Παρότι πλούσια σε κοιτάσματα χρυσού, η Μοζαμβίκη είναι, όπως οι περισσότερες χώρες στην Αφρική, μια περιοχή που δοκιμάζεται από φτώχεια. Οι εργαζόμενοι στα ορυχεία γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τρίτους για ένα πιάτο φαγητό, ενώ τα παιδιά από μικρή ηλικία παρατάνε το σχολείο για να δουλέψουν με καθημερινή μάχη για την επιβίωση.
Ο 15ετής εμφύλιος πόλεμος που έληξε το 1992 άφησε τεράστιες πληγές στη Μοζαμβίκη με αρκετούς να μένουν στο δρόμο και τα παιδιά να πεθαίνουν από την πείνα. Σαφώς από τότε τα πράγματα έχουν βελτιωθεί μιας και οι αναταράξεις δεν επαναλήφθηκαν, ωστόσο η διέξοδος στην εκπαίδευση για τα παιδιά είναι δυστυχώς είδος πολυτελείας.
Στη δυτική πλευρά της Μοζαμβίκης, στην περιοχή της Μανίκα όμως η κατασκευή ενός ποδοσφαιρικού καμπ για παιδιά έχει βελτιώσει τις ζωές τους. Από το 1980 μια τοπική μη κυβερνητική οργάνωση χρησιμοποιεί τον αθλητισμό για να βοηθήσει τους ανθρώπους στις βασικές τους ανάγκες και η δημιουργία αυτού του ποδοσφαιρικού κέντρου λειτούργησε ως μια σημαντική ενίσχυση στις προσπάθειες του οργανισμού.
Τα παιδιά σε συνδυασμό με το ποδόσφαιρο μαθαίνουν γράμματα στις τάξεις που κατασκευάστηκαν ενώ παράλληλα διδάσκονται τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών καθώς και εκπαιδεύονται σε θέματα που αφορούν την υγεία τους. «Κύριος στόχος του προγράμματος είναι τα παιδιά μέσω της ενασχόλησής τους με το ποδόσφαιρο να καλλιεργήσουν τις μαθησιακές δυνατότητές τους και να ζήσουν μια υγιεινή ζωή, αλλά και να έχουν ίσες δυνατότητες ανεξαρτήτως φύλου», αναφέρει άνθρωπος του προγράμματος.
Με τη σειρά τους τα παιδιά γεμίζουν ευχάριστα την καθημερινότητά τους καθώς μαθαίνουν δια μέσω ενός σπορ που αγαπούν πολύ. «Για μας είναι ένα όνειρο καθώς αντιμετωπίζουμε πολλές δυσκολίες στην καθημερινότητά μας, ωστόσο το συγκεκριμένο πρόγραμμα βοηθά τόσο τους ίδιους μας τους εαυτούς, όσο και τις σχέσεις μας με τα άλλα παιδιά», αναφέρει η 14χρονη Μαβίς Αουγκουστίνα.
Πλέον η κατασκευή αυτού του ποδοσφαιρικού-εκπαιδευτικού κέντρου έχει αναβαθμίσει και την περιοχή της Μανίκα, όπως αναφέρει ο 13χρονος Μανουέλ Αρμάντο: «Στο παρελθόν στην περιοχή δεν είχε τίποτα και πολλοί ήταν αυτοί που τριγύριζαν καταστρέφοντας πράγματα. Τώρα όμως όλοι είναι γεμάτοι ενθουσιασμό γι’ αυτό το κέντρο και για τα πράγματα που μαθαίνουμε εδώ. Πλέον έχουμε ένα μέρος να παίξουμε και να διαβάσουμε και ό,τι μάθουμε θα το μοιραστούμε με τα παιδιά των άλλων περιοχών».
Και κάπως έτσι η ζωή τους γέμισε με χρώμα… Οι δυσκολίες φυσικά πάντα παραμένουν, αλλά όπως φαίνεται μια μπάλα και κάποιοι σωστοί δάσκαλοι αρκούσαν για να δώσουν στα παιδιά της Μοζαμβίκης μια νότα αισιοδοξίας!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου