Ας αρχίσουμε το σημερινό άρθρο με μία διαπίστωση που η στήλη είχε προσεγγίσει παλαιότερα: παρότι η κοινωνιολογική διάσταση του ποδοσφαίρου αναδεικνύει τη συλλογική και σοσιαλιστική του φύση, πολλές φορές τυχαίνει στις ομάδες να ξεχωρίζει μία προσωπικότητα.
Δεν γίνεται διαφορετικά άλλωστε, αφού μία προσωπικότητα μπορεί να αναδειχθεί μόνο μέσα σε μία συλλογικότητα. Η ίδια προσωπικότητα με τη σειρά της αναδεικνύει σε επίπεδο ομάδας τους συμπαίκτες, με την παρουσία της στο σύνολο. Κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την κυρίαρχη αντίληψη της σημερινής κοινωνίας και το πρόταγμα του ανταγωνισμού-πρωταθλητισμού που επικρατεί. Έχουμε γράψει ξανά όμως ότι το ποδόσφαιρο είναι μέσο κοινωνικοποίησης, για αυτό και ξεπερνάει τους αχυρένιους φραγμούς που στήνουν οι σύγχρονες κοινωνίες. Πραγματώνοντας την ίδια τη φύση των ανθρώπων, ως το μέσο της κοινωνικοποίησής τους. Αλλά και με την παράλληλη πραγμάτωση του ίδιου του αθλήματος, αφού ο τελικός σκοπός του είναι να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά.
Μία από τις πολλές προσωπικότητες που έχουν αναδειχθεί μέσω του ποδοσφαίρου, είναι ο Σόκρατες. Ένας από τους καλύτερους Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές της ιστορίας, πλασμένος καθʼ ομοίωση όχι του αρχαίου Έλληνα φιλόσοφου που είχε το όνομά του. Αλλά των αρχαίων Ελλήνων Θεών: υπέροχα ατελής. Άνθρωπος με πολλά πάθη στη ζωή του, όπως το τσιγάρο και το αλκοόλ, που τα αγκάλιασε και τους αφιερώθηκε. Ποδοσφαιριστής που μην μπορώντας να αντέξει την εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, αποχώρησε από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο σαν αποτυχημένος. Και η αλήθεια είναι αυτή: απέτυχε να προσαρμοστεί στο μοντέλο αθλητισμού που εκκολαπτόταν τότε και τα επόμενα χρόνια κυριάρχησε.
Με δική του αντίληψη για το ποδόσφαιρο, έπαιρνε τον εαυτό του όπως ακριβώς ήταν. Υποστηρίζοντας την προσωπικότητά του, είτε αυτή άρεσε στους άλλους είτε όχι. Αντιγράφουμε από παλαιότερη συνέντευξή του: «Είμαι ό,τι είμαι. Άρχισα να καπνίζω όταν ήμουν 13 ετών. Για εμένα υπάρχει μόνο ένα φιλοσοφικό ερώτημα: Γιατί να υποκριθώ για κάτι που δεν είμαι;». Κι αυτό ας το κρατήσουν οι σύγχρονοι ποδοσφαιριστές (πάρα πολλοί Έλληνες παίκτες είναι καπνιστές), που καπνίζουν σαν φουγάρα αλλά κρύβουν το πακέτο από ντροπή. Τελικά τι είναι ντροπή, η ενέργεια ή η απόκρυψή της;
Αυτός ήταν ο Σόκρατες, μεγάλος μπαλαδόρος και άνθρωπος, που μπορούσε να εμπνεύσει με τον πεισματάρικο τρόπο ζωής του. Συνεπής μέχρι την τελευταία μέρα στα πάθη του, πέθανε από γαστρεντερική αιμορραγία που οφειλόταν σε υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Κι αν ο τρόπος που έζησε δεν ήταν παράδειγμα προς μίμηση, η έντονη προσωπικότητά του, ο κώδικας ηθικής και αξιών του και η φιλοσοφική διάσταση που είχε για τον αθλητισμό και την ίδια τη ζωή, αποτελούν παρακαταθήκη για όσους αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο διαφορετικά.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου