Ας σταχυολογήσουμε κάποιες σκέψεις για το ξέσπασμα εθνικής ικανοποίησης, που έφερε η πρόκριση της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Καθώς βρήκαμε κάτι για να αισθανθούμε εθνικά υπερήφανοι, όπως μας ενημέρωσαν εφημερίδες και κανάλια…
Αφορμή στάθηκε το ανατρεπτικό θέμα τής καλής συναδέλφου Έλενας Φάκου, που δημοσιεύτηκε στο sportdog.gr πριν από λίγες μέρες. Κι ας αρχίσουμε με κάποια συμπεράσματα που προκύπτουν για τις φυλές και τα έθνη, με βάση μελέτες τής Εθνολογίας των τελευταίων αιώνων: Τα δύο στοιχεία που διαφοροποιούν έναν λαό από έναν άλλον, εκείνα που προσδιορίζουν ένα έθνος-κράτος, μία φυλή κ.λπ., είναι η κυριαρχία τού πολιτισμού και της γλώσσας.
Στην περίπτωση της Ελλάδας τής κρίσης όμως (σε κρίση βρίσκεται όποιος κρίνεται, εκείνος δηλαδή που δεν ξεχωρίζει, γιατί δεν μπορεί να δώσει κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους), μπορούμε να προσθέσουμε μερικά ακόμα στοιχεία. Αρχικά να προσδιορίσουμε τι είναι κρίση. Γιατί ανεξάρτητα από ό,τι λέγεται και γράφεται στα αστικά ΜΜΕ, η κρίση στην Ευρώπη και παντού στον κόσμο, είναι πρωτίστως πολιτιστική και έπειτα οικονομική. Με την Ελλάδα να αποτελεί προτεκτοράτο από τη σύστασή της σαν νέο κράτος (1828) μέχρι και σήμερα, τα αίτια της σημερινής κρίσης θα πρέπει να τα αναζητήσουμε πολλές δεκαετίες πίσω.
Οι Έλληνες ναι μεν πέταξαν από πάνω τους τον τούρκικο ζυγό (αλλά και των κοτζαμπάσηδων), δεν καταφέραν ποτέ όμως μέσα στα -περίπου- 200 χρόνια που ακολούθησαν μέχρι σήμερα, να αποκτήσουν πολιτιστική ταυτότητα. Μοιραία επηρεάστηκε η ψυχοσύνθεση ενός ολόκληρου λαού ενώ, παράλληλα, καλλιεργήθηκε και μία ελιτίστικη άποψη. Κάπως σαν να μας χρωστάνε όλοι επειδή, λόγου χάρη, πρωτοπαίχτηκε τραγωδία στην Ελλάδα πριν από χιλιάδες χρόνια. Ή επειδή χτίσαμε την Ακρόπολη. Ξεχάσαμε όμως πως αυτό που προσδιορίζει έναν λαό, μία φυλή, έναν άνθρωπο, είναι εκείνο που προσφέρει κάθε μέρα και όχι αυτό που είχε σαν προίκα. Με το χρέος ή την ανεργία, από την άλλη, να μην είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Ένα τσουνάμι που κανείς δεν ξέρει πότε θα βγει στη στεριά για να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Επιτρέπεται μία ορθολογιστική κοινωνία, με τους τεχνοκράτες να βρίσκονται διαχρονικά στο προσκήνιο, να αντιμετωπίζει τα σημερινά προβλήματα της Ελλάδας;
Χωρίς καμία διάθεση να απαξιώσουμε την αγωνιστική επιτυχία της Εθνικής ομάδας λοιπόν, μήπως είναι λιγάκι τραβηγμένο το εθνικό ξέσπασμα ικανοποίησης που βιώσαμε για την πρόκριση στο Μουντιάλ; Ασχέτως από το τι λένε στην tv. Μία χώρα που κινείται σε συγκεκριμένο πλαίσιο και βουλιάζει αύτανδρη όχι στον πάτο, αλλά στον απόπατο της θάλασσας, είναι δυνατόν να βιώνει εθνική ικανοποίηση για αυτόν τον λόγο; Ή, για να το δούμε από την άλλη, μήπως η Ελλάδα βρίσκεται εδώ που είναι σήμερα, ακριβώς επειδή ξεσπάει ικανοποιημένη εθνικά για παρόμοιους λόγους; Και, τελικά, μήπως είναι κομματάκι άκομψο να βάζουμε το ποδόσφαιρο και την ομορφιά του στη μηχανή του κιμά, για να ξεχάσουμε το νέο κύκλο απολύσεων τύπου ΕΡΤ που επέβαλε η τρόικα στο εύθυμο παιδί της κυβέρνησης;
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου