Στο ποδόσφαιρο εκτονώνονται, ως έναν βαθμό, τα πολεμικά ένστικτα των ανδρών σε καιρό ειρήνης. Κι αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που το άθλημα έχει πλατιά αποδοχή από τους άνδρες…
Από την άποψη ότι τα αρσενικά δίνουν καθημερινά κάποιες μικρές μάχες, για να επιβεβαιώσουν αντιλήψεις δεκαετιών που υπάρχουν στην κοινωνία (π.χ. επιτυχημένος θεωρείται όποιος έχει σπίτι, αυτοκίνητο, εξοχικό και, γιατί όχι, δύο φιλενάδες) και, μοιραία, μέσα τους παράγεται οργή. Που ξεχειλίζει και δεν μπορούν να τη διοχετεύσουν κάπου ατόφια. Αλλά την εκφράζουν μέσω μίας κοινωνικά αποδεκτής πάλης. Και το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα θεσμοποιημένο χώρο για να την αποβάλλουν.
Μία συγκρουσιακή δραστηριότητα που βοηθάει για να υπάρξει ισορροπία, λόγω της κοινωνικής αποδοχής του αθλήματος. Ο σύγχρονος πολιτισμένος άντρας, δεν μπορεί να βγει στον δρόμο με ένα όπλο στο χέρι ή με γάντια του μποξ, προκειμένου να ξεφορτωθεί την υπερχείλιση της οργής του. Για αυτό και ένα μεγάλο μέρος, το μεγαλύτερο, των ανδρών στον πλανήτη ασχολείται σε καθημερινή βάση τόσο παθιασμένα με το ποδόσφαιρο. Μάλιστα, από τις μικρές ηλικίες.
Με την ποικιλότητα, όμως, να είναι στοιχείο ζωής για το ίδιο το άθλημα (όπως και για την κοινωνία), δεν αποτελεί παράδοξο πως μέσα στους αγωνιστικούς χώρους βλέπουμε πολλές φορές, για παράδειγμα, χορευτικές κινήσεις από τους ποδοσφαιριστές. Αλλά και τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ παικτών και προπονητών. Ποιος δεν έχει δει ποδοσφαιριστή να τρέχει προς το μέρος τού τεχνικού τής ομάδας του μετά από την επίτευξη ενός γκολ, να πέφτει με ορμή πάνω του, να τον αγκαλιάζει, να τον φιλάει στο πρόσωπο κ.λπ.
Χωρίς όμως τέτοια περιστατικά να στερούν από τον εκάστοτε προπονητή τον σεβασμό από το σύνολο, αφού τη δύναμη δεν την λαμβάνει κανείς από τις επωμίδες που έχει στους ώμους του. Είναι επιβεβλημένο εδώ να κάνουμε μία συμπλήρωση στο συγκεκριμένο παράδειγμα: οι προπονητές που έχουν δεχτεί τέτοια ξεσπάσματα χαράς από τους ποδοσφαιριστές τους, είναι εκείνοι που χρησιμοποιούν την εξουσία τους στην ομάδα, ως αντι-εξουσία.
Τα παραπάνω αποτελούν κομμάτια ενός παζλ, που αφορά τις πραγματικές διαστάσεις τού λαϊκότερου αθλήματος: του ποδοσφαίρου. Αρκεί να υπάρχει η διάθεση να τον αντιληφθούμε στη πλήρη προέκτασή του και όχι μονοδιάστατα: αν κέρδισε μία συγκεκριμένη ομάδα, τον τοπικιστικό χαρακτήρα αγώνων μεταξύ συλλόγων γειτονικών περιοχών ή ακόμα και την πολιτική προέκταση μίας αναμέτρησης μεταξύ γειτονικών χωρών κ.λπ. Όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά συμπληρώνουν το παζλ του ποδοσφαίρου.
Σε σχετικά πρόσφατο ταξίδι στη νότια Ισπανία, αντιλήφθηκα πως (τουλάχιστον στις αγροτικές περιοχές τής χώρας) οι κάτοικοι στο σύνολό τους γνωρίζουν μόνο τη μητρική τους γλώσσα. Την οποία, για κακή τύχη, δεν γνώριζα. Η προσπάθεια για στοιχειώδη επικοινωνία, ήταν μάταιη. Ώσπου ένα μεσημέρι, κάποιος Έλληνας από την παρέα, έριξε την ιδέα: «Να πετάξουμε μία μπάλα στη μέση τής πλατείας και θα βρεθεί ο γλωσσικός κώδικας που ψάχνουμε». Όπως και έγινε. Μέχρι αργά το απόγευμα, που είχε σκοτεινιάσει, τα «λέγαμε» με την ησυχία μας Ισπανοί και Έλληνες.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου