Η 1η Ιουνίου 1978, ήταν η εναρκτήρια ημέρα του παγκοσμίου κυπέλλου ποδοσφαίρου, που εκείνη την χρονιά διεξαγόταν στην Αργεντινή. Την Αργεντινή που βρισκόταν υπό την δικτατορία του Χόρχε Βιντέλα. «Αυτό θα είναι ένα μουντιάλ αρμονίας και φιλίας» υποσχόταν ο δικτάτορας στην πρεμιέρα της διοργάνωσης, έχοντας στο πλευρό του τον υπουργό εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, τον Χενρ Κίσινγκερ.
Η εικόνα στους δρόμους θύμιζε ένα τεράστιο πανηγύρι, στην πραγματικότητα όμως τα γεγονότα που ακολούθησαν, αποτέλεσαν έναν πραγματικό τραγέλαφο και όχι μόνο επειδή ήταν το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο στο οποίο ήταν χορηγός η Coca-Cola.
Ο Αργεντινός επιθετικός Λούκε που αγωνίστηκε σε εκείνη την διοργάνωση, χρόνια αργότερα έλεγε: «Ο κόσμος έμοιαζε να έχει ξεχάσει την φτώχια και τις στερήσεις. Έτρεχαν πίσω από το λεωφορείο της ομάδας, ούρλιαζαν και προσεύχονταν για μας κρατώντας κομποσκοίνια στα χέρια τους. Έβλεπες στα μάτια τους, πόσα σήμαινε γι’ αυτούς να κατακτήσουμε το τρόπαιο. Πως μπορούσαμε να τους απογοητεύσουμε?»
Ο Λούκε συνεχίζει: «Μετά τον αγώνα με την Ουγγαρία, ένας από τους στρατιωτικούς ακόλουθους του Βιντέλα με προειδοποίησε ότι η ομάδα μας θα μπορούσε να μετατραπεί σε έναν σωρό από μαύρες πλαστικές σακούλες. Το έλεγε χαμογελώντας, αλλά δεν είχα κανέναν λόγο να πιστέψω ότι αστειεύεται. Δυο μέρες νωρίτερα ένας καλός φίλος του αδερφού μου εξαφανίστηκε. Τον βρήκαν νεκρό με σκυρόδεμα στα πόδια. Το καθεστώς τότε συνήθιζε να τακτοποιεί τους αντιρρησίες με αυτόν τον τρόπο ή πετώντας τους από αεροπλάνα στην θάλασσα. Αν εμείς χάναμε το τρόπαιο, τι θα γινόταν;» αναρωτιέται ο Λούκε.
Ήταν λοιπόν ξεκάθαρο. Η Αργεντινή έπρεπε να κερδίσει εκείνο το τρόπαιο πάση θυσία. Αμφεταμίνες και άλλες ουσίες, περίσσευαν στα αποδυτήρια της Αλμπισελέστε. Ήταν τέτοια η επίδραση των φαρμάκων, που τα ουρλιαχτά των παικτών ακουγόταν μέχρι τον αγωνιστικό χώρο. Αξιωματούχος της FIFA που προχώρησε σε δειγματοληπτικούς ελέγχους αθλητών, έμεινε εμβρόντητος καθώς τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ένας παίκτης ήταν… έγκυος!! Το παιδί (ονόματι Οκάμπο) που ήταν υπεύθυνο να μεταφέρει τα νερά της ομάδας, είχε καθοριστικό ρόλο στο κουκούλωμα του ντοπαρίσματος των ποδοσφαιριστών. Ο Οκάμπο ήταν επιφορτισμένος να μεταφέρει τα δείγματα ούρων στα μικροβιολογικά εργαστήρια.
Γυρνώντας στο καθαρά αγωνιστικό σκέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι τότε, το σύστημα διεξαγωγής δεν έμοιαζε καθόλου με αυτό που σήμερα γνωρίζουμε. Μετά την πρώτη φάση της διοργάνωσης, συγκροτούνταν 2 όμιλοι των τεσσάρων ομάδων. Ο πρώτος κάθε ομίλου έπαιρνε την πρόκριση για τον τελικό. Στον έναν όμιλο λοιπόν εκείνης της διοργάνωσης, συμμετείχαν η Ολλανδία (φιναλίστ του προηγούμενου παγκοσμίου κυπέλλου, χωρίς τον Κρόιφ αλλά ακόμη με μεγάλους παίκτες στο ρόστερ της), η Ιταλία, η παγκόσμια πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία και η Αυστρία. Στον άλλο βρισκόταν η διοργανώτρια Αργεντινή, η Βραζιλία, το Περού και η Πολωνία.
Η Ολλανδία κατάφερε να πάρει την πρόκριση για τον τελικό και περίμενε να μάθει τον αντίπαλο της. Στον όμιλο της Αργεντινής, η αλμπισελέστε κέρδισε την Πολωνία, οι βραζιλιάνοι το Περού και μετά από ένα απογοητευτικό 0-0 στον μεταξύ τους αγώνα, όλα θα κρινόταν την τελευταία αγωνιστική. Η Βραζιλία έπαιζε με την Πολωνία και η Αργεντινή με το Περού. Αν κέρδιζαν και οι δύο θα ισοβαθμούσαν και έτσι στον τελικό θα προκρινόταν η ομάδα που θα είχε την καλύτερη διαφορά γκολ.
Για λόγους που ακόμη παραμένουν αδιευκρίνιστοι, αντί οι δύο αγώνες να ξεκινήσουν την ίδια ώρα, η Αργεντινή αγωνίστηκε 3 ολόκληρες ώρες μετά την Βραζιλία, που στο μεταξύ είχε κερδίσει τους Πολωνούς με 3-1. Έτσι οι αργεντίνοι ήξεραν πόσα γκολ έπρεπε να πετύχουν, για να είναι εκείνοι στον τελικό. Η αναμέτρηση με το Περού εξελίχθηκε σε παρωδία. Το σκορ στο ημίχρονο ήταν 2-0. Άλλα 4 γκολ στο 2ο μέρος, έστειλαν την Αργεντινή στον τελικό. Ο τερματοφύλακας του Περού, Ραμόν Κιρόγκα, με καταγωγή από την Αργεντινή κατηγορήθηκε ότι στήθηκε, κάτι που φυσικά ο ίδιος αρνήθηκε κατηγορηματικά.
Η Ολλανδία χωρίς τον Κρόιφ, πάλεψε γενναία στον τελικό και έχασε τελικά στην παράταση με 3-1. Τα δυο από τα τρία γκολ των αργεντινών σημειώθηκαν από τον Μάριο Κέμπες. Τον χαρισματικό Μάριο Κέμπες που αναδείχθηκε και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης. Γιατί η αλήθεια είναι ότι πέρα από όλα όσα αναφέραμε, η Αργεντινή ήταν πραγματικά μια καλή ομάδα. Με τον Σέζαρ Μενότι στην άκρη του πάγκου, τον σπουδαίο Ντανιέλ Πασαρέλα να δεσπόζει στην άμυνα και τον Μάριο Κέμπες μπροστά, έναν ποιητή της μπάλας, η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε να μείνει στην ιστορία για τους λάθους λόγους.Όσο για την Ολλανδία, έχανε για 2η συνεχή φορά σε τελικό, ωστόσο ποιος τολμούσε να την κατηγορήσει γι’ αυτό? Πάλεψε με θάρρος και κόντρα σε όλα και έχασε τελικά στις λεπτομέρειες.
Από την άλλη μεριά, η Αργεντινή στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια για πρώτη φορά στην ιστορία της. Και είναι κρίμα που εκείνη η σπουδαία ομάδα, πήρε το τρόπαιο του πρωταθλητή στα χέρια της, από τον δικτάτορα Βιντέλα. Ο Λούκε κάνοντας έναν απολογισμό για εκείνη την διοργάνωση, λέει: «Με αυτά που γνωρίζω, δεν μπορώ να πω ότι είμαι υπερήφανος για εκείνη την διοργάνωση. Τότε όμως δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι γινόταν. Σχεδόν κανείς μας δεν είχε καταλάβει. Απλά παίζαμε ποδόσφαιρο. Δεν έπρεπε τελικά να αγωνιστούμε ποτέ σε εκείνο το παγκόσμιο κύπελλο. Ποτέ…»
Το μουντιάλ του 1978, δεν ήταν το μουντιάλ της Αργεντινής, αλλά του Χόρχε Βιντέλα. Όπως και το αντίστοιχο του 1934 δεν ήταν της Ιταλίας, αλλά του Μπενίτο Μουσολίνι. Ας ελπίσουμε να μην ζήσει ποτέ ξανά τόσο μαύρες ημέρες, το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
ΠΗΓΗ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου