Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ κάποτε είχε πει: «- Οι Ιταλοί χάνουν πολέμους σαν να επρόκειτο για ποδοσφαιρικούς αγώνες και παίζουν ποδοσφαιρικούς αγώνες σαν να επρόκειτο για πολέμους!»
Πράγματι, ο Άγγλος πολιτικός δεν είχε πέσει έξω. Στην Ιταλία το ποδόσφαιρο είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό παιχνίδι. Τα γήπεδα στη γείτονα χώρα, ήταν πάντα ο χώρος στον οποίο έβρισκαν εκτόνωση, κοινωνικά προβλήματα και διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα πίσω στο μακρινό 1955, σημειώθηκε, εντός γηπέδου, μέχρι και ανταλλαγή πυροβολισμών μεταξύ οπαδών και αστυνομίας!
Συνήθως όμως, όλα τα επεισόδια που λάμβαναν χώρα, δεν ήταν προμελετημένα. Δεν υπήρχε δηλαδή προηγούμενος σχεδιασμός. Τουλάχιστον όχι, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Γιατί τότε στο προσκήνιο ή, καλύτερα, στο παρασκήνιο του ιταλικού πρωταθλήματος, έκαναν την εμφάνιση τους οι πρώτες ομάδες των Ultras, των φανατικών δηλαδή και οργανωμένων σε συνδέσμους, οπαδών. Οι ομάδες αυτές, εκτός των άλλων, ήταν και βαθιά πολιτικοποιημένες.
Η εμφάνιση τους συνοδεύτηκε από εντυπωσιακές χορογραφίες, πυκνούς χρωματιστούς καπνούς, σημαίες και τεράστια πανό, εν μέσω ευρηματικών συνθημάτων. Δυστυχώς όμως έφεραν και την ακόμη πιο έντονη χρήση όπλων και κυρίως μαχαιριών. Αστυνομία καιUltras βρίσκονταν πλέον σε πόλεμο και ο χουλιγκανισμός βρήκε “μητέρα και πατέρα” μετά την Βρετανία και στην Ιταλία!
Μεταξύ 1970 και 1990, το φαινόμενο έγινε ακόμη πιο έντονο. Η “δράση” πλέον μεταφέρθηκε και εκτός γηπέδων. Πολλά πρατήρια καυσίμων επί αυτοκινητόδρομων, μετατρέπονταν σε πεδία μάχης, από Ultras ομάδων που ταξίδευαν για να “παρακολουθήσουν” την αγαπημένη τους ομάδα.
Το χειρότερο όμως ήταν πως οι Ultras ανέπτυξαν σχέσεις με ιδιοκτήτες ομάδων, δημιουργώντας έτσι μια πελατειακή σχέση με τους συλλόγους τους οποίους θεωρητικά στήριζαν αμισθί. Τρανταχτό παράδειγμα, οι “Ιριντουτσίμπιλι”, οι φανατικοί δηλαδή της Λάτσιο, οι οποίοι μέχρι και το 2004, χρηματοδοτούνταν μέχρι και από πωλήσεις επίσημων προϊόντων του συλλόγου! Την ίδια ώρα δε, που στον μέσο φίλαθλο γίνονταν εξονυχιστικός έλεγχος πριν εισέλθει σε γήπεδο, οι φανατικοί, ως εκ θαύματος, εισέρχονταν στις εξέδρες που τους φιλοξενούσαν, κουβαλώντας μαζί τους ότι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.
Αυτό όμως που έκανε τους Ιταλούς Ultras, να διαφέρουν από τους Βρετανούς Χούλιγκανς, ήταν η τρομερή εσωστρέφεια τους, η οποία γιγαντώθηκε, όταν το 1984, πάτησε το πόδι του στον ιταλικό Νότο, ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Στη Νάπολι, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της νότιας Ιταλίας, ο Μαραντόνα έτυχε υποδοχής Μεσσία. Και όχι άδικα. Οι υπογραφές που μάζεψαν οι διανοούμενοι της πόλης, διαμαρτυρόμενοι για το υψηλό κόστος της μεταγραφής του Αργεντινού σταρ, την ώρα που ο λαός της περιοχής κυριολεκτικά πεινούσε, “σβήστηκαν” από την μνήμη των Ναπολιτάνων, που είδαν την αγαπημένη τους ομάδα, τρία χρόνια μετά να κατακτά το πρωτάθλημα Ιταλίας μετά από 60 χρόνια αναμονής! Ο Ντιέγκο, όχι άδικα, λατρεύονταν σαν θεός. Εκκλησίες και πολλά νεογέννητα μωρά, πήραν το όνομα του.
Πράγματι, ο Άγγλος πολιτικός δεν είχε πέσει έξω. Στην Ιταλία το ποδόσφαιρο είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό παιχνίδι. Τα γήπεδα στη γείτονα χώρα, ήταν πάντα ο χώρος στον οποίο έβρισκαν εκτόνωση, κοινωνικά προβλήματα και διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα πίσω στο μακρινό 1955, σημειώθηκε, εντός γηπέδου, μέχρι και ανταλλαγή πυροβολισμών μεταξύ οπαδών και αστυνομίας!
Συνήθως όμως, όλα τα επεισόδια που λάμβαναν χώρα, δεν ήταν προμελετημένα. Δεν υπήρχε δηλαδή προηγούμενος σχεδιασμός. Τουλάχιστον όχι, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Γιατί τότε στο προσκήνιο ή, καλύτερα, στο παρασκήνιο του ιταλικού πρωταθλήματος, έκαναν την εμφάνιση τους οι πρώτες ομάδες των Ultras, των φανατικών δηλαδή και οργανωμένων σε συνδέσμους, οπαδών. Οι ομάδες αυτές, εκτός των άλλων, ήταν και βαθιά πολιτικοποιημένες.
Η εμφάνιση τους συνοδεύτηκε από εντυπωσιακές χορογραφίες, πυκνούς χρωματιστούς καπνούς, σημαίες και τεράστια πανό, εν μέσω ευρηματικών συνθημάτων. Δυστυχώς όμως έφεραν και την ακόμη πιο έντονη χρήση όπλων και κυρίως μαχαιριών. Αστυνομία καιUltras βρίσκονταν πλέον σε πόλεμο και ο χουλιγκανισμός βρήκε “μητέρα και πατέρα” μετά την Βρετανία και στην Ιταλία!
Μεταξύ 1970 και 1990, το φαινόμενο έγινε ακόμη πιο έντονο. Η “δράση” πλέον μεταφέρθηκε και εκτός γηπέδων. Πολλά πρατήρια καυσίμων επί αυτοκινητόδρομων, μετατρέπονταν σε πεδία μάχης, από Ultras ομάδων που ταξίδευαν για να “παρακολουθήσουν” την αγαπημένη τους ομάδα.
Το χειρότερο όμως ήταν πως οι Ultras ανέπτυξαν σχέσεις με ιδιοκτήτες ομάδων, δημιουργώντας έτσι μια πελατειακή σχέση με τους συλλόγους τους οποίους θεωρητικά στήριζαν αμισθί. Τρανταχτό παράδειγμα, οι “Ιριντουτσίμπιλι”, οι φανατικοί δηλαδή της Λάτσιο, οι οποίοι μέχρι και το 2004, χρηματοδοτούνταν μέχρι και από πωλήσεις επίσημων προϊόντων του συλλόγου! Την ίδια ώρα δε, που στον μέσο φίλαθλο γίνονταν εξονυχιστικός έλεγχος πριν εισέλθει σε γήπεδο, οι φανατικοί, ως εκ θαύματος, εισέρχονταν στις εξέδρες που τους φιλοξενούσαν, κουβαλώντας μαζί τους ότι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.
Αυτό όμως που έκανε τους Ιταλούς Ultras, να διαφέρουν από τους Βρετανούς Χούλιγκανς, ήταν η τρομερή εσωστρέφεια τους, η οποία γιγαντώθηκε, όταν το 1984, πάτησε το πόδι του στον ιταλικό Νότο, ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Στη Νάπολι, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της νότιας Ιταλίας, ο Μαραντόνα έτυχε υποδοχής Μεσσία. Και όχι άδικα. Οι υπογραφές που μάζεψαν οι διανοούμενοι της πόλης, διαμαρτυρόμενοι για το υψηλό κόστος της μεταγραφής του Αργεντινού σταρ, την ώρα που ο λαός της περιοχής κυριολεκτικά πεινούσε, “σβήστηκαν” από την μνήμη των Ναπολιτάνων, που είδαν την αγαπημένη τους ομάδα, τρία χρόνια μετά να κατακτά το πρωτάθλημα Ιταλίας μετά από 60 χρόνια αναμονής! Ο Ντιέγκο, όχι άδικα, λατρεύονταν σαν θεός. Εκκλησίες και πολλά νεογέννητα μωρά, πήραν το όνομα του.
Την ίδια στιγμή οι σχέσεις με τους Ιταλούς του Βορρά, που δεν μπορούσαν να δεχτούν πως η Νάπολι του εργατικού και φτωχού Νότου, πήρε τα σκήπτρα από τις δικές τους ομάδες (Μίλαν και Γιουβέντους κατά κύριο λόγο), έφτασαν στο χειρότερο σημείο. Όποτε η Νάπολι αγωνιζόταν εκεί, αντιμετώπιζε βαρύτατες προσβολές. Συνθήματα όπως: « Καλώς ήλθατε στην Ιταλία - Φόρτσα Βεζούβιο – Χρησιμοποιήστε Ναπολιτάνους για τις αγροτικές δουλειές και όχι ζώα – Ναπολιτάνοι βοηθήστε το περιβάλλον : πλυθείτε!» όξυναν την ατμόσφαιρα, που κυριολεκτικά μύριζε μπαρούτι.
Η κορύφωση του δραματικού “εμφύλιου” ήρθε στο Μουντιάλ του 1990. Το εναρκτήριο παιχνίδι γινόταν στο Μιλάνο και ο κάτοχος του τροπαίου, που δικαιωματικά θα άνοιγε την αυλαία της διοργάνωσης, δεν ήταν άλλος από την Αργεντινή του Ντιέγκο! Οι αποδοκιμασίες που δέχτηκε εκείνη τη νύχτα ο Μαραντόνα, έφτασαν στα όρια του ανθρώπινου ευτελισμού.
Η εκδίκηση όμως δεν άργησε να έρθει. Η μοίρα τα έφερε έτσι και η Αργεντινή θα αντιμετώπιζε την Ιταλία στον ημιτελικό της διοργάνωσης. Ο αγώνας όμως αυτή την φορά θα διεξαγόταν στο Σαν Πάολο, στο γήπεδο δηλαδή της Νάπολι! Ο Ντιέγκο πριν τον αγώνα ήταν ξεκάθαρος δηλώνοντας: «- Για 364 ημέρες τον χρόνο, οι υπόλοιποι Ιταλοί σας φέρονται σαν σκ..α. Σήμερα, θέλουν να είστε Ιταλοί και να υποστηρίξετε την ομάδα τους. Εγώ είμαι Νάπολι 365 ημέρες τον χρόνο! Είμαι ένας από εσάς. Υποστηρίξτε την Αργεντινή!»
Οι προσπάθειες των πολιτικών ηγετών της χώρας να κατευνάσουν τον κόσμο και να αποφευχθεί έτσι ένας επικείμενος διεθνής εξευτελισμός , δεν έπιασαν τόπο. Όταν στον αγώνα της 3ης Ιουλίου, ο Μαραντόνα ευστόχησε στη διαδικασία των πέναλτι, στέλνοντας την Αργεντινή στον τελικό της διοργάνωσης, στο κατάμεστο από 60.000 Ναπολιτάνους, γήπεδο, ακούστηκαν πολλά επιφωνήματα χαράς! Ήταν από την λατρεία τους για τον αγαπημένο τους Ντιέγκο; Ήταν εξαιτίας της απέχθειας τους για το “σύστημα του Βορρά” που τους θυμόταν μόνο όταν τους είχε ανάγκη; Λίγη σημασία έχει..
Το σημαντικότερο ήταν ότι η εσωστρέφεια και ο τοπικισμός των Ιταλών και μάλιστα όχι πια μόνο των Ultras ,αλλά και των απλών φιλάθλων, στα οποία προαναφερθήκαμε στο πρώτο μέρος, έφτασαν στο απόγειο. Οι φανατικοί βρήκαν την αφορμή που ήθελαν για να συνεχίσουν με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο το “έργο” τους. O Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ήταν αυτός που (ηθελημένα ή όχι) έκοψε για πάντα τα, ούτως ή άλλως, φθαρμένα σκοινιά της “γέφυρας” που ένωνε την Βόρεια και τη Νότια Ιταλία. Για την εποχή της αθωότητας, οι τίτλοι τέλους είχαν ήδη πέσει.
Η κορύφωση του δραματικού “εμφύλιου” ήρθε στο Μουντιάλ του 1990. Το εναρκτήριο παιχνίδι γινόταν στο Μιλάνο και ο κάτοχος του τροπαίου, που δικαιωματικά θα άνοιγε την αυλαία της διοργάνωσης, δεν ήταν άλλος από την Αργεντινή του Ντιέγκο! Οι αποδοκιμασίες που δέχτηκε εκείνη τη νύχτα ο Μαραντόνα, έφτασαν στα όρια του ανθρώπινου ευτελισμού.
Η εκδίκηση όμως δεν άργησε να έρθει. Η μοίρα τα έφερε έτσι και η Αργεντινή θα αντιμετώπιζε την Ιταλία στον ημιτελικό της διοργάνωσης. Ο αγώνας όμως αυτή την φορά θα διεξαγόταν στο Σαν Πάολο, στο γήπεδο δηλαδή της Νάπολι! Ο Ντιέγκο πριν τον αγώνα ήταν ξεκάθαρος δηλώνοντας: «- Για 364 ημέρες τον χρόνο, οι υπόλοιποι Ιταλοί σας φέρονται σαν σκ..α. Σήμερα, θέλουν να είστε Ιταλοί και να υποστηρίξετε την ομάδα τους. Εγώ είμαι Νάπολι 365 ημέρες τον χρόνο! Είμαι ένας από εσάς. Υποστηρίξτε την Αργεντινή!»
Οι προσπάθειες των πολιτικών ηγετών της χώρας να κατευνάσουν τον κόσμο και να αποφευχθεί έτσι ένας επικείμενος διεθνής εξευτελισμός , δεν έπιασαν τόπο. Όταν στον αγώνα της 3ης Ιουλίου, ο Μαραντόνα ευστόχησε στη διαδικασία των πέναλτι, στέλνοντας την Αργεντινή στον τελικό της διοργάνωσης, στο κατάμεστο από 60.000 Ναπολιτάνους, γήπεδο, ακούστηκαν πολλά επιφωνήματα χαράς! Ήταν από την λατρεία τους για τον αγαπημένο τους Ντιέγκο; Ήταν εξαιτίας της απέχθειας τους για το “σύστημα του Βορρά” που τους θυμόταν μόνο όταν τους είχε ανάγκη; Λίγη σημασία έχει..
Το σημαντικότερο ήταν ότι η εσωστρέφεια και ο τοπικισμός των Ιταλών και μάλιστα όχι πια μόνο των Ultras ,αλλά και των απλών φιλάθλων, στα οποία προαναφερθήκαμε στο πρώτο μέρος, έφτασαν στο απόγειο. Οι φανατικοί βρήκαν την αφορμή που ήθελαν για να συνεχίσουν με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο το “έργο” τους. O Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ήταν αυτός που (ηθελημένα ή όχι) έκοψε για πάντα τα, ούτως ή άλλως, φθαρμένα σκοινιά της “γέφυρας” που ένωνε την Βόρεια και τη Νότια Ιταλία. Για την εποχή της αθωότητας, οι τίτλοι τέλους είχαν ήδη πέσει.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου