Η εικόνα που ο περισσότερος κόσμος έχει από το Μουντιάλ του 1994 είναι τον Ρομπέρτο Μπάτζιο να αστοχεί στο μοιραίο πέναλτι και τη Βραζιλία να σηκώνει την Κούπα. Ο ήρωας τον Ατζούρι σε όλη τη διοργάνωση γινόταν μοιραίος στον τελικό. Η συγκεκριμένη ιστορία όμως δεν αφορά τον «μικρό βούδα».
Αφορά τον τότε συμπαίκτη του, Φράνκο Μπαρέζι, ο οποίος ξεπέρασε τους νόμους της φύσης για να καταφέρει να δώσει το παρών στον συγκεκριμένο τελικό, δείχνοντας τι θα πει αυταπάρνηση και δύναμη ψυχής. To φιλικό παλαιμάχων που θα γίνει στο Νιούκαστλ με την ομάδα του πρώην αρχηγού της Μίλαν να αντιμετωπίζει αυτή του Άλαν Σίρερ προς τιμήν του Στιβ Χάρπερ, αποτελεί μια καλή αφορμή.
Ο Μπαρέζι γνώριζε καλά από δυσκολίες. Σε ηλικία 17 ετών έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς, ζώντας μόνος με τις δύο αδερφές και τους δύο αδερφούς του. Ο πατέρας τους σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα το 1977, τέσσερα χρόνια αφού είχαν χάσει τη μητέρα τους. Ο Φράνκο έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα λίγο μετά το θάνατό της. Ήταν το 1974 όταν «κοβόταν» από την Ίντερ και στη συνέχεια, όντας αποφασισμένος να επιμείνει, έπειθε τη Μίλαν να του δώσει μια ευκαιρία. Χρειάστηκε να δοκιμαστεί τρεις φορές.
Οι Ροσονέρι έγιναν η οικογένειά του στην κυριολεξία. Το 1981-82 έμεινε εκτός αγωνιστικών χώρων για τέσσερις μήνες λόγω προβλήματος στο αίμα του. Η Μίλαν υποβιβάστηκε στην Serie B. Ο Μπαρέζι είχε προτάσεις για να συνεχίσει στη μεγάλη κατηγορία. Επέλεξε όμως να μην προδώσει την οικογένειά του για τα λεφτά. Παρέμεινε ροσονέρο και πήρε το περιβραχιόνιο σε ηλικία 22 ετών.
Και στην Εθνική όμως ο δρόμος προς την καταξίωση δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο Γκαετάνο Σιρέα αποτελούσε τον βασικό λίμπερο και στο Μουντιάλ του 1982 ο Μπαρέζι δεν έπαιξε λεπτό. Ο τότε προπονητής, ο αείμνηστος Έντζο Μπεαρζότ, ο οποίος τον είχε χρησιμοποιήσει σε ένα ματς με την Κύπρο στη μεσαία γραμμή, τον άφησε εκτός αποστολής για το Μουντιάλ του 1986. Αντίθετα, πήρε στην αποστολή τον αδερφό του, Τζουζέπε. Με τον Αρίγκο Σάγκι, έγινε ηγέτης.
Μετά το Μουντιάλ του 1992, ο Μπαρέζι αποφάσισε να αποσυρθεί από την Εθνική για να αφοσιωθεί στη Μίλαν. Ο Μάρκο Λάνα της Σαμπντόρια που προωθήθηκε ως αντικαταστάτης του ήταν εμφανές ότι δεν γινόταν να καλύψει το κενό του. Ο Σάγκι μαζί με τους συμπαίκτες του και τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας προσπάθησαν να πείσουν τον Μπαρέζι να επιστρέψει για το Μουντιάλ του 1994. Αν και αμετάπειστος στην αρχή, τελικά κατάφεραν να του αλλάξουν γνώμη. Κάποιοι είπαν ότι ήταν το χρώμα του χρήματος που τον έπεισε.
Εικοσιτέσσερις μέρες πριν τον μεγάλο τελικό του Μουντιάλ των ΗΠΑ, η τρεις φορές Πρωταθλήτρια κόσμου Ιταλία έπαιζε με τη Νορβηγία. Το ματς ήταν καταστροφικό. Ο Παλιούκα αποβλήθηκε στο 21′. Ωστόσο τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα. Στο ξεκίνημα του δευτέρου μέρους, ο Λεονχάρντσεν έκανε μια κάθετη μπαλιά και στην άμυνα των Ατζύρι σήμανε συναγερμό. Μαθημένος να διαβάζει τις φάσεις πριν καν οι υπόλοιποι αντιληφθούν τον κίνδυνο, ο Μπαρέζι έτρεξε για να «καθαρίσει» όπως τόσες φορές στην καριέρα του. Αμέσως μετά την προσγείωση κατάλαβε τη ζημιά. Η Ιταλία έμεινε με 9 παίκτες, αφού δεν είχε αλλαγή και κέρδισε. Ο Μπαρέζι, όμως, είχε υποστεί ρήξη μηνίσκου.
Όλο το βράδυ δεν κατάφερε να κοιμηθεί από τους πόνους. Αμέσως μεταφέρθηκε από το Νιου Τζέρσεϊ, όπου είχε καταλύσει η αποστολή της χώρας του στο περίφημο νοσοκομείο Λένοξ Χιλ της Νέας Υόρκης. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι οι σύνδεσμοι δεν είχαν πειραχτεί. Ο μηνίσκος μπορούσε να διορθωθεί αρθροσκοπικά. Οι γιατροί πήραν άδεια από τη Μίλαν και ο γιατρός της ομάδας, Ροντόλφο Ταβάνα, διέκοψε τις διακοπές του στην Ελβετία για να βρεθεί στο πλευρό του. Σε είκοσι λεπτά η επέμβαση, η οποία χρειάστηκε πλήρη νάρκωση είχε ολοκληρωθεί. Σε δύο μέρες ο Μπαρέζι περπάτησε. το ίδιο έκανε και η Ιταλία στη διοργάνωση, αφού παρά τα προβλήματα (αποβολή Τζόλα, μικροτραυματισμός Μπάτζιο), έβρισκε λύσεις με τον «μικρό Βούδα» να την οδηγεί.
Στον τελικό θα συναντούσε τη Βραζιλία του Ρομάριο και του Μπεμπέτο. Ο αρχηγός δεν μπορούσε να λείπει. «Θα κάνω τα πάντα για να παίξω. Δεν θα χάσω με τίποτα την ευκαιρία», είχε πει στον δημοσιογράφο Τζιάνι Βισνάντι σύμφωνα με το περιοδικό Blizzard. Ήταν τρεις βδομάδες μετά την επέμβαση. Όταν είχε πάθει το ίδιο πριν από 11 χρόνια, έκανε πλήρη αποθεραπεία και του πήρε δυόμιση μήνες για να παίξει.
Ο Άγγλος γυμναστής Μπεθ Τουίντλ χρειάστηκε 12 εβδομάδες για να ξεπεράσει ακριβώς τον ίδιο τραυματισμό και να πάρει το χάλκινο μετάλλιο στους πρόσφατους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Ο Ροουντ Γκούλιτ επέστρεψε μετά από ένα μήνα έχοντας κόψει το μηνίσκο του για να σκοράρει δις στον τελικό της Μίλαν με τη Στεάουα Βουκουρεστίου, ωστόσο την επόμενη χρονιά έπαιξε μόλις τρία ματς, αφού είχε υποστεί σημαντικό ζημιά. Μόνο ένας Ελβετός σκιέρ, σύμφωνα πάντα με το Blizzard, κατάφερε να επιστρέψει σε 19 μέρες χωρίς επιπλοκές. Ήταν όμως 21 ετών…
Όταν οι δύο ομάδες βγήκαν στο γήπεδο, το περιβραχιόνιο φορούσε το νούμερο έξι. Ο Μπαρέζι έπαιξε και με το γνωστό του στιλ, έδειχνε απροσπέλαστος. Σαν να μην είχε τραυματιστεί ποτέ. Η κανονική περίοδος έληξε 0-0 ωστόσο στα πέναλτι αστόχησε. Μαζί με τον Μπάτζιο. Οι δυο τους σημάδεψαν όσο κανείς εκείνη τη διοργάνωση, ωστόσο έμελλε να αποδειχθούν μοιραίοι…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου