Πριν μια εβδομάδα διεξήχθη ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Εθνικών ομάδων Αφρικής, όπου η Λιβύη επικράτησε της Γκάνας στη διαδικασία των πέναλτι…
Αν και η είδηση πέρασε στα ψιλά, ακόμη και του ποδοσφαιρικού κόσμου, για την Λιβύη ήταν μια αφορμή να ξαναβγεί ο κόσμος στους δρόμους να πανηγυρίσει αυτή την επιτυχία. Να ξεφύγει λίγες ώρες από την παράξενη πολιτική κατάσταση την επόμενη μέρα του εμφυλίου, ο οποίος «άτυπα» δεν έχει σταματήσει να αφήνει το στίγμα του ανάμεσα στις φατρίες στην μετά Δικτατορίας Καντάφι εποχή και γιατί όχι, να οραματιστεί την ένωσή του με αφορμή αυτή τη φορά το ποδόσφαιρο.
Ο θεσμός αυτός δεν έχει τα «μεγάλα» ονόματα. Είναι άσιμος με λίγα χρόνια ζωής στο ενεργητικό του αφού μετρά μόλις πέντε χρόνια ζωής, ενώ συμμετοχή δεν μπορούν να έχουν ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται εκτός Αφρικανικής ηπείρου.
Κι όμως, για τη Λιβύη αυτή ήταν η μεγάλη της στιγμή σίγουρα κάτι παραπάνω απ’π μια κούπα και με αυτό το τρόπο μπήκε σε ένα άτυπο γκρουπ ομάδων που η ποδοσφαιρική «μοίρα» αποφάσισε να χαμογελάσει και να δώσει ξανά ελπίδα εκεί που δεν υπήρχε η φαινόταν να βρίσκεται πολύ μακριά.
Ας θυμηθούμε μερικές τέτοιες περιπτώσεις…
Σίγουρα μας έρχεται στο μυαλό το Ιράκ του 2004 των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας και η εκπληκτική του πορεία που έβγαλε στους δρόμους χιλιάδες Ιρακινούς και έδωσε για πρώτη φορά το χαμόγελο μετά τους βομβαρδισμούς.
Επίσης ποιος μπορεί να ξεχάσει το μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα της Ζάμπια που κατέκτησε στη Γκαμπόν το 2012 το Κύπελλο Εθνών Αφρικής ως αουτσαίντερ απέναντι στη Γκάνα και την Ακτή των μεγάλων αστεριών και του Ντρογκμπά.Σημειολογικά δε, στην Γκαμπόν η Ζάμπια ξόρκισε και ένα μέρος της θλιβερής της ιστορίας,αφού το 1993 όλη η ομάδα είχε ξεκληριστεί σε αεροπορικό δυστύχημα.
Ακόμα και μια απλή ματιά στους νικητές αυτής της διοργάνωσης που κατέκτησε η Λιβύη αρκεί για να μας φέρει μερικές ιστορίες στο μυαλό όπως αυτής της Τυνησίας το 2011. Τόπο και χρονιά που σηματοδότησε την «Αραβική Άνοιξη» με όλα τα γεγονότα όπως εξελίχθηκαν και έφεραν στους Τυνήσιους μια πρόσκαιρη, τουλάχιστον, χαρά και ελπίδα.
Τελικά μάλλον φαίνεται να ανήκει στην νομοτελειακή φύση του ποδοσφαίρου χωρίς διακρίσεις να δίνει την χαρά και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον στον κόσμο.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου