Προς τιμήν του και προς τιμήν του ποδοσφαιρικού μας πολιτισμού, κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή πριν από τη σέντρα του Ιταλία-Ισπανία στον ημιτελικό του Confederations Cup.
Την περασμένη Πέμπτη, 27 Ιουνίου, έφυγε ήσυχα και αθόρυβα, όπως έζησε τα τελευταία του χρόνια, σε ηλικία 49 ετών ο Στέφανο Μποργκονόβο. Έχασε τη μάχη με την ύπουλη ασθένεια της αμυοτροφικής πλάγιας σκλήρυνσης, γνωστής και ως νόσος του «Λου Γκέρινγκ»…
Ένας από τους καλύτερους Ιταλούς επιθετικούς του calcio στις δεκαετίες του `80 και του `90, γνώρισε μεγάλες δόξες με τη Φιορεντίνα από το 1988 ως το 1992. Μαζί με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο συνέθεσαν το δίδυμο «B2» των «βιόλα», τρομοκρατώντας τις αντίπαλες άμυνες.
Ενδιάμεσα, τη σεζόν 1989-90 φόρεσε τη φανέλα της μεγάλης Μίλαν των Ολλανδών (Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ) με την οποία κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Όταν αποχώρησε από την ενεργό δράση, γύρισε στη γενέτειρα του, την Κόμο, και ανέλαβε προπονητής στην τοπική ομάδα, ενώ παράλληλα ίδρυσε τη δική του ποδοσφαιρική ακαδημία για παιδιά.
Ξαφνικά, το 2005 αποσύρθηκε για λόγους υγείας, δίχως πολλοί να δώσουν σημασία. Αρχικά, ο Στέφανο δεν μπορούσε να προφέρει κάποια γράμματα, αλλά η ασθένεια τον κατέτρωγε με γοργούς ρυθμούς…
Μετά από λίγο δεν μπορούσε να ελέγξει τα χέρια του και τα δάχτυλά του, ενώ αργότερα μετά βίας κατάπινε το φαγητό του και ανέπνεε. Εν τέλει, παρέλυσε όλο του το σώμα, μπορούσε να κουνήσει μόνο τα μάτια του, αλλά η πνευματική του διαύγεια ήταν πλήρης.
Για να επικοινωνήσει χρησιμοποιούσε ένα κομπιούτερ, αλλά ποτέ δεν παραδόθηκε στο «τέρας», όπως με χιούμορ ο ίδιος αποκαλούσε την ασθένεια του.
Μόλις το 2006 παρέλυσαν τελείως οι μύες του, ο Μποργκονόβο γνωστοποίησε στο κοινό την αρρώστια του και το 2008 ίδρυσε το ίδρυμα που φέρει το όνομα του, το οποίο είναι αφιερωμένο στην έρευνα της ασθένειας «Λου Γκέρινγκ». Ο ίδιος έγινε στη χώρα του και όχι μόνο το σύμβολο της ελπίδας και της αντίστασης της φρικτής αυτής ασθένειας.
Αν και παράλυτος, έγραψε την αυτοβιογραφία του , ‘Attacante nato’ (=Γεννημένος επιθετικός), ενώ είχε και δική του στήλη στην εφημερίδα «Gazzetta dello Sport».
«Μ` αρέσει να γελάω, ακόμα και τώρα, που ίσως πολλοί θα σκέφτονταν πως δεν έχω κανένα λόγο να γελάω. Είμαι ακόμα ο εαυτός μου. Χαίρομαι που είμαι χαρούμενος. Έμαθα να εκτιμάω τα πράγματα που έχω ακόμα: την ευτυχία, τα θετικά συναισθήματα, λίγη χαρά από `δω και από `κει. Βλέπω τα καλά πράγματα της ζωής και νιώθω προνομιούχος, παρά τα όσα μου έχουν συμβεί. Ξέρω ανθρώπους που έχουν λιγότερα από μένα, οπότε γιατί να μη χαμογελάω;», έγραψε στην αυτοβιογραφία του.
«Ο Στέφανο ήταν συμπαίκτης μου και έχει ένα πρόβλημα. Πρέπει όλοι να τον βοηθήσουμε, επειδή ίσως βα υπάρχει θεραπεία στο πρόβλημα του, αλλά πρέπει να βιαστούμε, γιατί η κατάσταση του δεν είναι καλή. Δεν κινείται, μιλάει μόνο με τα μάτια. Είναι ωραίος τύπος, πολύ αστείος, του αρέσει να κάνει πλάκες, ακόμα και τώρα», έγραψε ο Κάρλο Αντσελότι στην αυτοβιογραφία του το 2010.
Ο Στέφανο άφησε πίσω τη σύζυγο του και τέσσερα παιδιά.
Arrivederci Stefano…
*Όσοι θέλετε να μάθετε περισσότερα για την ασθένεια ALS (Amyotrophic lateral sclerosis) και να συνεισφέρετε στη μάχη για την αντιμετώπιση της επισκεφτείτε τον ιστότοπο http://www.alshellas.org/
ΠΗΓΗ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου