη πρόταση στα χέρια του (30χρονου αυτή τη στιγμή) Γουιλάρντ, όταν ο πρώην άσσος της Άρσεναλ Τόνι Άνταμς τον κάλεσε να εργαστεί ως προπονητής ακαδημιών στην Κουαμπάλα ΦΚ που αγωνιζόταν στην πρώτη κατηγορία του πρωταθλήματος Αζερμπαϊτζάν!
Ό Γουιλάρντ είπε αμέσως το «ναι» και ετοίμασε τις βαλίτσες του για την χώρα που βρίσκεται νότια του Καυκάσου, όπου θα αναλάμβανε να δουλέψει με παιδιά ηλικιών 16 με 21 χρονών.
Εύκολα θα αναρωτηθεί κάποιος τι ώθησε τον Γουιλάρντ να πάρει μια τέτοια απόφαση, αφήνοντας την Τότεναμ για ένα τελείως άσημο πρωτάθλημα.
Την απάντηση την δίνει ο ίδιος σε άρθρο του στο lesrosbifs.org, το οποίο δημοσίευσε και αφιέρωμα για την προπονητική καριέρα του.
«Ένιωθα όλο και περισσότερο απογοητευμένος και πληγωμένος με τον τρόπο με τον οποίο πρώην επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έμπαιναν σε θέσεις πάνω από εμένα με το που σταματούσαν να παίζουν, ενώ εγώ προπονούσα σε ακαδημίες για παραπάνω από οχτώ χρόνια.»
Μετά από δυο χρόνια στο μακρινό Αζερμπαϊτζαν και μετά την φυγή του Άνταμς από την Κουαμπάλα, ο Γουιλάρντ αποφάσισε να αναζητήσει την τύχη του ξανά πίσω στην γενέτειρά του.
Επέστρεψε στην Αγγλία με πλουσιότερο βιογραφικό και περισσότερες εμπειρίες αλλά αυτά δεν ήταν αρκετά ώστε να τον βοηθήσουν να βρει δουλειά στον χώρο των ακαδημιών. «Ήμουνα είκοσι εννέα, κάτοχος επαγγελματικής άδειας της ΟΥΕΦΑ κατηγορίας Α’, με δύο χρόνια εμπειρίας δουλεύοντας με επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και δεν μπορούσα να βρω δουλειά στο ποδόσφαιρο.»
«Έκανα αίτηση για κάθε θέση και δούλεψα απίστευτα σκληρά για να γυρίσω πίσω στο Αγγλικό ποδόσφαιρο. Κατάφερα να «πάρω» μια συνέντευξη για ημιαπασχόληση με παιδιά κάτω των 9 σε μια ακαδημία, αλλά αρνήθηκα και έστρεψα την προσοχή μου ξανά στο εξωτερικό. »
Μια νέα πρόταση έφτασε μετά από έξι μήνες, πάλι από την χώρα των Αζέρων, αυτή την φορά όμως από την ΑΖΑΛ ΠΦΚ, ομάδα της πρώτης κατηγορίας με έδρα την πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, Μπακού. Απάντησε θετικά και ανέλαβε το πόστο του Διευθυντή Ακαδημιών, όπου αυτή την στιγμή είναι υπεύθυνος για όλες τις μικρές ομάδες της ΑΖΑΛ, από την ομάδα κάτω των 5 μέχρι τις ρεζέρβες.
Η αγάπη του για τον χώρο των ακαδημιών και την εξέλιξη των πιτσιρικάδων είναι παραπάνω από εμφανής αν σκεφτεί κάποιος τα 10 χρόνια προϋπηρεσίας του σε ακαδημίες διαφορετικών ομάδων, όντας την στιγμή αυτή μόλις 30 χρονών!
Αυτό όμως δεν ήταν κάτι που θα μπορούσε αποτρέψει το αγγλικό ποδόσφαιρο να του κλείσει τις πόρτες του. Ένα αγγλικό ποδόσφαιρο στο οποίο έχουν αρχίσει όλο και περισσότερες συζητήσεις για την ελλιπή ανάπτυξη των ακαδημιών και για τα ταλέντα που δεν παράγονται πλέον, με αποτέλεσμα οι εθνικές ομάδες όλων των ηλικιών να μην έχουν κερδίσει κανένα τρόπαιο εδώ και πολλά χρόνια.
Ένα αγγλικό ποδόσφαιρο στο οποίο δεν χρειάζονται μόνο προπονητές με άριστες τεχνικές ικανότητες και ταλέντο, αλλά και προπονητές με πάθος και αγάπη για το άθλημα και τους πιτσιρικάδες των ακαδημιών.
Ένας από αυτούς μπορεί σίγουρα να θεωρείται ο Γκουιλάρντ. Οι Άγγλοι όμως αντί να τους απορροφούν στο ποδόσφαιρο τους, τους διώχνουν μακριά.
«Ξόδεψα έξι μήνες εκτός δουλειάς κάνοντας όσες περισσότερες περιστασιακές προπονήσεις όσες μπορούσα απλώς για να καλύψω τους λογαριασμούς μου. Ήταν ένα απίστευτα χαμηλό σημείο στη ζωή μου και απλά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν μπορούσα να «πάρω» περισσότερες συνεντεύξεις.»
«Αυτό το πρωί στις 8 δούλευα με παιδιά ηλικίας 7-11, διδάσκοντας τους δεξιότητες και τεχνικές. Το απόγευμα δούλευα με τις ρεζέρβες. Τι θα ήμουν τώρα άμα ήμουν ακόμα στην Αγγλία; Ένας προπονητής (για παιδιά) κάτω των 14 αν ήμουν τυχερός!»
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου